Οι ομάδες που μας «κέρδισαν» με το ποδόσφαιρο που έπαιξαν στα Euro αλλά παρότι έφτασαν στην πηγή δεν… ήπιαν το πολυπόθητο «νερό» της επιτυχίας από το βαρύτιμο τρόπαιο.
Πολλές φορές όταν παρατηρούμε ουδέτερα μια μεγάλη διοργάνωση, όπως το Euro, έχουμε την τάση να υποστηρίζουμε κάποιο αουτσάιντερ. Στην επιλογή της ομάδας που θα στηρίξουμε παίζουν ρόλο αρκετοί παράγοντες, ωστόσο, ο κυριότερος είναι το θέμα που προσφέρει. Στο παρελθόν σε μεγάλες διοργανώσεις έχουν υπάρξει ομάδες που ήρθαν από το… πουθενά και έκαναν τον κόσμο να παραμιλάει. Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά και θα χρειαστούμε τόμους για να τα απαριθμήσουμε ένα προς ένα.
Έχουν, ωστόσο, υπάρξει και φορές που κάποια από τις παραδοσιακές δυνάμεις του ποδοσφαίρου παρουσίασε ένα τρομερό σύνολο, που κέρδισε όλους τους φιλάθλους αλλά όχι και την… κούπα. Και σε αυτή την περίπτωση οι πρωταγωνιστές κατάφεραν στη συνείδηση όλων να θεωρούνται «η καλύτερη ομάδα του τουρνουά», αλλά στο τέλος έμειναν με το «αχ» του χαμένου τελικού….
Τα τελευταία 25 χρόνια, δυο είναι αυτές οι χαρακτηριστικές περιπτώσεις που σημάδεψαν τα Euro…
Τσεχία 1996: Η «φουρνιά» που κυριάρχησε στην Ευρώπη
Όταν ο Ντούσαν Ούριν ανακοίνωνε το καλοκαίρι του 1996 την αποστολή της Εθνικής Τσεχίας για το Euro που διεξήχθη στα γήπεδα της Αγγλίας, ελάχιστοι ήταν οι ποδοσφαιριστές που ήταν γνωστοί και στην υπόλοιποι Ευρώπη. Κάποιοι εξ αυτών που έπαιζαν στη Bundesliga ίσως να είχαν ακουστεί και έξω από την Τσεχία, ενώ και ο αναπληρωματικός τερματοφύλακας Πάβελ Σρνίτσεκ που αγωνιζόταν στη Νιούκαστλ δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο.
Αν κοιτάξει κανείς σήμερα εκείνο το ρόστερ, όμως, θα δει ανάμεσά του ονόματα ποδοσφαιριστών που τα επόμενα χρόνια έφτασαν στο τοπ επίπεδο. Μίροσλαβ Κάντλετς, Βλάντιμιρ Σμίτσερ, Πάβελ Νοβότνι, Κάρελ Πομπόρκσι και φυσικά ο τρομερός Πάβελ Νέντβεντ. Σε αυτή τη «φουρνιά» προστέθηκαν στην πορεία και άλλοι παικταράδες όπως οι Τσεχ, Μπάρος, Γιανκουλόφσκι, Κόλερ κ.ά. για να αποκτήσει και διάρκεια η Τσεχία στην πορεία των χρόνων.
Επιστρέφοντας στο καλοκαίρι του 1996, η πρεμιέρα στο Euro δεν ήταν η καλύτερη δυνατή για τους Τσέχους. Η κυνική Γερμανία επικρατεί 2-0 παρά την καλή εικόνα της ομάδας του Ούριν. Στις 14 Ιουνίου, όμως, οι Τσέχοι «τραντάζουν» την Ευρώπη κερδίζοντας 2-1 ένα εξίσου μεγάλο όνομα. Την Ιταλία! Οι ελπίδες για πρόκριση είναι ζωντανές και στις 19 Ιουνίου, στο τελευταίο ματς ομίλων κόντρα στη Ρωσία, χαρίζουν ένα ποδοσφαιρικό υπερθέαμα που εξελίχθηκε σε θρίλερ. Το τελικό 3-3 διαμορφώθηκε στο 88’ με γκολ του Σμίτσερ και η Τσεχία βρέθηκε στα νοκ-άουτ.
Στις 23 Ιουνίου 1996 στο «Βίλα Παρκ», απέναντι στην Τσεχία βρίσκεται η εξίσου εντυπωσιακή Πορτογαλία με Βίτορ Μπαΐα, Φερνάντο Κόουτο, Ρούι Κόστα, Πάουλο Σόουζα, Λουίς Φίγκο, Ζοάο Πίντο και Σα Πίντο στην ενδεκάδα της. Μια γκολάρα του Κάρελ Πομπόρσκι, που τον έστειλε μεταγραφή στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ λίγο αργότερα, διαμορφώνει το 1-0 και στέλνει την Τσεχία στον ημιτελικό!
