Η σχέση Παναθηναϊκός-Ομπράντοβιτς είναι σαν το παλιό κρασί. Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο ωριμάζει. Αυτή η ωριμότητα των συναισθημάτων έχει αποτυπωθεί για τα καλά πια στη συνείδηση του κόσμου του «τριφυλλιού», ο οποίος αυτή τη φορά δεν θα πάει στο ΟΑΚΑ πρώτα για να χειροκροτήσει τον Ζέλικο και μετά να τον κερδίσει, αλλά για το ανάποδο.
Πρόκειται για μία σχέση άλλωστε, η οποία δεν χρήζει περαιτέρω αποδείξεων. Γνωστά τα συναισθήματα των «πρασίνων» για τον Σέρβο, γνωστή και η αγάπη του Σέρβου για τον Παναθηναϊκό. Έχει αποδειχτεί μετά το «αντίο» τόσες φορές όσες ο Ζοτς πήγε στο ΟΑΚΑ και αποθεώθηκε, χειροκροτήθηκε και έχασε. Τα δύο πρώτα, μπαίνουν πια σε δεύτερη μοίρα.
Ο Παναθηναϊκός δεν αντιμετωπίζει τον Ομπράντοβιτς, λοιπόν. Αντιμετωπίζει τη Φενέρ. Κι αυτό ακριβώς έχει γίνει στάμπα στο μυαλό όλων όσων βρεθούν στο ΟΑΚΑ την Τρίτη και την Πέμπτη του Πάσχα. Το διπλό και εν ριπή οφθαλμού «sold out» των οπαδών της ομάδας δεν έγινε για τον Ζοτς. Έγινε για την ευκαιρία που παρουσιάζεται στον Παναθηναϊκό να πάει Final 4. Ο κόσμος δεν «διψάει» να ξαναδεί τον Ομπράντοβιτς και να τον χειροκροτήσει. Το έχει κάνει τόσες και τόσες φορές και θα το ξανακάνει πριν το τζάμπολ. Ο κόσμος «διψάει» για Final 4. Για Κωνσταντινούπολη. Για μία φάση η οποία του έχει λείψει πολύ. Συνεπώς φιλίες, σχέσεις, συναισθηματισμοί δεν μπορούν να χωρέσουν, να υπερκεράσουν και να παρεμποδίσουν αυτή την αδημονία και την ευκαιρία για πρόκριση.
Ο εχθρός του Παναθηναϊκού είναι η Φενέρ. Κι αν δεν σας αρέσει η λέξη «εχθρός», τότε ας αρκεστούμε στη λέξη «εμπόδιο». Σε αυτόν τον «πράσινο» χείμαρρο που θα κατακλύσει το ΟΑΚΑ, λοιπόν, οποιοδήποτε εμπόδιο μπροστά στον δρόμο προς την Πόλη θα πρέπει να εξουδετερωθεί. Και να βγει από τη μέση. Μαζί και οι ιδιαιτερότητες αυτής της σειράς, τα ιδιαίτερα συναισθήματα για τον Ζοτς. Τα οποία, καλώς ή κακώς, έτσι είναι ο αθλητισμός, έτσι οφείλει να λειτουργήσει ο κάθε Παναθηναϊκός, με το τζάμπολ «παγώνουν».
Η ιστορία μοιάζει με έναν μη αποτρέψιμο χωρισμό. Σε αγαπάω, αλλά πρέπει να χωρίσουμε. «Τον Ζοτς τον αγαπάμε, αλλά θα τον κερδίσουμε». Κάπως έτσι. Άλλωστε, κι ο ίδιος ο Ζοτς, δεν έρχεται στο ΟΑΚΑ για να χειροκροτηθεί και να χειροκροτήσει. Έρχεται για να κερδίσει. Όσο θα κατευθύνεται προς τον πάγκο θα χαιρετήσει, θα θυμηθεί, ίσως και να νοσταλγήσει μιας και αυτά που θα δουν τα μάτια του θα ξυπνήσουν μέσα του πολλές και δυνατές εικόνες, αναμνήσεις και συναισθήματα. Βιώνοντας και οσμίζοντας τον κίνδυνο που κάποτε είχε σαν όπλο: το ΟΑΚΑ. Όταν, όμως, κάτσει στον πάγκο, όλα θα ξεχαστούν και το μόνο που θα σκέφτεται θα είναι πώς θα οδηγήσει την ομάδα του στο «break».
Η σχέση Παναθηναϊκού και Ομπράντοβιτς, τούτη τη στιγμή, αλλά και κάθε στιγμή, είναι μία σχέση διαχρονική, άνευ αμφισβητήσεων και αποδείξεων. Πόσο μάλλον τώρα, όπου το «τριφύλλι» έχει μπροστά του πλεονέκτημα έδρας. Πότε είχε τελευταία πλεονέκτημα έδρας; Όταν είχε προπονητή τον Ζοτς. Και τι έγινε τότε; Πήγε Final 4.
Κλωτσάς τέτοια ευκαιρία; Και για να προκριθείς και για να απογαλακτιστείς πλήρως αλλά και για να απαλλαγείς οριστικά από εκείνον τον βρεφικό ομφάλιο λώρο που σε κράταγε τα τελευταία χρόνια «εγκεφαλικά» δέσμιο μίας παλιάς συνεργασίας και φιλίας. Άλλωστε ο Παναθηναϊκός έχει προπονητή και μάλιστα προπονητάρα. Όσο για τα υπόλοιπα; Η φιλία… φιλία και ο Παναθηναϊκός… Final 4!
