Κάποτε ο σπουδαίος Marlon Brando γύρισε και είπε «όταν κάποιος τραβάει τον δικό του δρόμο, δεν κινδυνεύει να τον προσπεράσουν», ένα ρητό που αναμφίβολα φρόντισε να εφαρμόζει σε κάθε σημείο της πολυτάραχης ζωής του. Ο δρόμος του ήταν δύσκολος, ωστόσο τον έκανε «κτήμα» του και αυτό ήταν που τον έκανε να ξεχωρίζει. Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε για το μονοπάτι του θρυλικού πιλότου, Juan Manuel Fangio, ωστόσο στην περίπτωση του, η λέξη «δρόμος» δεν ήταν μια απλώς μεταφορά ή σχήμα λόγου. Είχε κυριολεκτική έννοια.
Σε πολλούς –ιδιαίτερα τους μη μυημένους στον μηχανοκίνητο αθλητισμό- το ονομά του ίσως και να μη σημαίνει πολλά, καθώς μεγαλουργούσε σε μια περίοδο που θρύλοι της Formula One, όπως ο Ayrton Senna, o Michael Schumacher ή ο Lewis Hamilton όχι απλώς δεν είχαν ξεκινήσει την καριέρα τους, αλλά δεν υπήρχαν ούτε ως ιδέες στο μυαλό των γονιών τους. Γεννήθηκε στις 24 Ιουνίου του 1911 και ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος της Formula One τη δεκαετία του ’50, όταν και πανηγύρισε 5 πρωταθλήματα με τέσσερις διαφορετικές ομάδες (Alfa Romeo, Maserati, Ferrari, Mercedes-Benz).
«Δεν είναι μόνο ένας παγκόσμιος πρωταθλητής της F1, αλλά ένας πραγματικός gentleman έξω από τις πίστες. Γι’ αυτό είμαι ένας μεγάλος φαν του» έχει πει για εκείνον ο κατά τα άλλα «δύσκολος» Ayrton Senna.
Θυμήσου το μεγάλο αφιέρωμα για τον Ayrton Senna.
Στη ζωή του τα έζησε όλα στο έπακρο και οι εκπληκτικές του επιδόσεις στις πίστες ουσιαστικά έδειξαν το δρόμο στους μετέπειτα αστέρες που έκαναν την F1 αυτό που είναι σήμερα. Παρόλα αυτά υπήρξε μια φορά που η αδρεναλίνη αντικαταστάθηκε από το άγχος ενώ η επιβίωση δεν είχε να κάνει απλά με κάποια επικίνδυνη στροφή ή μοιραίο τρακάρισμα. Και ας πρόκειτο να αγωνιστεί σε έναν αγώνα Grand Prix.
Η μια φορά που τα χέρια του ήταν δεμένα. Κυριολεκτικά
Το 1958 η Κούβα βρίσκεται σε κρίσιμο πολιτικό επίπεδο, με τον Fidel Castro και τους αντάρτες του να έχουν ξεκινήσει την εξέγερσή τους, την ίδια ώρα που ο δικτάτορας και ηγέτης της χώρας, Fulgencio Batista, προσπαθούσε με τη στήριξη των ΗΠΑ να κρατάει τα «γκέμια» σε μια πολύπαθη χώρα η οποία πνιγόταν στη φτώχεια και τη μιζέρια. Μοναδικός τρόπος για να κρατήσει τα γκέμια ήταν να κρατάει παγκόσμιους προβολείς στραμμένους προς τη χώρα του, προβάλλοντας μια υγειή εικόνα κράτους στον έξω κόσμο μέσω δαπανηρών εκδηλώσεων και σπουδαίων event.
Το 1957 λοιπόν διοργάνωσε για πρώτη φορά ένα ετήσιο Grand Prix στην Κούβα, ένα γεγονός που έκανε όλο τον κόσμο να «παραμιλάει», ειδικά από τη στιγμή που η χώρα δεν βρισκόταν στο ετήσιο καλεντάρι της Formula One. O Batista μάλιστα «χρύσωνε» τους αστέρες του αθλήματος προκειμένου να έχει όσο το δυνατό μεγαλύτερη λάμψη και παγκόσμια εμβέλεια, με την πρώτη διοργάνωση να κερδίζει το «στοίχημα», κερδίζοντας την επανάληψή της ένα χρόνο αργότερα. Τουλάχιστον έτσι φαινόταν.
O Fangio ως μεγάλος νικητής του 1957 ετοιμάζεται να επαναλάβει το θρίαμβο του και το ’58 καθώς οι χρόνοι του στις ελεύθερες δοκιμές δείχνουν ότι είναι δύο βήματα μπροστά από τους αντιπάλους του, ωστόσο το Κίνημα της 26ης Ιουλίου έχει προειδοποιήσει ότι δεν θα αφήσει το συγκεκριμένο γεγονός να πραγματοποιηθεί, από τη στιγμή ειδικά που η χρηματοδότηση γινόταν μέσω των δημοσίων ταμείων την ώρα που ο κουβανικός λαός πέθαινε από τη φτώχεια.
Στις 23 Φεβρουαρίου του 1958 λοιπόν, ο Fangio βρίσκεται στο λόμπι του ξενοδοχείου «Lincoln» παρέα με τους μηχανικούς της ομάδας του, Maserati όταν ξαφνικά δύο ένοπλοι τον πλησιάζουν και του ζητάνε να τους ακολουθήσει στο όνομα του Κινήματος της 26ης Ιουλίου. Και λίγες στιγμές αργότερα εξαφανίζεται.
Η ενημέρωση των Αρχών για το συμβάν από τους επαναστάτες ήταν άμεση, με την αστυνομία και τον στρατό να «οργώνουν» στην κυριολεξία την Havana προκειμένου να βρεθεί ο άτυχος πιλότος. Παρά το «θόρυβο» και την «απώλεια» του σταρ της εποχής ωστόσο, ο Batista δεν αλλάζει γνώμη και διατάζει το Grand Prix να γίνει κανονικά. Η απαγωγή του Fangio δεν είχε καταφέρει να αποτρέψει τα σχέδια του Κουβανού δικτάτορα, με αποτέλεσμα οι αντάρτες να τον αφήσουν ελεύθερο, μετά από 29 ώρες κράτησης και δίχως μία γρατζουνιά.
Ο Fangio μπορεί να μην πήρε μέρος στο Grand Prix, ωστόσο στο τέλος έλαβε κανονικά την αμοιβή του από την κουβανική κυβέρνηση ενώ όταν ρωτήθηκε για το γεγονός, απάντησε:
«Ήταν μία ακόμη περιπέτεια. Αν αυτό που έκαναν οι αντάρτες ήταν για καλό σκοπό, τότε εγώ ως Αργεντινός το αποδέχομαι», ενώ σε άλλες του δηλώσεις περί του συμβάνοντος αποδείχτηκε ότι περισσότερο σαν φιλοξενούμενος ήταν παρά ως όμηρος. Δεν απειλήθηκε ποτέ για τη ζωή του, ενώ η κράτησή του πραγματοποιήθηκε σε τρία διαφορετικά πολυτελή σπίτια, την ώρα που οι αντάρτες του σέρβιραν το πρωινό του στο κρεβάτι.
Ο θρύλος της Formula One, δεν πρόλαβε να τρέξει ποτέ σε άλλο αγώνα στην Κούβα. Ένα χρόνο αργότερα, η επανάσταση του Castro ολοκληρώθηκε (1959) με αποτέλεσμα να μην ξαναγίνει ποτέ κάποιο Grand Prix στη χώρα, μέχρι και σήμερα.
