Ο Νίκος Τσουμάνης δεν ήταν ποτέ ένας «σταρ» του ποδοσφαίρου. Δεν έγινε ποτέ ένας πρωταγωνιστής σε μεγάλη ομάδα. Έκανε τη διαδρομή του σε διάφορες ελληνικές ομάδες, ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμούς, ατύχησε σε κάποιες επιχειρηματικές προσπάθειες, συμφώνησε με τον Μακεδονικό αλλά μόλις στα 31 του, βγήκε μια βόλτα με το αυτοκίνητο και δεν επέστρεψε ποτέ…
Ο Νίκος Τσουμάνης είχε κλειστεί στον εαυτό του, σύμφωνα με τους δικούς του ανθρώπους. Βασανιζόταν μέσα του. Πήγαινε αρκετές φορές μια βόλτα μόνος του, για να σκεφτεί, να ηρεμήσει, να ξεσκάσει. Πιθανότατα να έπασχε από κατάθλιψη. Οι περισσότεροι έχουμε μια εικόνα για τους ποδοσφαιριστές στρεβλή, παραμορφωμένη, μεγεθυμένη – ίσως διότι εστιάζουμε στους σταρ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, στο lifestyle τους, τα αυτοκίνητά τους, τις συντρόφους τους, τα σπίτια τους, τους χορηγούς τους. Κι όταν στρέφουμε τα μάτια μας στην Ελλάδα και τους δικούς μας αθλητές, συνήθως κοιτάμε αυτούς του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ. Αλλά όπως «Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα», αθλητές δεν είναι μόνο οι πιο προβεβλημένοι, καλοπληρωμένοι και γνωστοί – πίσω από την κουρτίνα και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, κρύβονται ένα σωρό βάσανα.
Ο Νίκος Τσουμάνης πιθανότατα έδωσε τέλος στη ζωή του με μία αυτοσχέδια διπλή θηλιά στον λαιμό αποτελούμενη από τέσσερα tie wrap, σύμφωνα με πληροφορίες. Κάποιοι λένε πως έψαχνε καιρό για βοήθεια, χτυπώντας διάφορες πόρτες για βοήθεια, ακόμα και ομάδων όπου είχε αγωνιστεί παλιότερα. Μπορεί να είχε ανάγκη από χρήματα ή να είχε ανάγκη να νιώσει σημαντικός, να έχει κάποιο πόστο, να μπορεί να προσφέρει πράγματα, να είναι χρήσιμος, να ξαναβρεί «τη χαρά της ζωής».
Είναι σπουδαίο πράγμα «η χαρά της ζωής», ό,τι δουλειά κι αν κάνεις και όσα χρήματα κι αν έχεις. Το να ξυπνάς κάθε μέρα και να σκέφτεσαι ότι έχεις ωραία πράγματα να κάνεις, να δώσεις, να μεταδώσεις, να μοιραστείς. Σου δίνει ένα κίνητρο να συνεχίζεις μέρα με τη μέρα, να χαμογελάς, να είσαι σωστός σύντροφος ή καλός πατέρας, να έχεις μια υγιή σχέση με τους φίλους σου και μια ισορροπημένη σχέση με τους γονείς σου. Οι περισσότεροι έχουμε περάσει τη φάση μιας light ή πιο βαριάς φάσης δυστυχίας ή κατάθλιψης, όλοι έχουμε στο φιλικό ή οικογενειακό μας περιβάλλον κάποιον ή κάποιους που γονάτισαν ψυχικά, που κλείστηκαν στον εαυτό τους, που κοιτούσαν το υπερπέραν με βλέμμα απλανές και δεν χαμογελούσαν ποτέ. Πλέον, έχουμε την «τύχη» να ακούμε ολοένα και περισσότερους ανθρώπους να σπάνε τα ταμπού, να γκρεμίζουν τον τοίχο της σιωπής και να βγαίνουν και να μιλάνε ανοιχτά για την κατάθλιψη που βίωσαν. Για τα όσα πέρασαν εκείνοι και οι κοντινοί τους άνθρωποι. Για το πώς το βίωσαν όλο αυτό και πώς κατάφεραν να βρουν βοήθεια.
Από τον παλιό ποδοσφαιριστή Σεμπάστιαν Ντάισλερ που παράτησε το ποδόσφαιρο στα 27 του, τσακισμένος από τραυματισμούς και χωρίς τη δύναμη να διαχειριστεί τον πόνο στην ψυχή και το σώμα του, μέχρι τη διάσημη τενίστρια Ναόμι Οσάκα που δείχνει να «σπάει» σαν κλαδάκι ακόμα και στις συνεντεύξεις πριν τους αγώνες, η λίστα πλέον είναι μεγάλη. Και γεμάτη από παίκτες, σαν τον σταρ του ΝΒΑ Κέβιν Λοβ που μίλησε για τρομερές κρίσεις πανικού ή άλλους που έβαλαν τέλος στη ζωή τους, όπως ο 32χρονος τερματοφύλακα Ρόμπερτ Ένκε, που έπεσε τις γραμμές την ώρα που πέρναγε το τρένο. Ο αθλητισμός είναι γεμάτος στενάχωρες ιστορίες. Όπως και η ζωή γενικότερα.
Ο Νίκος Τσουμάνης είναι το πιο πρόσφατο θύμα αυτής της μακάβριας λίστας. Μακάρι να είναι το τελευταίο – φοβάμαι πως δεν θα είναι. Όσο όμως οι άνθρωποι που πονάνε, ανοίγουν την καρδιά τους και μιλάμε, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να βρουν βοήθεια. Από τους δικούς τους ανθρώπους, από ειδικούς, από ψυχολόγους, από φίλους. Για να μην θρηνήσουμε άλλους «Νίκους»…
