Η Ιστορία κάνει κύκλους και στην πρώτη στροφή είσαι στην πάνω πλευρά της ρόδας, στην δεύτερη στη μέση και μετά γίνεσαι ένα με το οδόστρωμα. Για τον Ζοζέ Μουρίνιο είναι εδώ και ΠΟΛΛΑ χρόνια η εποχή που βρίσκεται από κάτω στην στροφή.
Πίσω στο 2002, η Πόρτο που έχτιζε έκανε την ποδοσφαιρική Ευρώπη και τον κόσμο γενικότερα να μιλούν για ένα θαύμα. Η πορεία της επόμενης 7ετίας για τον Ζοζέ έδειξε ότι ήταν υπόθεση δουλειάς και μυαλού. Έχοντας καταστήσει την Τσέλσι ομάδα από το πάνω ράφι στην Αγγλία, έχοντας φτάσει την Ίντερ στην γη της Επαγγελίας, με παίχτες που έπιασαν το peak τους εκεί, ήταν για πολλούς ο κορυφαίος προπονητής της σύγχρονης ιστορίας του αθλήματος. Ήρθε η ανάληψη του πάγκου της Ρεάλ και κάπου εκεί άρχισε να φαίνεται ότι ο Ζοζέ Μουρίνιο είναι ένα πηγάδι που στερεύει σταδιακά. Σε μια 4ετία στη Ρεάλ το καλύτερο που έχει να επιδείξει είναι το 1-2 μέσα στο Καμπ Νου που έφερε και το πρωτάθλημα του 2012. Σε αυτό το διάστημα πέτυχε να εκτοξεύσει τον «κωλοπαιδισμό» του El Clasico στα ύψη και να κάνει ροντέο κάθε παιχνίδι.
Το πέρασμα του από την Τσέλσι ήταν παντελώς αποτυχημένο κι ας πήρε το πρωτάθλημα, ενώ και αυτό το τρίμηνο που βρίσκεται στην Γιουνάιτεντ, εμείς οι χιλιοταλαιπωρημένοι στην A.F. εποχή (after Ferguson) παρακολουθούμε την ίδια ομάδα που κράζαμε πέρσι με τον Φαν Χάαλ. Η ήττα με κάτω τα χέρια και κάτω τα σορτσάκια από την Τσέλσι ήταν η σταγόνα που έφτασε το ποτήρι στο μη περαιτέρω. Η επόμενη θα το ξεχειλίσει.
Το πρόβλημα με τον Μουρίνιο εδώ και καιρό πλέον, δεν είναι τα κύπελλα που μπαίνουν στις κατακτήσεις των συλλόγων. Εδώ ο τεράστιος ο Σέρχιο Μαρκαριάν δεν πήρε τίτλο. Ούτε πούλμαν μπορείς να τον αποκαλέσεις πια. Το πρόβλημα είναι στην αύρα, το mentality και την οξύνοια που είχε. Ακόμα και το ποδοσφαιρικό του μάτι κάπου χάνει. Τα ονόματα Λουκάκου και Ντε Μπρόινε πονάνε.
Η Γιουνάιτεντ είναι μια ομάδα που φέτος γέμισε σούπερ σταρ, μόνον όμως ο Ζλάταν δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό, αφού ο Πογκμπά είναι περισσότερο φιγούρα και ίσως να μην ήρθε καν για ποδοσφαιρικούς λόγους, αλλά ως απόδειξη της κυριαρχίας του brand της ομάδας, του «Mou» και του Ραιόλα.
Το παιχνίδι της MANU μέχρι στιγμής είναι ένα ακόμα αποτυχημένο λιθαράκι στην πορεία του κάποτε κορυφαίου κόουτς, που μάλλον βούτηξε ολοκληρωτικά σε αυτόν τον τίτλο και θεωρεί ότι θα είναι η δική του κολυμπήθρα του Σιλωάμ εσαεί. Πιθανότατα αν είχε σταματήσει την προπονητική πριν μια 3ετία-4ετία, να έμπαινε στην 5άδα των καλύτερων που γνώρισε το άθλημα. Οι ενεστώτες όμως είναι ένα πλεονέκτημα που το έχασε από καιρό. Κορυφαίος προπονητής ήταν. Πηγή έμπνευσης ήταν. Σήμερα φλερτάρει έντονα να κολλήσει πάνω του η τελευταία εντύπωση.
Με το αντιτουριστικό και χωρίς αποτελέσματα ποδόσφαιρο, την εγωμανία του και τις σχέσεις του με τους ποδοσφαιριστές που δεν δείχνουν να εμπνέονται από το σύμβολο του, ο Ζοζέ Μουρίνιο στέκεται στο αμερικανιστί tipping point. Είναι η στιγμή που ή θα αγαπήσει περισσότερο το άθλημα, παρά το είδωλο του μέσα σε αυτό, ή το σημείο που θα πάρει ολοκληρωτικά την κάτω βόλτα και θα πάει να καλλιεργήσει τα καρπούζια του Φερνάντο Σάντος στο Εστορίλ!
