Ακόμα και χρόνο να μην είχες για να παρακολουθήσεις την μαγική αυτή κούρσα, στο άκουσμα και μόνο ότι η Ελλάδα πανηγύρισε το πρώτο της χρυσό μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, ήταν αρκετό για να το αναζητήσεις στο διαδίκτυο. Υπάρχει κάτι καλύτερο από το να απολαύσεις το νεαρό δίδυμο Ελλήνων σπρίντερ να θριαμβεύει στον τελικό των 100 μέτρων της κατηγορίας Τ11 στους Παραολυμπιακούς Αγώνες;
Ο Νάσος Γκαβέλας και ο συνοδός του, Σωτήρης Γκαραγκάνης πήραν φόρα, επιτάχυναν και αν δεν υπήρχε η τελική γραμμή ακόμα θα έτρεχαν. Το όγδοο μετάλλιο της Παραολυμπιακής Ομάδας της Ελλάδας ήταν μόλις γεγονός και το Παγκόσμιο ρεκόρ στο συγκεκριμένο αγώνισμα είχε μόλις «σπάσει» με χρόνο 10.82 δευτερόλεπτα, καταρρίπτοντας το χρόνο που οι ίδιοι είχαν κάνει στα ημιτελικά μία μέρα πριν.
Δάκρυα πλασμένα από χρυσό
Το να καταφέρεις να βρίσκεσαι σε μια μια τόσο μεγάλη διοργάνωση όπως οι Ολυμπιακοί ή οι Παραολυμπιακοί Αγώνες σημαίνει ότι κάθε σου μέρα τη ζεις προσηλωμένος σε έναν στόχο πραγματικά απαιτητικό. Πρέπει να είσαι 100% απορροφημένος σε αυτό που κάνεις, να είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις ψυχαγωγία και εύθυμμες στιγμές, να σκέφτεσαι συνεχώς πώς θα ξεπεράσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, να μην σκύβεις το κεφάλι σε έναν τραυματισμό ή μια άτυχη στιγμή μιας κούρσας για την οποία ετοιμαζόσουν μια ζωή αλλά σε κυρίευσε η πίεση και το άγχος. Με λίγα λόγια κάνεις πρωταθλητισμό. Εκεί τελειώνουν όλα.
Βλέποντας τον νεαρό Νάσο να ανεβαίνει πλάι στον συνοδό του στο βάθρο και «λυγίζει» από συγκίνηση, ένα δάκρυ κύλησε για όποιον τον παρακολούθησε. Για κλάσματα του δευτερολέπτου, έστω και για λίγο, τα μάτια του νεαρού Παραολυμπιονίκη (αλλά και του Γκαραγκάνη) κατάφεραν να ευθυγραμμίσουν τους πάντες, φέροντάς τους στο ίδιο συναισθηματικό σημείο. Μία αίσθηση μοναδική, που όσες φορές και να δεις το βίντεο, πάντα σε αγγίζει στην καρδιά με τον ίδιο «ανατριχιαστικό» και περήφανο τόνο.
Αυτό το δάκρυ, αποτυπώνει συναισθήματα αληθινά που γεννιούνται μετά από κόπους και θυσίες μιας ζωής. Μπορεί μια πάθηση (νόσος του Stargardt) να στέρησε από τον Νάσο την όραση όπως την ξέρουμε όλοι μας, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να πάρει φόρα και να τρέξει με μανία προς το σκότος. Kαι τελικώς να το κερδίσει.
Η χαρά του και μόνο στο άκουσμα του Εθνικού Ύμνου ή στα λόγια του Σωτήρη Γκαραγκάνη που του περιέγραφε όσα του στέρησε η όραση, το πλατύ χαμόγελο και ένα βλέμμα που μπορεί να μην είχε τη δυνατότητα να αιχμαλωτίσει κάποια εικόνα αλλά αποτύπωνε πλήρως τον καταιγισμό συναισθημάτων που βίωνε, είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή για έναν νέο άνθρωπο που στην πρώτη του συμμετοχή σε Παραολυμπιακούς Αγώνες έδειξε ότι δεν φοβάται το σκοτάδι. Και αυτό και μόνο αποτελεί έμπνευση για όλους μας.
