Το αν ο Ραζβάν Λουτσέσκου είναι καλός ή κακός προπονητής, είναι θέμα υποκειμενικό: άλλος θα πει ότι είναι καλός προπονητής, διότι επί των ημερών του ο ΠΑΟΚ πήρε το κύπελλο πέρυσι, έχασε το πρωτάθλημα πέρυσι για λόγους εξωαγωνιστικούς, φέτος η ομάδα του είναι πρώτο φαβορί για το πρωτάθλημα, είναι αήττητη και στους «4» του κυπέλλου. Κάποιος άλλος μπορεί να μην τον θεωρεί καλό προπονητή, διότι με το υλικό που έχει ο ΠΑΟΚ θα «έπρεπε» να παίζει καλύτερο ποδόσφαιρο και διότι ο Ιβάν Σαββίδης, εδώ και ενάμιση χρόνο, τον έχει «προικίσει» με καλούς και ακριβούς παίκτες, παρά την αποτυχία να μπει στους ομίλους του Europa πέρυσι και την αποτυχία να βγει από τον όμιλο φέτος, όπου ο ΠΑΟΚ έκανε μια νίκη και γνώρισε πέντε ήττες.
Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα βέβαια και είμαι σίγουρος πως ο ίδιος ο Λουτσέσκου ούτε νοιάζεται, ούτε ενδιαφέρεται για το τι πιστεύουν γι’ αυτόν οι υπόλοιποι άνθρωποι, πλην του εργοδότη του, των ανθρώπων της ομάδας και των οπαδών του ΠΑΟΚ. Η δική μου προσωπική εντύπωση, είναι πως πρόκειται για έναν πραγματικά καλό προπονητή κι αυτό το απέδειξε όχι μόνο με τη συγκομιδή βαθμών στο πρωτάθλημα ως τώρα και τον τρόπο που διαχειρίστηκε τα ντέρμπι, αλλά κυρίως με τον τρόπο που ξεπέρασε την απώλεια του Πρίγιοβιτς και μέσα σε λίγες μέρες βρήκε τον τρόπο να «πατήσει το κουμπί» και να μας παρουσιάσει μια «άλλη» ομάδα, αποτελεσματική, λειτουργική και «νικήτρια», που έπρεπε ξαφνικά να μάθει να παίζει διαφορετικά απ’ ό,τι είχε μάθει και είχε «χτιστεί» να παίζει.
Για κάποιον μπορεί να μοιάζει εύκολο: «τόσους παιχταράδες έχει, προσωπικότητες, δυο και τρεις λύσεις σε κάθε θέση, αλίμονο αν δεν έβρισκε λύση». Στην πραγματικότητα ήταν εξαιρετικά δύσκολο από τη μια στιγμή στην άλλη να «αναδείξει» ηγέτες και να «χρίσει» πρωταγωνιστές, που έπρεπε «εδώ και τώρα» να βάλουν τα γκολ του Πρίγιοβιτς και να φέρουν τρίποντα.Αυτά, σε ό,τι έχει να κάνει με το επαγγελματικό κομμάτι, με τον προπονητή Λουτσέσκου.
Υπάρχει και ο άνθρωπος Λουτσέσκου
Όχι ο «άνθρωπος», όπως είναι με την οικογένειά του, με τις παρέες του ή στον ελεύθερο χρόνο του, αλλά ο χαρακτήρας και η συμπεριφορά του, όπως βγαίνουν από τις δηλώσεις του και τις συνεντεύξεις, τις δημόσιες τοποθετήσεις του τον τελευταίο έναν χρόνο. Είναι ο τύπος που παραλλήλισε τα όσα συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο με τη φασιστική Γερμανία του Χίτλερ, με αφορμή την τιμωρία του ΠΑΟΚ πέρυσι – το έχει κάνει δυο φορές μάλιστα, τιμωρήθηκε με χρηματικό πρόστιμο μόνο για τη δεύτερη. Είναι τα όσα είπε μετά το ματς κυπέλλου με τον Πανιώνιο, τα «they fucked us» και τα απαξιωτικά λόγια τις προάλλες για τον ΠΑΣ Γιάννενα και τώρα για τον Πανιώνιο, επειδή έκαναν το «λάθος» να παίξουν κλειστά και προσεκτικά στην άμυνα, όταν αγωνίστηκαν στην Τούμπα (ξεχνώντας προφανώς πώς αγωνιζόταν η Ξάνθη όταν έπαιζε στην Τούμπα, με τον ίδιο στον πάγκο της).
