Ένα και μόνο «αντίο» ήταν αρκετό για να βάλει «ταφόπλακα» στα όνειρα χιλιάδων πιτσιρικάδων ανά την Υφήλιο. Ένα και μόνο «αντίο» ήταν αρκετό για να λυγίσουν, για να «σπάσουν», για να δακρύσουν γενιές και γενιές που μεγάλωσαν με τον αριθμό «23» στην πλάτη τους. Και στο μυαλό τους. Ένα και μόνο «goodbye» δεν στάθηκε όμως ποτέ αρκετό για να βάλει τέλος στα όνειρα, τις φιλοδοξίες και τους θριάμβους του μεγαλύτερου μπασκετμπολίστα που γνώρισε ο κόσμος όλος.
Στις 6 Οκτωβρίου του 1993 η παγκόσμια μπασκετική κοινότητα βίωσε έναν μικρό «θάνατο».
Ο Michael Jordan, ο άνθρωπος που έβαλε το άθλημα σε όλα τα σπίτια του κόσμου με τον πιο όμορφο και elegant τρόπο, βύθιζε στην θλίψη τα εκατομμύρια των οπαδών του και έβαζε σε σκέψεις όλους εκείνους που αγαπούσαν να τον μισούν. Γιατί ναι, υπήρχαν και αυτοί ακόμα και στις μέρες μας. Οι τεράστιες προσωπικότητες (σαν τον «MJ») μπορεί να λατρεύονται σαν Θεοί από εκατομμύρια ανθρώπους, αλλά ταυτοχρόνως έχουν άλλους τόσους haters οι οποίοι έχουν ως στόχο ζωής να βεβηλώσουν την προσωπικότητα και τα κατορθώματά τους.
Και ο «Μr. 23» δεν αποτελούσε εξαίρεση. Όχι μόνο δεν αποτελούσε εξαίρεση, αλλά όντας πάνω απ’ όλα άνθρωπος με πάθη, πολλές φορές έδινε και πατήματα για να δεχθεί εκατοντάδες «επιθέσεις» κατά την διάρκεια της μυθικής του καριέρας.
Η πρώτη σκέψη και η κατάρρευση
Στις 6 Οκτωβρίου του 1993, λοιπόν, ο απόφοιτος του North Carolina γνώριζε την ήττα στον σημαντικότερο αγώνα της ζωής του. Κάτω από αφόρητη (ψυχολογική) πίεση ανακοίνωνε την αποχώρησή του από το μπάσκετ. Από την ίδια του την ζωή. Το σοκ μεγάλο για τον ίδιο, ακόμα μεγαλύτερο για όλους τους άλλους. Όπως θα αποκάλυπτε λίγους μήνες αργότερα - και με όσα είδαμε στο «Last Dance»- την απόφασή του αυτή είχε αρχίσει να την επεξεργάζεται από το καλοκαίρι των Ολυμπιακών Αγώνων του 1992 στην Βαρκελώνη. Το καλοκαίρι, δηλαδή, που «γεννήθηκε» η «Dream Team» ο απόλυτος ηγέτης της είχε αρχίσει να σκέφτεται το δικό του μπασκετικό «φινάλε», ακόμα και αν είχε πολλά χρόνια ακόμα μπροστά του.
Όπως είναι φυσιολογικό η απόφαση αυτή προκάλεσε σάλο σε όλο τον κόσμο. Ο Michael Jordan αρκετούς μήνες πριν είχε καταρρεύσει ψυχολογικά από την στιγμή που έμαθε για την δολοφονία του αγαπημένου του πατέρα. Του απόλυτου θαυμαστή του. Η σχέση των δύο ανδρών υπήρξε «ορισμός» για την σχέση πατέρα-γιου, ενώ είναι γεγονός πως ο James R. Jordan δεν άφησε ποτέ τον Michael μόνο του.
Είναι χαρακτηριστικό πως ακόμα και το σήμα κατατεθέν του σε κάθε εφόρμησή του προς το αντίπαλο καλάθι (το να βγάζει δηλαδή την γλώσσα έξω από το στόμα) ήταν κάτι που το είχε πάρει από τον πατέρα του. Ο οποίος το έκανε κάθε φορά που έφερνε εις πέρας όποια δουλειά είχε αναλάβει.
Οι θεωρίες συνωμοσίας που ουδέποτε αποδείχθηκαν
Πριν καλά-καλά ο κόσμος καταλάβει τι ήταν αυτό που τον «χτύπησε» ο Jordan είχε πάρει την απόφαση να γίνει ένας (ακόμα πιο μικρός) Babe Ruth πετώντας από τα χέρια του την πορτοκαλί «Θεά» και κρατώντας το μπαστούνι του Baseball. Βλέπετε αυτό ήταν η μεγάλη ευχή του πατέρα του. Να τον δει να παίζει Baseball. Όσο ο Jordan «πελαγοδρομούσε» στα χορτάρια, χωρίς να θυμίζει σε τίποτα τον απόλυτο σταρ των παρκέ, οι θεωρίες συνομωσίας έδιναν και έπαιρναν. Για τον εθισμό του στον τζόγο (που ποτέ δεν παραδέχτηκε, καθώς ήταν κάτι που το χαρακτήριζε ως χόμπι) ως και για την δολοφονία του πατέρα του η οποία φάνηκε να έχει σχέση με τα πολλά χρωστούμενά του προς τους λάθος ανθρώπους. Η αστυνομία κατέληξε στο συμπέρασμα πως επρόκειτο για ληστεία μετά φόνου. Οι θεωρίες συνωμοσίας όμως έφτασαν στο σημείο να κάνουν λόγω για ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Λογαριασμών του Michael προς την Μαφία, ελέω υπέρογκων χρεών στα ζάρια. Ουδέποτε αποδείχθηκε κάτι τέτοιο.
Το θέμα είναι ότι το ιστορικό λάθος διορθώθηκε. Μετά από λίγο καιρό στην αφάνεια, ο αέρας πάνω από το Chicago έδειχνε ξανά να αλλάζει. Από τις 6 Οκτωβρίου του 1993, περάσαμε στην εξίσου καθοριστική ημερομηνία της 18ης Μαρτίου του 1995.
Ήταν οι τρεις λέξεις που από την απόλυτη μιζέρια και την αβεβαιότητα, έβαλαν τα πράγματα σε σωστή τροχιά:
«I’m back». Και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
*Ακόμα και σήμερα, 18 ολόκληρα χρόνια από το οριστικό και αμετάκλητο «αντίο» του στο μπάσκετ είναι ακόμα εδώ και συνεχίζει να εμπνέει μικρούς και μεγάλους. Συνεχίζει να «γεννάει» πρωταθλητές και μέσα από την εικόνα του και τα βιντεάκια του στο youtube να «παράγει» συνεχώς «εραστές» της πορτοκαλί θεάς.
