Μην τους λυπάσαι τους αθλητές που συμμετέχουν στους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Μην τους βλέπεις και σκέφτεσαι «πω πω τον καημένο, κρίμα...» Δεν έχουν ανάγκη ούτε από τη λύπησή μας, ούτε από τη συμπόνοιά μας. Ούτε φυσικά θέλουν να δούμε την προσπάθειά τους στο Τόκιο επειδή «πρέπει» ή επειδή «καλό είναι να τους στηρίξουμε κι αυτούς».
Οι αθλητές στους Παραολυμπιακούς Αγώνες, όλων των χωρών και όλων των εθνικοτήτων, είναι άνθρωποι περήφανοι. Και δυνατοί – πιο δυνατοί σίγουρα από σένα και μένα. Είναι αυτοί που δεν τους λύγισαν οι δυσκολίες, που δεν το έβαλαν κάτω ποτέ, που κάθε μέρα δίνουν έναν μεγάλο αγώνα, μέσα κι έξω από τους αγωνιστικούς χώρους: αγώνα για να έχουν ίδια δικαιώματα με όλους τους υπόλοιπους στην καθημερινότητα, στην εργασία, στην μετακίνησή τους με τα ΜΜΜ ή την πρόσβαση σε ένα πεζοδρόμιο όπου κάποιος έχει παρκάρει πάνω στη ράμπα. Είναι αυτοί που δεν γκρινιάζουν παρότι θα είχαν κάθε λόγο να το κάνουν, τη στιγμή που όλοι εμείς θυμώνουμε, νευριάζουμε, απογοητευόμαστε και χαλάμε τον κόσμο για μια μικρή ή μεγαλύτερη αναποδιά που μας βρήκε. Πολύ απλά διότι η αναπηρία τους, είτε την έχουν από τη γέννησή τους είτε προκλήθηκε σε κάποια φάση της ζωής τους, μπορεί να λάβωσε το σώμα τους αλλά δεν κατάφερε να λαβώσει την ψυχή τους.
Οι αθλητές που συμμετέχουν στους Παραολυμπιακούς Αγώνες, είναι όλοι τους όχι απλά Παραολυμπιονίκες, αλλά Ολυμπιονίκες. Σε όποια θέση κι αν καταταγούν, όποια επίδοση και να σημειώσουν. Είναι νικητές, διότι στην προσπάθειά τους βρίσκεται όλο το νόημα του Ολυμπισμού: της ευγενούς άμιλλας, του αγώνα να ξεπεράσεις τα όριά σου, να αφήσεις πίσω τον πόνο, την κούραση, την εξάντληση και να δώσεις ό,τι έχεις και δεν έχεις κυνηγώντας το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, όποιο «βαρίδι» κι αν σε τραβάει προς τα κάτω. Μακριά από την οικογένεια και τους φίλους σου, έχοντας περάσει μήνες και χρόνια σκληρής προπόνησης, συχνά χωρίς τα απαραίτητα εφόδια, τις υποδομές, χώρους για να προπονηθούν, τρεχούμενο νερό για να κάνουν ένα ντους ή έστω να πιουν. Τα ξέρουμε, τα διαβάσαμε, τα μάθαμε σε πάμπολλες περιπτώσεις αθλητών που μας εκπροσώπησαν στους πρόσφατους Ολυμπιακούς Αγώνες. Λέτε να είναι καλύτερα τα πράγματα για τους αθλητές των Παραολυμπιακών; Δυστυχώς όχι.
Ο Λευτέρης Πετρούνιας είπε μια μεγάλη κουβέντα λίγο πριν πετάξει στο Τόκιο, κουβέντα που «θάφτηκε» όταν στρέψαμε την προσοχή μας στα μετάλλια, τους τελικούς, το ποιο αγώνισμα «έχασε» η ΕΡΤ και ποιο έδειξε. «Να θαυμάσουμε τον αγώνα όλων των αθλητών και όχι μόνο όσων θα φέρουν μετάλλια». Αυτή είναι ή πρέπει να είναι η κεντρική ιδέα των Αγώνων – δεν είμαστε «χρυσοθήρες στο Κλοντάικ» για να θαμπωνόμαστε μονάχα από τους χρυσούς «σβώλους». Ο αγώνας όλων των αθλητών έχει σημασία, η προσπάθεια, το βλέμμα που προσηλώνεται στο στόχο, οι τεντωμένες φλέβες στο λαιμό, το κεφάλι που πέφτει προς τα κάτω από την κούραση. Οπότε, ναι. Να θαυμάζουμε τον αγώνα όλων των αθλητών και όχι μόνο αυτών που θα φέρουν μετάλλια. Και ακόμα παραπάνω, να θαυμάζουμε τον αγώνα, τον πραγματικό αγώνα των αθλητών στους Παραολυμπιακούς που δεν έψαξαν ποτέ καμία δικαιολογία στη ζωή τους και δεν κρύφτηκαν πίσω από καμία αναποδιά, αλλά πάντα αγωνίζονται πρώτα απ’ όλα για τη δική τους περηφάνεια.
Τη δική τους μαγκιά.