Είναι ο προσβλητικός τρόπος που αντιμετώπισε δυο Κυρίους του ελληνικού ποδοσφαίρου, τον Πετράκη και τον Μάντζιο. Είναι το «δεν αρέσει σε κανέναν στην Αθήνα να είμαστε νικητές», που βάζει στον ίδιο κουβά, της αντιπαλότητας και της πολεμικής ατμόσφαιρας όλες τις αθηναϊκές ομάδες, τη στιγμή που είναι ξεκάθαρο ότι η μεγάλη κόντρα είναι με Ολυμπιακό και ΑΕΚ – ούτε τον Πανιώνιο ανταγωνίζεται ο ΠΑΟΚ, ούτε τον Ατρόμητο, ούτε καν τον Παναθηναϊκό στην κατάσταση και τη φάση που βρίσκονται οι «πράσινοι». Είναι τέλος η επαναλαμβανόμενη κουβέντα για όσα έγιναν πέρυσι και τα «μας έκλεψαν» και «πρωταθλήτρια στα χαρτιά η ΑΕΚ» και «ντροπή» που έχει ειπωθεί δεκάδες φορές σε ΜΜΕ της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Είναι πολλά πλέον. Και σοβαρά. Δεν ξέρω αν η πρώτη θέση στο πρωτάθλημα και οι «πλάτες» του εργοδότη του, τον κάνουν να νιώθει «άτρωτος» και ότι έχει κάποιας μορφής «ασυλία», αλλά καλό θα ήταν κάποιος να του εξηγήσει ότι δεν έχει ασυλία. Και ακόμα καλύτερο θα ήταν να του το καταστήσει σαφές η ίδια του η ομάδα. Μπορώ να δεχθώ και να συζητήσω κάθε επιχείρημα και κάθε κουβέντα για διαιτητικές αβάντες ή αδικίες, αναγνωρίζω ότι στο ματς με τον Πανιώνιο ο ΠΑΟΚ αδικήθηκε στο 26’, δηλαδή πολύ πριν ευνοηθεί στο 118’, είμαι απ’ αυτούς που αναγνωρίζουν ότι δεν έχουν γίνει και τίποτα «εγκλήματα» υπέρ του ΠΑΟΚ τη φετινή χρονιά και υπάρχουν και αρκετές περιπτώσεις όπου τα σφυρίγματα σε βάρος του προκάλεσαν γέλια κι ότι στις σκληρές εποχές της «Παράγκας» έχουν δει τα ματάκια μας αξέχαστα «τσάμικα και καλαματιανά», τα οποία κάποιοι πολύ σπασμωδικά και άγαρμπα προσπαθούν να εξισώσουν με τη φετινή αντιμετώπιση του ΠΑΟΚ από τη διαιτησία.
Όλα αυτά όμως ούτε βγάζουν λάδι το Λουτσέσκου, ούτε τον νομιμοποιούν να βρίζει, να προσβάλει, να απαξιώνει και να διχάζει τους Έλληνες, μιλώντας περίπου για «το κράτος της Αθήνας που είναι απέναντι από τον ΠΑΟΚ και τη Θεσσαλονίκη». Και δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να κατανοήσω όλους αυτούς που απλώνουν μια προστατευτική ομπρέλα πάνω του και γύρω του, όλους τους «καλά τα λες Ραζβάν» και τους «κάτω τα χέρια από τον Λουτσέσκου». Πολύ απλά διότι το πρόβλημα δεν είναι ο προπονητής Λουτσέσκου, ούτε ο οργανισμός του ΠΑΟΚ, αλλά ο τρόπος που τοποθετείται, μιλάει, προσβάλλει και συμπεριφέρεται.
Αν θέλει ο Ραζβάν Λουτσέσκου να «μιλάει βρώμικα» είναι δική του απόφαση και επιλογή. Το αν όμως πρέπει να κληθεί σε απολογία, να ανακαλέσει ή/και να τιμωρηθεί για τη συμπεριφορά του, είναι ένα άλλο πράγμα που δεν εξαρτάται από τον ίδιο, αλλά από τη Δικαιοσύνη. Εκτός αν κάποιοι «φτιάχνονται» και «γουστάρουν» να μιλάει «πρόστυχα» ο Λουτσέσκου και να βρίζει από τα μικρόφωνα, τους αρέσει που βγάζει γούστα, οπότε όλα καλά.
