Δεν έχουν περάσει μόνο λίγες ώρες από τον κουρνιαχτό και την σκόνη που «σήκωσε» η ανακοίνωση του ΝΒΑ για αυτό που όλοι ξέραμε: Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ήταν ο πολυτιμότερος της περσινής σεζόν του NBA.
Δεν θα ασχοληθώ με τα μπασκετικά του κατορθώματα. Αφενός δεν είμαι ο ειδικός, αφετέρου τα νούμερα δεν λένε ποτέ ψέματα και νομίζω πως ο καθένας μπορεί να τα διαβάσει και να καταλάβει το μεγαλείο του Greak Freak.
Τα δάκρυα του MVP επί σκηνής ήταν το highlight μιας σπουδαίας καριέρας η οποία ακόμα μεγαλώνει. Ήταν η λύτρωση ενός παιδιού (γιατί παιδί είναι), που από την φτώχεια, τον ρατσισμό και την ανέχεια έφτασε στην κορυφή του ονείρου του. Αν αυτός ο τύπος έχει κορυφή.
Μιλάμε για ένα παιδί από τα Σεπόλια, γιο Νιγηριανών μεταναστών. Τα πρωινά της Κυριακής τα περνούσε κάνοντας βόλτες στις καφετέριες μαζί με τον συγχωρεμένο τον πατέρα του, Τσαρλς, για να πουλήσουν cd και να εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Και μετά γήπεδο. Μόνο γήπεδο και μια μπάλα αγκαλιά, μαζί με τον Θανάση, ο οποίος σίγουρα πρέπει να έχει χαρεί περισσότερο από τον Γιάννη τον τίτλο του MVP.
Πόσες φορές τον κυνήγησε η αστυνομία μαζί με τον μπαμπά του; Άπειρες. Πόσες φορές δέχτηκε ρατσισμό επειδή ένα παιδάκι μαύρο δεν ταίριαζε σε ένα σχολείο λευκών; Άλλες τόσες. Πόσες φορές κλείστηκε μόνος του στα κρυφά στο γυμναστήριο των Μπακς να κάνει έξτρα προπόνηση; Αμέτρητες.
Τα δάκρυα του Γιάννη ήταν ό,τι πιο αυθεντικό έχει δει ο νεοέλληνας. Αυτά τα δάκρυα, που έτρεχαν σαν ποτάμι, παράσερναν κάθε θυσία, κάθε πόνο, κάθε μέρα που πάλεψε για να φτάσει εκεί. Άσε τα λεφτά. Τα λεφτά δεν έκαναν ποτέ κανέναν ευτυχισμένο. Και όσα εκατομμύρια δολάρια και αν έχει ο Γιάννης στον τραπεζικό του λογαριασμό, παρέμεινε το παιδί από τα Σεπόλια.
Ο Γιάννης είναι το απόλυτο παράδειγμα της δουλειάς και της φράσης «μην σταματάς να κυνηγάς τα όνειρά σου». Το βράδυ που ο Greak Freak πέρασε στην αιωνιότητα είναι παρελθόν.
Τα δάκρυά του όμως, είναι το πραγματικό βραβείο. Η αγκαλιά στην κοπέλα του, στην μαμά του, στα αδέρφια του που έκαναν σαν μικρά παιδιά από την χαρά τους. Φτάνοντας από ένα μικρό διαμέρισμα στα Σεπόλια στην ελίτ.
Πόσες φορές άραγε ονειρεύτηκαν την στιγμή αυτή σαν παιδιά; Πόσες φορές αναρωτήθηκαν αν θα κατάφερναν να ζήσουν τα όνειρά τους, όταν δεν είχαν να φάνε;
Δεν ήταν δάκρυα χαράς, συγκίνησης ή εξιλέωσης. Όχι, δεν ήταν κλάματα θυμού για όσα στερήθηκε και τώρα απολαμβάνει. Όχι, δεν ήταν δάκρυα στεναχώριας για τον Τσαρλς. Δεν ήταν τίποτα από όλα αυτά.
Ήταν τα δάκρυα του Γιάννη. Του παιδιού που σου δείχνει τον δρόμο. Του παιδιού που άλλαξε την μοίρα του. Ήταν τα δάκρυα ενός παιδιού που είδε όλη του τη ζωή να περνάει μπροστά του όσο το βραβείο ήταν στην αγκαλιά του.
Είναι τα δικά σου δάκρυα, όταν δεν περνάς στις Πανελλήνιες ή όταν αγοράζεις ένα καινούργιο αμάξι. Είναι τα δάκρυά μου όταν μου λείπει κάποιος που έχω χάσει. Είναι τα δάκρυα τους διπλανού σου, όταν έχει χωρίσει. Είναι τα δάκρυα όλων όσων ονειρευόμαστε.
Είναι ο MVP της ζωής...
Ενημερωθείτε στο Newsbomb.gr για όλες τις τελευταίες εξελίξεις σχετικά με τις επερχόμενες Εθνικές Εκλογές 2019
