Το κείμενο που ακολουθεί, δεν είναι ένα αθλητικό κείμενο. Ούτε ένα φιλο-Παναθηναϊκό κείμενο. Άλλωστε, αν μπει κάποιος να διαβάσει τα σχόλια στα διάφορα sites, κάτω από το θέμα με τον δακρυσμένο Γιώργο Δώνη μετά την πρόκριση επί του ΠΑΣ Γιάννενα, θα συναντήσει υγεία και πολιτισμό. Θα βρει ανθρωπιά και αναγνώριση. Θα καταλάβει ότι κάτι τέτοιες στιγμές είναι «υπερκομματικές».
Θα δει – στη συντριπτική τους πλειοψηφία, διότι υπάρχουν και ελάχιστες αντίθετες απόψεις – φίλους όχι μόνο του Παναθηναϊκού, αλλά και του Ολυμπιακού, της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ, του Άρη, να χαίρονται με αυτό που είδαν. Διότι, σε αντίθεση με αυτό που ζούμε εδώ και πολλά χρόνια, με την καφρίλα και τη σαπίλα, με τις σιχαμένες δηλώσεις και τις διαρροές, με τις έμμεσες ή άμεσες απειλές, τους ξυλοδαρμούς, τις επισκέψεις σε σπίτια διαιτητών και τα εμετικά συνθήματα και πανό, το δακρυσμένο πρόσωπο ενός προπονητή, οι κουβέντες του προς τους παίκτες του για το πόσο περήφανο τον έκαναν, η καθαρή του ματιά και η συγκίνησή του, είναι λόγοι να αγαπάς το ποδόσφαιρο. Όχι μόνο να αγαπάς την ομάδα σου και να αγαπάς τις νίκες, αλλά το ποδόσφαιρο συνολικά.
Μεγάλωσα σε μια εποχή, όπου τα γήπεδα ήταν γεμάτα και η τηλεόραση έδειχνε με το ζόρι ένα ματς την Κυριακή. Σε μια εποχή, που δεν «παρακαλάγαμε» να χάσει η αντίπαλη ελληνική ομάδα όταν έπαιζε στην Ευρώπη. Που συνυπήρχαμε στο γήπεδο οπαδοί και των δυο ομάδων, πανηγυρίζαμε την επιτυχία της ομάδας μας, κάναμε πλάκα στον «απέναντι», αλλά στο τέλος της ημέρας πάλι φίλοι ήμασταν και φεύγαμε αγκαλιά. Μεγάλωσα σε μια εποχή όπου η φανέλα μέτραγε και η αγάπη γι’ αυτήν ήταν αληθινή κι ειλικρινής, όπου ο παίκτης έσφιγγε τα δόντια για να συνεχίσει να παίζει ακόμα κι αν πόναγε, όπου πετύχαινε γκολ κι ήταν ευτυχισμένος γι’ αυτό.
Κι ο Γιώργος Δώνης, που είναι λίγο μεγαλύτερος από εμένα, μεγάλωσε στην ίδια εποχή. Και έπαιξε μπάλα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, έβγαλε χρήματα από το ποδόσφαιρο, «έφτιαξε το όνομά του», έγινε στη συνέχεια προπονητής, αλλά δεν ξέχασε ούτε τις αρχές, ούτε τις αξίες του. Ούτε φυσικά δεν ξέχασε το ποδόσφαιρο με το οποίο μεγάλωσε – κι ας έγινε εδώ και χρόνια άκρως επαγγελματικό και απρόσωπο. Κι ας παραμερίστηκε το συναίσθημα και η «φανέλα». Για τον Γιώργο Δώνη και τους λιγοστούς «Δώνηδες» που έχουν απομείνει στο σημερινό επαγγελματικό ποδόσφαιρο, υπάρχουν στιγμές που τους σημαδεύουν. Που τους κάνουν να βουρκώσουν. Στιγμές που υπερβαίνουν τα χρήματα και τα συμβόλαια, που τους κάνουν να ξεχνούν για λίγο τις δυσκολίες και τα σφιχτά οικονομικά δεδομένα. Διότι είναι στιγμές που τους θυμίζουν το ποδόσφαιρο, όπως το γνώρισαν όταν ήταν μικροί. Το ποδόσφαιρο, όπως θα έπρεπε να είναι.
Όποιος θέλει να σταθεί στο ότι πανηγύρισε μια νίκη στο κύπελλο και μια πρόκριση επί μιας ομάδας Β’ Εθνικής, είναι δικαίωμά του. Δικαίωμα επίσης του καθενός είναι να παρατηρεί ότι μίκρυνε ο Παναθηναϊκός ή «δεν νοείται να πανηγυρίζει έτσι ένας ιστορικός σύλλογος κάτι τόσο μικρό». Σεβαστές όλες οι απόψεις. Μόνο που για μένα, το πρόσωπο του Δώνη, τα βουρκωμένα μάτια του, η αγάπη με την οποία μιλάει για τα «παιδιά του», ο σεβασμός για τον σύλλογο που είναι μέσα στην καρδιά του και τα έφερε έτσι η μοίρα ώστε να τον «υπηρετεί» σε μια δύσκολη συγκυρία, είναι πράγματα που με κάνουν να αναθερμαίνω την καψούρα μου με το ποδόσφαιρο. Και να πιστεύω ότι τελικά, ίσως και να υπάρχει ελπίδα μέσα στον βόθρο, να ανθίσει κάπου στην ακρούλα ένα λουλούδι. Στο χέρι μας είναι αν θα το κόψουμε και θα το ποδοπατήσουμε, ή θα του δώσουμε την ευκαιρία να μεγαλώσει και να ανθίσει.
