Σάκκαρη & Τσιτσιπάς: Δυο πραγματικοί Πολίτες του Κόσμου

 

 

Τα δυο αυτά παιδιά αφοσιώθηκαν πριν χρόνια σε κάτι που γούσταραν, που τους πήγαινε και έτρεχε στο DNA τους – με γονείς τενίστες, ισχύει αυτό που λένε για το μήλο και τη μηλιά. Παράλληλα, αφοσιώθηκαν σε ένα άθλημα ατομικό και όχι ομαδικό, επέλεξαν να κοπανάνε μπαλάκια μέρα – νύχτα με μοναδική παρέα τον προπονητή τους και όχι να παίζουν με τα άλλα παιδιά και να περνάνε ανέμελα. Σαφώς και οι οικογένειές τους ήθελαν και μπορούσαν να στηρίξουν οικονομικά την προσπάθειά τους – το τένις δεν είναι «φτηνό» χόμπι. Μόνο που ο Στέφανος και η Μαρία, η Μαρία και ο Στέφανος, πριν κάνουν το χόμπι τους επάγγελμα, φρόντισαν να το κάνουν πρώτα και πάνω απ’ όλα τρόπο ζωής. Να κάνουν τη ρακέτα προέκταση του χεριού τους και το αυστηρό πρόγραμμα κομμάτι του «σκληρού δίσκου» του μυαλού τους. Να βάλουν συγκεκριμένα πράγματα στη διατροφή τους και να «πετάξουν» ένα σωρό λαχταριστά φαγητά και σνακς. Να φορέσουν παρωπίδες ώστε να μην βλέπουν τι συμβαίνει γύρω – τριγύρω, αλλά μόνο μπροστά. Μπροστά και πάνω, μέχρι την κορυφή. 

 

 

 

 

Είναι κάπως αστείο να διαβάζεις και να ακούς πόσο «υπερήφανους μας έκαναν αυτά τα δυο παιδιά». Υπερήφανους έκαναν και κάνουν τους γονείς τους, τους προπονητές τους κι αυτούς τους λιγοστούς ανθρώπους που τους πίστεψαν και τους στήριξαν. Είναι επίσης αστείο να λένε κάποιοι ότι η Ελλάδα, χάρη σ’ αυτούς τους δυο, θα γεμίσει με παιδάκια που χαρούμενα θα τιτιβίζουν στα courts με τις ρακετούλες τους στα χέρια ή ότι το τένις θα γίνει κάτι σαν «εθνικό μας σπορ». Σε μια περίοδο κρίσης, όπως αυτή που βιώνουμε, είναι αφελές να πιστεύει κανείς ότι μια μέση ή μικρομεσαία οικογένεια θα «ματώσει» οικονομικά για να στείλει το γιο ή την κόρη της να μάθει τένις, με την ελπίδα να γίνει κάποτε Στέφανος ή Μαρία. Το τένις θα συνεχίσει να είναι ένα «ελιτίστικο» σπορ – απλά ίσως λίγα περισσότερα παιδιά ευκατάστατων ή πλούσιων οικογενειών, ασχοληθούν με το τένις σε σχέση με ό,τι συνέβαινε πριν μερικά χρόνια. 

 

 

Αν με ρωτάτε προσωπικά, καμία «εθνική συγκίνηση» ή «πανελλήνια υπερηφάνεια» δεν νιώθω όποτε ο Στέφανος και η Μαρία ανεβαίνουν ένα σκαλοπάτι ψηλότερα. Νιώθω απέραντο σεβασμό γι’ αυτά τα δυο παιδιά και θαυμασμό. Δεν «ανήκουν» στην Ελλάδα της μιζέριας, της λαμογιάς, της ελάχιστης προσπάθειας, του μέσου, της κρατικής επιχορήγησης. Ανήκουν σε μια πάστα ανθρώπων που είναι Πολίτες του Κόσμου, που έχουν όνειρα και φιλοδοξίες και καθημερινά προπονούνται και προσπαθούν να τα πραγματοποιήσουν με σκληρή δουλειά. Που όταν αποτυγχάνουν δεν τα βάζουν με κανέναν άλλον πέρα από τον ίδιο τους τον εαυτό. Και την επόμενη φορά φροντίζουν να είναι καλύτεροι προετοιμασμένοι αγωνιστικά και πνευματικά, ώστε να κερδίσουν πρώτα τον κακό τους εαυτό και μετά τον αντίπαλό τους. 

 

 

 

 

Ας τους καμαρώνουμε, ας ευχηθούμε να έχουν την υγεία τους και να είναι πάντα συγκροτημένοι και προσηλωμένοι στους στόχους τους, όπως είναι σήμερα. Ας τους δείξουμε στα παιδιά μας, που έχουν πάντα «ανάγκη» από πρότυπα και ανθρώπους για να θαυμάζουν κι ας τους εξηγήσουμε ότι πετυχημένοι δεν είναι απαραίτητα αυτοί που ανεβάζουν γρήγορα αυτοκίνητα και «γρήγορα» κορίτσια στο ίνστραγκαμ, κάνοντας give-away κινητά τηλέφωνα και δείχνοντας τα καινούργια τους τατού. Και κυρίως, ας είμαστε δίπλα στο Στέφανο και τη Μαρία όχι μόνο όταν κερδίζουν και προχωρούν, αλλά και όταν σκοντάφτουν και παραπατούν, όταν έχουν ένα δύσκολο απόγευμα όπου όλα μπορεί να πάνε στραβά, χωρίς να «θυμόμαστε» μετά από έναν αποκλεισμό ότι ο Στέφανος «είναι αυτός που έλεγε για τα Χάροντς στην Ελλάδα και παρτάριζε στο Ντουμπάι» ή η Μαρία «είναι αυτή που τα έχει με τον γιο του Μητσοτάκη». Διότι όταν λέμε τέτοια, τάχα μου για να τους «χτυπήσουμε» ή να τους «μειώσουμε», χτυπάμε και μειώνουμε τον εαυτό μας. Ο Στέφανος και η Μαρία, δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν με τις βλακείες μας – έχουν τρίωρη προπόνηση και την επόμενη μέρα πετάνε.