Δεν γίνεται να αγαπάς το ποδόσφαιρο και να μην αγαπάς τον Μο Σαλάχ. Ό,τι ομάδα κι αν υποστηρίζεις, ακόμα κι αν είσαι Γιουνάιτεντ ή Έβερτον ή δεν ξέρω κι εγώ ποια άλλη που έχει παραδοσιακή κόντρα με τη Λίβερπουλ. Διότι ο Σαλάχ μπορεί να παίζει στη Λίβερπουλ, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας πρεσβευτής του ποδοσφαίρου, όπως το ονειρευόμαστε. Της ταπεινότητας, της προσφοράς, της χαράς που πρέπει να χαρίζει το παιχνίδι πρώτα σ' αυτούς που το παίζουν, ώστε με τη σειρά μας να το απολαύσουμε εμείς που το βλέπουμε.
Δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος αθλητής που βίωσε δύσκολα παιδικά χρόνια, στερήσεις, φτώχεια και αβεβαιότητα - περπατούσε τρεις ώρες για να πάει για προπόνηση όταν ήταν πιτσιρικάς. Αλλά είναι ένας απ' αυτούς, που όταν μεγάλωσε και «φτιάχτηκε», όταν απέκτησε φήμη και λεφτά και δόξα, δεν ξέχασε ούτε από πού ξεκίνησε, ούτε ότι υπάρχουν ένα σωρό συνάνθρωποί του που έχουν ανάγκη - οικονομική, ψυχολογική, μια καλή κουβέντα, μια αγκαλιά, ενθάρρυνση, ένα χαμόγελο. Αυτό το χαμόγελο άλλωστε, είναι το σήμα - κατατεθέν του, εντός και εκτός γηπέδου. Είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει τη ζωή, όχι μόνο μετά από μια μεγάλη νίκη, ένα σημαντικό γκολ ή έναν τίτλο, αλλά ακόμα και μετά από μια χαμένη ευκαιρία ή ένα κακό αποτέλεσμα. Πολύ απλά διότι ο Σαλάχ καταλαβαίνει αυτό που πολλοί συχνά αγνοούμε: ότι το ποδόσφαιρο, όσα χρήματα κι αν του έχει προσφέρει, όσο κι αν τον έχει βοηθήσει να ξεφύγει από τη φτώχεια αυτόν και την οικογένειά του, παραμένει ένα Παιχνίδι.
Συχνά βλέπουμε τον Σαλάχ να βγάζει φωτογραφίες με κόσμο. Να παίρνει αγκαλιά το παιδάκι που στην προσπάθειά του να τον προλάβει, τράκαρε πάνω σε μια κολώνα και έσπασε τη μύτη του. Να «κερνάει» βενζίνη ένα σωρό άγνωστους, που τον αναγνώρισαν σε ένα βενζινάδικο και τον χαιρέτισαν. Αδιαμαρτύρητα, χωρίς ύφος, χωρίς σνομπισμό, καταδεκτικός και χαμογελαστός με όλους. Αυτό που δεν βλέπουμε ή δεν ξέρουμε, είναι ότι ο Σαλάχ, με τη στάση του και τη δράση του, με την παρουσία του και το χαμόγελό του, με τον τρόπο που έχει επιλέξει να πορεύεται και να εκφράζεται στις συνεντεύξεις του και τα social media, έχει καταφέρει πράγματα πολύ πιο σημαντικά από το Champions League ή το πρωτάθλημα που έρχεται μετά από 30 χρόνια για τη Λίβερπουλ ή το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στην Αγγλία ή το Βραβείο του Πολυτιμότερου Παίκτη: τα εγκλήματα μίσους στο Λίβερπουλ έπεσαν κατά 19% το διάστημα που βρίσκεται εκεί, τα γεμάτα μίσος αντι-ισλαμικά μηνύματα στα social media μειώθηκαν κατά 50%. Είναι «δικό του έργο»; Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι, αλλά ακόμα και ένα κολλημένο μυαλό να «άγγιξε», ακόμα κι έναν «άρρωστο νου» να κατάφερε να τον κάνει να δει τα πράγματα λίγο διαφορετικά, είναι ένα τεράστιο κέρδος. Είναι από τα μεγάλα «όπλα» που συνήθως έχουν οι σταρ μεγάλης ακτινοβολίας (αθλητές, ηθοποιοί, τραγουδιστές κλπ), αλλά συχνά δεν καταδέχονται καν να ασχοληθούν, είναι πολλοί απασχολημένοι κολυμπώντας σαν τον Σκρουτζ Μακ Ντακ μέσα σε ένα θησαυροφυλάκιο γεμάτο χαρτονομίσματα και γυρίζοντας διαφημιστικά.
Μο Σαλάχ, που σήμερα κλείνεις τα 28 σου χρόνια, να τα χιλιάσεις. Και να μην αλλάξεις ποτέ και για κανέναν.