Στο «Ολντ Τράφορντ» του Μάντσεστερ, οι Τσέχοι καλούνται να τα βάλουν με τη Γαλλία του Μπλαν, του Λιζαραζού, του Ντεσαγί, του Ζιντάν και του Τζορκαέφ. Η Τσεχία «κρατάει» σε όλο το 90λεπτο το 0-0, το ίδιο και στην παράταση κόντρα στη μετέπειτα πρωταθλήτρια κόσμου. Στα πέναλτι, ευστοχούν όλοι εκτός από τον Ρεϊνάλντ Πεντρός της Γαλλίας και η Τσεχία ζει το… δικό της 2004 οκτώ χρόνια νωρίτερα, αφού έφτασε στον τελικό.
Στο θρυλικό «Γουέμπλεϊ», στις 30 Ιουνίου 1996 Τσεχία και Γερμανία βρίσκονται ξανά αντιμέτωπες, όπως και στην πρεμιέρα. Τα «πάντσερ» έχουν προκριθεί στα πέναλτι απέναντι στη διοργανώτρια Αγγλία και δείχνουν να έχουν επηρεαστεί. Ο Πάτρικ Μπέργκερ με πέναλτι στο 59' ανοίγει το σκορ κι η Τσεχία αγγίζει το όνειρο. Όμως, όπως έχει πει ο Γκάρι Λίνεκερ το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα όπου στο τέλος... κερδίζουν οι Γερμανοί. Στο 73' ο Όλιβερ Μπίρχοφ ισοφαρίζει και στο πέμπτο λεπτό της παράτασης βάζει το «χρυσό γκολ» που δίνει στη Γερμανία τον τίτλο κι αφήνει την Τσεχία με τον θαυμασμό όλων των φιλάθλων, αλλά με άδεια χέρια...
Ιταλία 2000: Η πιο fun to watch «Σκουάντρα Ατζούρα»
Με εκλέκτορα τον παλιό τερματοφύλακα και βαρύ όνομα του ποδοσφαίρου της χώρας, Ντίνο Τζοφ, η Ιταλία το καλοκαίρι του 2000 παρέταξε μια ομάδα... φόβητρο στα γήπεδα της Ολλανδίας και του Βελγίου. Αν κάτσει κανείς να γράψει όλα τα ονόματα και των 22 ποδοσφαιριστών θα δυσκολευτεί να βρει το πιο σημαντικό από αυτά. Φεράρα, Μαλντίνι, Καναβάρο, Κόντε, Ιντζάγκι, Ντελ Πιέρο, Νέστα, Μοντέλα, Τότι, Ντελβέκιο και πάει... λέγοντας. Μια «dream team» Ιταλών παικτών από το Καμπιονάτο που τότε ήταν στα καλύτερά του.
Στόχος των Ιταλών ήταν το τρόπαιο και δεν το έκρυβαν, αφού είχε προηγηθεί δυο χρόνια νωρίτερα ο πικρός αποκλεισμός από τη διοργανώτρια και μετέπειτα τροπαιούχο Γαλλία στο Μουντιάλ. Οι «ατζούρι» εμφανίστηκαν πανέτοιμοι, παρά τις ατυχίες με τους τραυματισμούς των Κριστιάν Βιέρι και Τζίτζι Μπουφόν και το έδειξαν στο χορτάρι με το… καλημέρα.
Στην πρεμιέρα τους στις 11 Ιουνίου 2000 στο Άρνεμ, κόντρα στην Τουρκία, άνοιξαν το σκορ στο 52' με τον Αντόνιο Κόντε και παρά την ψυχρολουσία της ισοφάρισης από τον Οκάν στο 62' πήραν τη νίκη με το πέναλτι του Ιντζάγκι στο 70'. Η συνδιοργανώτρια ομάδα του Βελγίου δεν κατάφερε να αντισταθεί στην Ιταλία στις Βρυξέλλες και τα γκολ των Τότι και Φιόρε υπέγραψαν το τελικό 2-0. Η Ιταλία προκρίθηκε με τρεις νίκες, αφού στο τελευταίο ματς επικράτησε 2-1 της Σουηδίας με γκολ των Ντι Μπιάτζιο και Ντελ Πιέρο.
Στο πρώτο νοκ-άουτ ματς, στις 24 Ιουνίου 2000 στις Βρυξέλλες, η Ιταλία «καθάρισε» τη Ρουμανία από νωρίς. Ο Τότι στο 33' και ο Ιντζάγκι στο 43' διαμόρφωσαν το τελικό 2-0 που έστειλε τη «Σκουάντρα Ατζούρα» στον ημιτελικό.
Εκεί, στις 29 Ιουνίου στην «Amsterdam Arena», η Ιταλία κλήθηκε να αντιμετωπίσει την οικοδέσποινα και πανίσχυρη Ολλανδία. Το αμυντικό φίλτρο των Ιταλών, μίλησε στο πιο... κρίσιμο σημείο. Η ομάδα του Τζοφ «μπλόκαρε» τους «Οράνιε» και το 0-0 οδήγησε τις δυο ομάδες στην παράταση κι από εκεί στα πέναλτι. Παρά το άστοχο του Μαλντίνι, οι Φραν ντε Μπορυ, Γιαπ Σταμ και Πολ Μπόσβελτ δεν σκόραραν απέναντι στον ανίκητο Φραντσέσκο Τόλντο και η Ιταλία ήταν ξανά μετά από χρόνια στον τελικό.
