Τελικά η μοίρα παίζει κάτι παιχνίδια που αλλάζουν ανά πάσα στιγμή τα δεδομένα. Να έχεις εισιτήρια για το Nitto ATP Finals στο Τορίνο, ένα τουρνουά τένις που μπορεί να μην είναι Grand Slam αλλά οι συμμετέχοντες να του ανεβάζουν το πρεστίζ κατακόρυφα (μεταξύ αυτών και ο Στέφανος Τσιτσιπάς), με τους πιο ειδικούς να κάνουν σχόλια τύπου «το τουρνουά που θα δεις το καλύτερο τένις», αλλά μία μέρα πριν την άφιξή σου στην Ιταλία να ακούς ότι Έλληνας σταρ αποσύρεται εξαιτίας τραυματισμού. Στενοχωριέσαι για το παιδί (προφανώς), αναθεματίζεις δε που δεν θα μπορέσεις να τον δεις από κοντά. Έτσι τα φέρνει η ζωή, τι να κάνουμε. Τουλάχιστον δεν ήταν το μοναδικό λαμπερό διαμάντι της διοργάνωσης, κάτι που με έκανε να αδημονώ για τον αγώνα που θα παρακολουθούσα. Και αυτό διότι το ζευγάρι που έτυχε να παρακολουθήσω ήταν εκείνο του Cameron Norrie εναντίον του απόλυτου, Novak Djokovic.
Τον Σέρβο τον έχω παρακολουθήσει άπειρες φορές στην τηλεόραση, έχω ζήσει όλη αυτή την αλλαγή στη νοοτροπία του που από απλά ταλαντούχος και επιρρεπής στην απώλεια ψυχραιμίας εξελίχθηκε στη μεγαλύτερη «δύναμη» στο τένις αυτή τη στιγμή, αλλά ομολογώ να πω ότι έπρεπε να τον δω από κοντά για να συνειδητοποιήσω το μεγαλείο του. Το να τον έχεις σε απόσταση 20-30 μέτρων, να παρατηρείς τους μορφασμούς, την ηρεμία, την αδίστακτη ματιά και τη σιγουριά στις κινήσεις του είναι μια εμπειρία που δεν μπορείς να βιώσεις από την τηλεόραση.
Στις κερκίδες ενός αγώνα τένις διακρίνεις το επίπεδο
Σε μια πόλη όπως το Τορίνο, που περισσότερο φημίζεται για την ομίχλη και τον σκοτεινό αλλά ταυτόρονα ζωντανό της, χαρακτήρα το γήπεδο Pala Alpitour που φιλοξενεί το κεντρικό κορτ του Nitto ATP Finals (Lavazza Platinum Partner των 2021-2025 Nitto ATP Finals), έμοιαζε εξωτερικά με φάρο στη μέση του πουθενά με τη «μαγική» ιδιότητα να ξεχωρίζει από χιλιόμετρα μέσα στην ομίχλη και το κρύο. Βέβαια γηπεδική ατμόσφαιρα στα πέριξ μόνο κρύα δεν ήταν καθώς ο ενθουσιασμός των φιλάθλων, ακόμα και όσων δούλευαν σε αυτό σε έκαναν να αισθάνεσαι πως βρίσκεσαι σε αγώνα Final 4 της Euroleague, με μία όμως σημαντική διαφορά.
Κανείς δεν βρίσκεται στο γήπεδο επειδή θέλει να μειώσει κάποιον εκ των δύο παικτών και να ζητωκραυγάσει για τον άλλον. Κανείς δεν έχει να χωρίσει τίποτα με κανέναν, μια ευγενής άμιλλα που ενδεχομένως μόνο το τένις μπορεί να προσφέρει ως άθλημα. Επίπεδο, αθλητική κουλτούρα, αρκετό χειροκρότημα και ψυχολογικό ανέβασμα στο αουτσάιντερ όποτε το χρειάζεται.
Βλέποντας την εξαιρετική εγκατάσταση και την οργάνωση από τη στιγμή που θα μπεις μέσα αισθάνεσαι πως η επίσκεψή σου αξίζει ακόμα και αν ο αγώνας δεν έχει ξεκινήσει ακόμα. Φταίει η ενέργεια, η προσοχή στη λεπτομέρεια, ακόμα και η προσμονή των ανθρώπων γύρω σου για το αθλητικό αυτό γεγονός που πραγματικά σε κάνει να χαίρεσαι τη βόλτα σου. Βέβαια από ένα γήπεδο δεν λείπει ποτέ το «βρώμικο» φαινόμενο, με τις καντίνες στους εξωτερικούς χώρους να αποτελούν το νο.1 προορισμό πριν αποφασίσεις να καθίσεις στη θέση σου.
