Η ρίζα του κακού είναι πολύ βαθιά: βγαλμένα φρύδια, αποτριχωμένα στέρνα, καρδούλα στους πανηγυρισμούς, κάτι "περίεργες" αγκαλιές, κάτι παθιασμένα φιλιά μετά από γκολ ή απόκρουση πέναλτι στα όρια μάγουλου - στόματος, τα σημάδια της Αποκάλυψης είχαν φανεί. Αλλά τα προσπερνούσαμε σφυρίζοντας - τάχα μου - αδιάφορα. "Παιδιά είναι, παρέα κάνουν, γυμνοί κυκλοφορούν στα ντους, πλάκες κάνουν, όπως εμείς στο στρατό ή στο γυμναστήριο ή την κατασκήνωση".
Έβγαλε μάτι το δάχτυλο του Περότι, έγινε φόρα - παρτίδα, ήταν σοκαριστικό - κυρίως διότι ο Ελ Σαραουί δεν εξεπλάγην, δεν επαναστάτησε, δεν πετάχτηκε δυο μέτρα πάνω από το χορτάρι, αλλά σαν να το καλοδέχτηκε, σαν να ήταν μαθημένος ο πωπός του, σαν να ήταν κάτι που είχε γίνει πολλές φορές, το λεγόμενο και "δουλεμένο στην προπόνηση". Και πέρασε ο καιρός και κάπως κόπηκαν οι χειρονομίες και μάλλον ξεχάστηκε το περιστατικό και αφοσιωθήκαμε στο ποδόσφαιρο. Μέχρι το βράδυ της Τετάρτης...
Τόπος: Άμστερνταμ. Αγώνας: Άγιαξ - Τσέλσι. 0-0 το παιχνίδι, πάει προς το τέλος, "μοιράστηκαν βαθμούς και εντυπώσεις", μέχρι που ο Μπατσουαγί αποφασίζει κάτι διαφορετικό και πετυχαίνει το γκολ, που έμελλε να είναι το γκολ της νίκης. Πολύ ωραία ως εδώ, μέχρι που ήρθε το πλάνο των πανηγυρισμών.
Δες το καρέ-καρέ στο παρακάτω άλμπουμ:,
Κάπου λίγο έλεος ρε παιδιά
Χαρήκατε, μπράβο. Κι είναι λόγος αυτός να βάζεις τη χερούκλα σου και να πιάνεις τα "τρυφερά" του συμπαίκτη σου; Κι εμείς χαιρόμαστε όταν πετυχαίνει γκολ η ομάδα μας, αλλά δεν χουφτώνουμε τα αμελέτητα του διπλανού μας στην εξέδρα, είτε είναι φίλος μας, είτε άγνωστος, ούτε "καλαφατίζουμε" τα πελέ του κολλητού που κάθεται δίπλα μας στον καναπέ. Μπορεί να αγκαλιαστούμε, να ουρλιάξουμε, να βρίσουμε, να κάνουμε high-five ή να πηδήξουμε ψηλά και να "τρακάρουμε" στον αέρα, αλλά μέχρι εκεί. Αυτά που βρίσκονται μέσα στο παντελόνι μας, μπροστά ή πίσω, παραμένουν μέρη της δικής μας ΑΟΖ, παραμένουν προσωπικά μας δεδομένα και όχι πράγματα που είμαστε πρόθυμοι να τα μοιραστούμε με κανέναν, ακόμα και με τον καλύτερό μας φίλο, όσο μεγάλη κι αν είναι η χαρά μας.
Πριν από λίγες μέρες, ένα πλάσμα που είναι ό,τι πιο κοντινό στον Άνθρωπο του Νεάτερνταλ, ο Ρόι Κιν, είχε γίνει έξαλλος με τις αγκαλιές και τις χαιρετούρες κάποιων παικτών της Γιουνάιτεντ και της Λίβερπουλ, στη φυσούνα του "Ολντ Τράφορντ". "Τι πράγματα είναι αυτά; Αγκαλιάζονται και χαιρετιούνται εγκάρδια ενώ πάνε για πόλεμο;" Και μπορεί ο Ρόι Κιν να μένει (προφανώς) ακόμα σε σπηλιά, να κυνηγά για να τραφεί, να φορά τα δέρματα των ζώων που σκοτώνει και η έννοια του φλερτ γι΄αυτόν να είναι περίπου "της ρίχνω μια ροπαλιά στο κεφάλι και τη σέρνω μέχρι τη σπηλιά", αλλά κάτι τα Περότεια δαχτυλιάσματα και κάτι τα Ζορζίνεια χουφτώματα, φοβάμαι πως θα τον δικαιώσουν.
Πρέπει να τα σταματήσουμε. Πρέπει να προλάβουμε το κακό πριν εξαπλωθεί κι άλλο. Έχουμε πλέον τη βοήθεια της τεχνολογίας, έχουμε 32 κάμερες σε κάθε γήπεδο, έχουμε VAR, έχουμε τα πάντα. Τι χρειαζόμαστε; Μια οδηγία προς τους διαιτητές, να βγάζουν καρτούλα αν τυχόν και αντιληφθούν μια παρόμοια χειρονομία. Πώς τιμωρείται το να βγάλεις τη φανέλα στον πανηγυρισμό; Κάτι ανάλογο.
