Υπό νορμάλ συνθήκες θα ήταν άλλη μια αγωνιστική για το ΝΒΑ. Ωστόσο χτες δεν ήταν μια από αυτές τις βραδιές. Ήταν μια νύχτα συγκίνησης, δύο διαφορετικοί αγώνες με ένα μεγάλο κοινό. Έναν αποχωρισμό. Ή καλύτερα, δύο μεγάλα «αντίο».
Έχουμε φτάσει στο φινάλε της regular season και πολλές εκ των ομάδων είτε έχουν πλασαριστεί στις προνομιούχες θέσεις των Playoffs, είτε απλώς δεν έχουν στόχους. Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν οι Miami Heat με τους Dallas Mavericks, με τη μόνη διαφορά πως τα παιχνίδια τους κόντρα σε Sixers και Suns είχαν γίνει sold out από καιρό.
Ο λόγος; Οι κύριοι Dirk Nowitzki και Dwayne Wade:
Η φετινή χρονιά ήταν περίεργη για αμφότερα τα τοτέμ. Πώς να νιώθει κανείς άλλωστε παίζοντας μια σεζόν όπου γνωρίζει ότι στο φινάλε της δεν θα υπάρχει άλλη διαδρομή. Ο Wade πάντως, ακόμα και στα 37 του, αποδείκνυε κάθε βράδυ πως άλλα δυο –μπορεί και τρία- χρονάκια τα είχε άνετα στα παρκέ του ΝΒΑ. Και όχι σαν κομπάρσος, αλλά σαν βασικό «γρανάζι».
Ξεχνά κανείς το επικό buzzer beater του κόντρα στους Warriors;
Ο Nowitzki από την άλλη ήταν μια διαφορετική ιστορία. Έδειχνε αρκετά κουρασμένος μετά από τόσα χρόνια αλλά επειδή το έλεγε η καρδούλα του, παρέμεινε μία ακόμα χρονιά πιστός στην ομάδα που τιμούσε συνεχώς από το 1998 και που της χάρισε το μοναδικό της πρωτάθλημα το 2011. Κάνοντας μια αξιοπρεπή σεζόν, προσέφερε ποιοτικά λεπτά με την παρουσία του, παραδίδοντας με αυτόν τον τρόπο τα «κλειδιά» των Mavericks στο παιδί-θαύμα του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, Luca Doncic.
Στο αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του πάντως θύμισε τον σπουδαιότερο Ευρωπαίο που πάτησε ποτέ τα παρκέ του ΝΒΑ.
Για την προσφορά και την μεγάλη κληρονομιά που αφήνουν στο άθλημα με την σπυριάρα θεά μετά από τόσα χρόνια είναι περιττό. Βλέποντας ωστόσο τα βουρκωμένα μάτια τους να κοιτάζουν το κοινό και τα χέρια τους να πηγαίνουν πάνω-κάτω οριστικοποιώντας το «αντίο», ένιωθες μια πρωτόγνωρη ανατριχίλα να σε περιτριγυρίζει.
Διότι είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι όλα εκείνα τα καλάθια, τα fade-away σουτ, τα καρφώματα και τα τρόπαια για τα οποία έγιναν γνωστοί, έχουν ελάχιστη σημασία μπροστά σε αυτό το βράδυ. Σε αυτά τα λίγα ανατριχιαστικά λεπτά, που τους κοιτάζεις, τους μελετάς και τους απολαμβάνεις όχι για κάποια εντυπωσιακή φάση αλλά επειδή και μόνο στέκονται και σε χαιρετούν. Γιατί από αυτό το σημείο και έπειτα δεν θα τους ξαναδείς ποτέ ξανά, όπως είχες συνηθίσει.
Το χτεσινό «last dance» είναι σαν τη δύσκολη εκείνη ώρα που συνειδητοποιείς ότι έχεις χωρίσει και την (πρώην πλέον) κοπέλα σου δεν θα την ξαναγκαλιάσεις με τον τρόπο που έκανες τόσο καιρό. Διότι κάπως έτσι θα μοιάζει το ΝΒΑ πλέον χωρίς τους Nowitzki και Wade. Σαν κάτι διαφορετικό, λες και είναι μπάσκετ δίχως μπασκέτες ή ένα παιχνίδι 5 εναντίον 5 χωρίς μπάλα. Ένα άθλημα που δεν έχει τα βασικά του χαρακτηριστικά.
Μία πραγματικότητα που όταν τη συνηθίσουμε, οι μπασκετόφιλοι θα αισθανθούμε πολύ «λίγοι» χωρίς αυτούς τους παίκτες-προσωπικότητες, αλλά πάνω από όλα τυχεροί που τους προλάβαμε να μεγαλουργούν.
Πλέον οι μπασκετμπολίστες Wade και Nowitzki δεν γράφουν την ιστορία του αθλήματος. Είναι πλέον κομμάτια της ιστορίας.