Δεν ξέρω εάν πρόκειται για ιταλικό φαινόμενο, αλλά όσον αφορά το σέρβις στην καντίνα μάλλον οι γείτονές μας ξεχασαν την ταχύτητα στο σπίτι δημιουργώντας ουρές ατελείωτες, θυμίζοντας εκείνες τις διστοπικές ημέρες που πηγαίναμε στην εφορία και η ουρά ξεκινούσε από τον τέταρτο όροφο της προϊσταμένης και κατέληγε στη στάση λεωφορείου έξω από το κτίριο. Μεγάλη αργοπορία και χωρίς λόγο, αλλά και μόνο που ήσουν εκεί δεν σε ένοιαζε και ιδιαίτερα. Μια φορά είσαι σε τέτοιο event, αξίζει η αναμονή.
Ένας αγώνας σε fast forward
Στα ATP τουρνουά τα νικηφόρα σετ είναι 2 επομένως αν ελπίζεις να παρακολουθήσεις για ώρα κάποιο αγώνα απλώς προσεύχεσαι οι διαφορές να μην είναι μεγάλες ανάμεσα στα σετ. Έχει διαφορά κάποιος να κερδίσει με 2-0 και τα δυο σετ να κρίνονται στο tie break και άλλο ο ένας εκ των δύο να προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κερδίσει έστω και ένα game. Στη δική μου περίπτωση ο Djokovic δεν είχε μεγάλη διάθεση να παίξει πολύ εν όψει ημιτελικού με αποτέλεσμα ο δύσμοιρος ο Norrie να κερδίζει πόντο μονάχα έπειτα από λάθος του αντιπάλου του.
Όλα τα ράλι, όλα τα έξυπνα χτυπήματα ο Σέρβος τα είχε του χεριού του την ώρα που έβλεπες το Βρετανό να τα βάζει με την τύχη που δεν του έβγαινε τίποτα, κυρίως όμως που αντίπαλός του είναι ο νο.1 της Παγκόσμιας Κατάταξης. Η κερκίδα προσπαθούσε να εμψυχώσει τον Norrie αλλά από κάποιο σημείο και έπειτα, μάλλον όλοι κατάλαβαν ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα για ανατροπή. Το τελικό 2-0 του Djokovic με 6-2, 6-1 είναι απολύτως ενδεικτικό του τι είδαμε, με πιο αστραφτερό σημείο του αγώνα πέραν των χτυπημάτων του Nole να είναι η ατάκα ενός τύπου από την κερκίδα για να εμψυχώσει τον Βρετανό φωνάζοντάς του δυνατά «Come on Chuck Norrie». Όσο σίγουρο και αν είναι ότι ο Chuck Norris θα έπαιρνε τίτλο χωρίς να παίξει καν στον τελικό, η ατάκα δεν δούλεψε καθόλου. Τουλάχιστον λειτούργησε σαν ένα καλό διάλειμμα από το διαρκές χειροκρότημα στον μεγάλο νικητή.
Το τένις είναι ένα άθλημα που αγαπάμε ιδιαίτερα στη χώρα μας, ωστόσο όταν πηγαίνεις στο γήπεδο συνειδητοποιείς ότι έχει πολλά παραπάνω να σου δώσει πέρα από το θέαμα μεταξύ δύο αθλητών. Το διαρκές χειροκρότημα, ο σεβασμός και αυτό το επίπεδο που βλέπεις από χιλιάδες θεατές που κάθονται γύρω σου και περιμένουν ήσυχα να τελειώσει ο πόντος ώστε να χειροκροτήσουν ή να ζητωκραυγάσουν για ένα εντυπωσιακό χτύπημα είναι κάτι που αξίζει να το ζήσεις. Το να μπορείς να το βιώσεις μάλιστα σε ένα σπουδαίο τουρνουά όπως το Nitto ATP Finals που έχει τη δυνατότητα να μαζεύει τους κορυφαίους τενίστες στον πλανήτη, είναι πράγματι κάτι το μοναδικό.
