Δεν ξέρω σε ποια εποχή ανήκεις, αν πρωτοείδες τένις εξαιτίας του Federer, του Nadal ή του Djokovic, αν ξημερωβραδιαζόσουν τις ημέρες που το Eurosport έδειχνε το άθλημα λες και είναι η Superleague, αν έριξες μια ματιά παραπάνω λόγω Σάκκαρη και Τσιτσιπά ή απλώς έμαθες ότι η μπάλα είναι κίτρινη επειδή σου αρέσουν οι ρακέτες στην παραλία. Ο καθένας έχει δικό του λόγο και αιτία που ξεκίνησε να παρακολουθεί κάποιο άθλημα.
Για μένα προσωπικά, το τένις ξεκίνησε πριν έρθει ο Federer και τα σαρώσει όλα, τότε που πρωταγωνιστούσαν κάτι τύποι όπως ο Safin, o Ferrero, o Kuerten, o Johansson, o Moya, o Haas, ο Hewitt ή o Kafelnikov. Πάνω από όλα όμως υπήρχαν δύο κυρίαρχοι οι οποίοι έδωσαν το δικό τους άρωμα στο τένις. Ο ένας εκ των δύο έχει πει μάλιστα «οι Celtics είχαν τους Lakers, o Borg τον McEnroe και εγώ τον Andre (Agassi)».
Το όνομά του είναι Pitt Sampras, το ένα εκ των δύο τοτέμ του παγκόσμιου τένις τη δεκαετία του ’90, ο ένας εκ των δύο πόλων έλξης μιας αδιανόητης τιτανομαχίας που δημιούργησε φιλάθλους για το άθλημα και ταυτόχρονα τη δική του παράδοση στα κορτ.
Μια κόντρα που έγινε μέχρι και διαφήμιση.
Η κόντρα με αριθμούς
Θυμάμαι ότι το όνομα Sampras μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση καθώς πίστευα πως υπάρχει Έλληνας που να διαπρέπει στο τένις και για αυτό υπήρξα μεγάλος υποστηρικτής του. Όταν τον είδα δε να εξαπολύσει αυτές τις «τορπίλες» σε κάθε του σερβίς, όπου σε αντίθεση με όσα συνηθίζουν οι τενίστες, το δεύτερο σερβίς το έκανε με την ίδια δύναμη που έκανε και το πρώτο, ήταν ένας λόγος παραπάνω για να τον παρακολουθώ. Δεν ήταν ο μόνος όμως.
Ταυτόχρονα με τον Sampras, ένα άλλο όνομα έκανε μπραφ στον εγκέφαλό μου εκείνη την εποχή και αυτό ήταν εκείνο του Agassi. Ο λόγος βέβαια δεν είχε να κάνει καθόλου με το τένις, αλλά εξαιτίας του πραγματικά περίεργου σχήματος του κεφαλιού του, το οποίο ήταν λες και έβλεπες δυο κεφάλια κολλημένα αλλά με στραβό τρόπο. Βλέπεις δεν τον πέτυχα ποτέ στις μέρες που είχε χαίτη, αλλά πάντα με το ξυρισμένο κεφάλι.
Η δεκαετία του ’90 έβγαλε πολλούς και καλούς τενίστες, οι οποίοι ωστόσο δεν διέφεραν πολύ ο ένας από τον άλλον. Αν υπήρχαν ορισμένοι που σου έδιναν την εντύπωση πως είναι ένα βήμα πάνω από όλους, αυτοί λέγονταν Sampras και Agassi.
Δεν θυμάμαι πόσους αγώνες τους έχω δει, αλλά τουλάχιστον έχω να θυμάμαι την τελευταία τους σύγκρουση σε τελικό. Ήταν το 2002, όταν ο Sampras δεν είχε τα τρεξίματα του παρελθόντος, ωστόσο τα χτυπήματά του έμοιαζαν αναπάντητα για κάθε επίδοξο αντίπαλο. Και στο US Open κατάφερε να επικρατήσει του μεγάλου του αντιπάλου με 3-1 σετ (6-3, 6-4, 5-7, 6-4), γράφοντας έτσι το 14ο Grand Slam τρόπαιο της καριέρας του.
Ο Agassi από την άλλη τελείωσε την καριέρα του με 8 Grand Slam μεν, αλλά σε αντίθεση με τον Sampras που δεν πήρε ποτέ το Roland Garros, κατέκτησε και τα 4 μεγάλα τουρνουά (Roland Garros, Wimbledon, Australian Open, US Open).
Σε 54 μεταξύ τους αναμετρήσεις, ο Ελληνοαμερικανός Pitt προηγείται με 34-20 νίκες του «άσπονδου» φίλου του σε μια κόντρα που ακόμα και σήμερα κάνει αρκετό κόσμο να θυμάται τη δεκαετία του ’90 στο τένις με νοσταλγία.
Ήταν το καλύτερο «ζέσταμα» για το Federer-Nadal που θα βλέπαμε αργότερα.
