Όταν πριν από πολλά χρόνια το σέρβικο τένις έβλεπε έναν νεαρό, ονόματι Novak Djokovic να ξεπετάγεται, άπαντες είχαν μεγάλες απαιτήσεις, ανάλογες ίσως με εκείνες του τότε «αστεριού», της Anna Ivanovic. Τόσο παικτικά, όσο και σωματικά δεν μπορούσες να υποστηρίξεις ότι του έλειπε κάτι. Παρόλα αυτά το εκρηκτικό ταπεραμέντο και πολλές φορές ο εκνευρισμός του είχαν κάνει αρκετούς να αναρωτιούνται εάν ο «Nole» θα κατάφερνε να αγγίξει την καταξίωση, ή απλώς θα είναι καταδικασμένος να βλέπει το όνομά του πίσω από τους Roger Federer - Rafa Nadal.
Τελικώς ο Djokovic ξεπέρασε κάθε προσδοκία και σήμερα είναι το απόλυτο νο.1 της Παγκόσμιας Κατάταξης. Διαφωνεί κανείς;
Καλώς ή κακώς ο Djokovic έχει πολλούς φαν σε όλο τον κόσμο, ωστόσο σε κάθε ραντεβού με τον σπουδαίο, Roger Federer ακόμα και οι δικοί του οπαδοί αλλαξοπιστούν. Στον Τελικό του Wimbledon το 2019 μάλιστα οι δυο τους τέθηκαν αντιμέτωποι και ο κόσμος ζούσε το απόλυτο όνειρο.
Με τα δεδομένα να έχουν αλλάξει, τον Nole να είναι ο απόλυτος κυρίαρχος και τον χρόνο να έχει αφήσει τα σημάδια του πάνω στον Federer, οι δύο ζωντανοί θρύλοι θύμισαν σε όλους γιατί είναι μοναδικοί στο είδος τους και μετά από ένα συγκλονιστικό ματς, ο Σέρβος «λύγισε» τον σπουδαίο αντίπαλό του στα σημεία 7-6(5), 1-6, 7-6(4), 4-6, 13-12(3). Δεν είναι υπερβολή ότι πολύς κόσμος ήλπιζε ο GOAT του τένις να πανηγυρίσει άλλο ένα Grand Slam, ωστόσο μετά από τέτοια πανδαισία τόσων ωρών ίσως και να ήταν το λιγότερο που τον απασχολούσε.
O λόγος του «Βασιλιά» Nole
Τέτοιες εμφανίσεις πολλές φορές έχουν λάμψη μεγαλύτερη και από αυτή των τίτλων. Ο Federer μπορεί να μην πανηγύρισε το τρόπαιο, ωστόσο ο συγκεκριμένος τελικός γράφτηκε στην ιστορία και η συμμετοχή σε αυτόν αντιστοιχεί με το ίδιο το τρόπαιο.
Μετά από τέτοια νίκη, οι δηλώσεις χαράς και υπερηφάνειας δεν γίνεται να μην περάσουν από το μυαλό του νικητή. Όχι όμως για τον Djokovic. Με το τρόπαιο ανά χείρας, ο Nole πήρε το μικρόφωνο και μοιράστηκε μια ιστορία που έκανε αρκετό κόσμο να τον συμπαθήσει παραπάνω.
«Σαν μικρό παιδί ονειρευόμουν πάντα να σηκώσω αυτό το τρόπαιο. Ήμουν πέντε χρονών θυμάμαι και έφτιαχνα τρόπαια από διαφορετικά, κάνοντας πρόβα στιγμές σαν και αυτήν. Είμαι ακριβώς εδώ που ονειρευόμουν από μικρό παιδί».
Για πολλούς τα 20 αυτά δευτερόλεπτα ίσως να σήμαιναν μια απλή δήλωση εντυπώσεων, προκειμένου να χειροκροτήσει το κοινό και να γράψουν άρθρα τα σάιτ και οι εφημερίδες. Για όσους όμως μπόρεσαν να κάνουν εικόνα τον σπουδαίο Σέρβο σε μικρή ηλικία, μάλλον μίλησε απευθείας στις πιο βαθιές επιθυμίες τους.
Εκείνες τις μέρες που καθόσουν μπροστά σε μια τηλεόραση, παρακολουθώντας τον αγαπημένο σου ήρωα και ευχόσουν μια μέρα να γίνεις σαν και αυτόν, αυτές τις αθώες ημέρες που ακόμα ένιωθες ότι μπορείς μέχρι και να πετάξεις. Ακόμα και αν αυτές έχουν περάσει, δεν μπορεί παρά να μην σου δημιουργούν ευχάριστες αναμνήσεις για τα παιδικά σου χρόνια και τα δευτερόλεπτα εκείνα που στο παιδικό σου δωμάτιο, ονειρευόσουν τον εαυτό σου πολλά χρόνια μετά, με τα πιο αγνά κριτήρια.
Εκείνος ο τελικός εν τέλει έμεινε στην ιστορία ως η απόλυτη μάχη των Federer και Djokovic. Ίσως όμως είναι από τις λίγες φορές που ο λόγος στο φινάλε σου έδινε μια παραπάνω αφορμή να μην κλείσεις νωρίτερα την τηλεόραση.
