Αφού δεν τους βάζετε τους Τούρκους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ο δαιμόνιος ο Ερντογάν την έχει βρει τη λύση: Θα παίξει μπάσκετ! Ό,τι γουστάρει δεν κάνει; Ε, θα πάρει μια μπάλα και θα μπει στο παρκέ! Και θα μπει όποτε του καπνίσει. Στο τζάμπολ, αλλαγή μετά το ημίχρονο, στον ημιτελικό του Final 4, στον τελικό, στην απονομή, όπου γουστάρει! Τόσες και τόσες επιλογές θα έχει! Και μιλάμε δίπλα του έτσι; Δυο βήματα απ’ το σπίτι του! Ένα τσιγάρο δρόμος! Απ’ το μπαλκόνι του θα το δει το Final 4! Κι αν θέλει, μπαίνει και για κανά σουτάκι!
Πέρα από την πλάκα τώρα, για να μη νομίζετε ότι το άρθρο είναι πολιτικό, αλλά κι επειδή ποτέ το μπάσκετ και ο αθλητισμός γενικότερα δεν πρέπει να γίνονται διακρατικά, οι Τούρκοι φέτος μας έχουν βάλει τα γυαλιά. Σε όλη την μπασκετική Ευρώπη. Έλληνες, Ισπανούς, Ρώσους, Ισραηλινούς, όποιος ανήκει στην Ευρώπη, γεωγραφικά και μη, όποιος ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όποιος συμμετέχει στην φετινή Euroleague, οφείλει να αναγνωρίσει ότι οι γείτονες έχουν αρχίσει να μαθαίνουν μπάσκετ. Κι ας μην υπάρχει στο παρκέ ούτε ένας συμπατριώτης τους! Γιατί, πραγματικά, για να βρεις Τούρκο στο παρκέ και δη… πρωταγωνιστή πρέπει να ψάξεις ψήλους στ΄ άχυρα!
Στη Φενέρ κανένας, μέχρι και ο αρχηγός της ο Μαχμούτογλου έχει σκουπίσει ό,τι πάγκο υπάρχει στην Γηραιά ήπειρο, στη Νταρουσάφακα ο τελευταίος Τούρκος μοιάζει με τελευταίο των Μοϊκανών και μάλιστα… χοντρό (Σαβάς ή… Σάββας κεμπάπ), ενώ στην Εφές ο μόνος Τούρκος, ο Οσμάν, μία έτσι μία αλλιώς, παίζει και δεν παίζει μπας και πάει NBA. Αλλά ποιος Τούρκος ενδιαφέρεται για το δικό του προϊόν; Λεφτάκια να μπαίνουν, μπασκετάκι να παίζεται μπας και σηκώσουν καμιά κούπα, ειδικά φέτος που είναι και οι οικοδεσπότες!
Κι εδώ θα πρέπει μάλλον να τους χειροκροτήσουμε, γιατί όσο πίσω κι αν είναι σε μπασκετική παιδεία και ιστορία, ακολουθούν τον σωστό δρόμο. Και να παραδεχτούμε πως τελικά, τα λεφτά φέρνουν την ευτυχία. Και την επιτυχία. Μπορεί όχι άμεσα, αλλά έμμεσα. Δεν σου εξασφαλίζουν δηλαδή απευθείας συμβόλαιο με την επιτυχία, αλλά συμβόλαιο με τον Ομπράντοβιτς, με τον Μπλατ, με τον Περάσοβιτς, προπονητές που μπορούν όχι απλά να οδηγήσουν μια τουρκική ομάδα στην κορυφή, αλλά και να αποτελέσουν μία σχολή που θα βάλει τη σφραγίδα της σε μία χώρα που πάσχει και χρήζει μπασκετικής κουλτούρας.
Να, λοιπόν, που αυτή τη στιγμή τουλάχιστον όπου γράφονται αυτές οι γραμμές, τρεις τουρκικές ομάδες έχουν το αβαντάζ για να πάνε στο Final 4 της χώρας τους! Φανταστείτε, δηλαδή, να δούμε στην τετράδα τρεις Τούρκους, με 75% πιθανότητες να το σηκώσουν μέσα στην ίδια τους τη χώρα!
Η Φενέρ έκανε 0-2 στο ΟΑΚΑ, η Εφές έσπασε την έδρα και τον τσαμπουκά του Ολυμπιακού, ενώ η Νταρουσάφακα απέδειξε ότι η φετινή Ευρωλίγκα είναι υπέρ το δέον ανταγωνιστική, εμπορική και απρόβλεπτη, επιβεβαιώνοντας την πολύ καλή εμφάνιση και το υψηλό εμπόδιο που έβαλε στους Μαδριλένους στο πρώτο παιχνίδι και δικαιώνοντας τη Dogus που πόνταρε και επένδυσε, έστω και για μία χρονιά, μιας και του χρόνου δεν θα βρίσκεται στη διοργάνωση, εκτός κι αν το πάρει.
Κι επειδή, όσο οι Τούρκοι μαθαίνουν μπάσκετ, υπάρχουν κάποιοι άλλοι που το δίδαξαν και το διδάσκουν σε όλους μας, οι Ισπανοί, να τη κι η Μπασκόνια που μολονότι δεν διέψευσε τον τίτλο του ακλόνητου φάβορι που είχε η ΤΣΣΚΑ, την κούρασε, την ξεθέωσε και την άγχωσε, χάνοντας στη λεπτομέρεια, όχι μία, αλλά δύο ευκαιρίες για break.
Τρεις έδρες «σπάσανε» στα play offs, ενώ θα μπορούσε να έχει σπάσει και τέταρτη και μάλιστα εις διπλούν. Κι αν βλέπεις ολόκληρες σειρές τόσο αμφίρροπες, όταν βλέπεις ολόκληρη Ρεάλ να υποτάσσεται στην πρωτάρα Νταρουσάφακα, ολόκληρη ΤΣΣΚΑ να κινδυνεύει με νέες… ήττες (είχε κάνει κι άλλες δύο πέρυσι και μία φέτος), καταλαβαίνεις τι μπορεί να γίνει σε… ένα ματς στους ημιτελικούς και στον τελικό του Final 4.
Όσο για τους δικούς μας; Ο Παναθηναϊκός είδε το Final 4 αλλά ξέχασε τη Φενέρ, νομίζοντας ότι το πλεονέκτημα της έδρας και οι τελευταίες πέντε του νίκες τον έχρισαν φαβορί, ο Ολυμπιακός επαναπαύτηκε στην καφενειακή εικόνα της Εφές στο πρώτο ματς και κινδυνεύει με déjà vu βγαλμένο από το 2011 με τη Σιένα και πλέον αμφότεροι πάνε στην Κωνσταντινούπολη ψάχνοντας ένα έως δύο break αν θέλουν να ξαναπάνε.
