Η πορεία και η ζωή του Derrick Rose θα μπορούσε να διδάσκεται σε σεμινάρια για τη δύναμη και την αποφασιστικότητα να μην το βάλει κάτω. Αυτή τη στιγμή ο Rose και δικαιωματικά θα μπορούσε αντί για τον λεπτεπίλεπτο και δυναμικό μέντορα των νεαρών Knicks να έχει πάρει τα κιλάκια του, να σχολιάζει τους πάντες όπως κάνουν οι Barkley και Perkins, να έχει μια θέση στο πλάι του Mike Breen ως σχολιαστής αγώνων του ΝΒΑ και να κατηγορεί τη μοίρα που του στέρησε μια ακόμα πιο λαμπρή καριέρα από αυτή που έχει σήμερα.
Όχι ότι είναι άσχημα όλα όσα έχει καταφέρει, αλλά ποιος θα μπορούσε να φανταστεί την κατάληξή του εάν επί 3-4 χρόνια οι τραυματισμοί δεν του είχαν βάλει τέτοιο χειρόφρενο, «λέγοντάς» του εμμέσως πως δεν αξίζει να ασχολείται πλέον με το μπάσκετ.
Γιατί όμως είναι ξεχωριστός ο Rose;
Σήμερα λοιπόν μετά από τόση ταλαιπωρία, αμέτρητα χειρουργία και κούραση (κυρίως ψυχολογική) στέκεται μέσα στο παρκέ με τη φανέλα των Knicks και απλώς ξέρει πότε και τι να κάνει για να δώσει στην ομάδα του αυτό το κάτι παραπάνω για να θεωρηθούν και πάλι σπουδαίοι.
Τόσα χρόνια, από τότε που ήταν υγιής, έως και τη σημερινή εποχή, ο Rose δεν πούλησε ποτέ οπαδιλίκι, ποτέ δεν έκανε κάτι περισσότερο από ότι ένας σωστός επαγγελματίας, από σεβασμό στους φιλάθλους που τον στήριξαν και κυρίως το άθλημα το οποίο αποφάσισε να υπηρετήσει.
Η μοναδική φορά που λύγισε ήταν πριν τρία χρόνια, όταν μετά τους 50 πόντους του με τη φανέλα των Timberwolves κόντρα στους Jazz, ένα ολόκληρο γήπεδο τον αποθέωνε, την ώρα που στο μυαλό του έρχονταν όλες οι δύσκολες στιγμές, οι πόνοι, η ψυχολογική καταπίεση και μια καριέρα που θα μπορούσε σήμερα να τον τοποθετήσει στο Top 75 (και παραπάνω) όλων των εποχών.
Εκείνα τα δάκρυα, μας έκαναν να σφιχθούμε, έως και να δακρύσουμε.
Κάθε επίσκεψη στο Chicago ισούται με στέψη
Οι εποχές που κάθε φορά που πήγαινε στη γραμμή των βολών και όλο το γήπεδο φώναζε «MVP-MVP» είναι αναμνήσεις βυθισμένες στο χρονοντούλαπο. Όχι όμως κάθε φορά που επισκέπτεται το αγαπημένο του Chicago. Για εκείνον αυτή η ομάδα σημαίνει τα πάντα και το κοινό της είδε σε εκείνον έναν νέο ήρωα για πρώτη φορά από τα χρόνια του Michael Jordan.
Για την πόλη του Chicago, ο Rose είναι κάτι παραπάνω από ένας παίκτης, μια ιδέα, ένα ανθισμένο «τριαντάφυλλο» όπως υπαγορεύει και το επίθετό του. Είναι μια ακτίνα φωτός, ακόμα και αν εμφανίζεται με ξένη περιβολή και φορτώνει με πόντους τα καλάθια των ίδιων των Bulls.
Το φίλαθλο κοινό των «ταύρων» δείχνει πως δεν ξεχνάει και αυτό για έναν τύπο, τόσο βασανισμένο ψυχικά και σωματικά όπως ο Rose, είναι το μεγαλύτερο βραβείο που θα μπορούσε να δεχτεί. Είτε αγωνίζεται για τους Timberwolves, τους Cavaliers, τους Pistons, τους Knicks στο Chicago, η ιαχή «MVP-MVP» είναι δικαιωματικά δική του.
Ο κόσμος αναμφίβολα θα ήθελε όσο τίποτα ο Rose να τελειώσει την καριέρα του με έναν τίτλο, ωστόσο ακόμα και αν δεν τα καταφέρει είναι από τις λίγες περιπτώσεις παικτών και προσωπικοτήτων που ό,τι και να κάνουν, θα είναι σαν να έχουν κατακτήσει ένα δαχτυλίδι του πρωταθλητή.
Γιατί είναι ο Derrick Rose. Μια ιστορία που αξίζει να διδαχτείς, μια ταπεινή μορφή που πρέπει να αποθεώνεται σε όλα τα γήπεδα που παίζει.
