Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που σου λένε ότι δεν έχουν ξεμυτίσει ποτέ από τη χώρα. Είτε γιατί φοβούνται τα αεροπλάνα, είτε επειδή δεν έχουν κολλήσει το μικρόβιο εκείνο που εκτοξεύει τις ενδορφίνες κάθε φορά που ακούγεται ο ήχος από το φερμουάρ της βαλίτσας.
Υπάρχουν κι αυτοί που έχουν συνειδητοποιήσει από νωρίς το πόσο σημαντικός είναι ο παράγοντας «ταξίδι» για τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους, για την ολοκλήρωση ενός ουσιαστικού και όχι φαινομενικού «ευ ζην».
Αν θέλαμε, όμως, να το σκαλίσουμε λίγο περισσότερο και να ψάξουμε να βρούμε τι πιο ευτυχισμένο ακόμη κι από αυτήν την τελευταία κατηγορία ανθρώπων, η απάντηση είναι ξεκάθαρη: δεν υπάρχει πιο ιδανικό πρότυπο ταξιδευτή από τον μοναχικό. Από εκείνον που δεν χρειάζεται παρέα για να βάλει τις ρόδες της βαλίτσας του σε κίνηση και δεν χαμπαριάζει να μπει μόνος είτε στο φέρι για το Αγκίστρι, είτε στο αεροπλάνο για το Δουβλίνο.
Και να σου πούμε και κάτι; Τον γουστάρουμε, τον ζηλεύουμε, τον μιμούμαστε και να το γιατί:
1. Οι μοναδικές φάσεις της ζωής που το να ακολουθείς ευλαβικά ένα πρόγραμμα έχει κάποιο νόημα, είναι ο στρατός για τους άντρες και η περίοδος της δίαιτας για τις γυναίκες. Πέραν τούτου, ουδεμία. Πόσο μάλλον οι άγιες ημέρες των διακοπών. Καλός ο προγραμματισμός σε ένα ταξίδι, αλλά όχι η τυπολατρική ακολουθία των όσων προτείνουν τα Top 10. Κι αυτό το γνωρίζουν καλά εκείνοι που επιλέγουν να ταξιδέψουν μόνοι. Καμία υποχρέωση, κανένας ψυχαναγκασμός από παρέες ή συντρόφους. Μόνος οδηγός, το κέφι τους τη συγκεκριμένη ώρα και στιγμή, το οποίο ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να τους οδηγήσει σε ένα καταναγκαστικό ημερήσιο πρόγραμμα. Το βράδυ θέλουν Καμπ Νου και όχι tapas bar; Καμπ Νου θα πάνε κι άντε γεια τo tapas bar! Το συζήτησαν με τον εαυτό τους, ψήθηκαν, πήγαν. Απλά τα πράγματα.
2. Ένα πράγμα να ξέρεις: σε κάτι τέτοια ταξίδια μπορείς να είσαι μυστήριος χωρίς απαραίτητα να είσαι περίεργος κι αποκρουστικός. Βέβαια, όταν λέμε «μυστήριος», δεν εννοούμε να κάθεσαι μόνος σαββατόβραδο στην Alexander Platz με σηκωμένο το γιακά της καμπαρντίνας. Όχι, αυτό καλό είναι να μη γίνεται. Αλλά να… Όλοι αυτοί οι τύποι που αράζουν μόνοι στο λονδρέζικο γκαζόν του Hyde Park, που απολαμβάνουν για πάρτη τους το ουίσκι σε εκείνο το μπαράκι του Εδιμβούργου, που πίνουν μοναχικά τον καφέ τους κάτω από τον ήλιο της Puerta del Sol, καλύπτονται άθελά τους με ένα πέπλο μυστηρίοy το οποίο λειτουργεί κι ως το μεγάλο τους ατού. Δεν μασάνε για το πώς θα φαίνονται στους υπόλοιπους. Δεν τους ξέρουν, δεν τους ενδιαφέρει να τους μάθουν. Κι αυτή ακριβώς η μυστηριακή τους αύρα, μπορεί να τραβήξει κόσμο και κοσμάκη προς την αδειανή καρέκλα δίπλα τους.
3. Η φάση όμως, δεν είναι μόνο «κάθομαι και περιμένω να τραβήξω κόσμο σαν μαγνήτης». Συν Αθηνά και χείρα κίνει, οπότε κάθε τίμιος μοναχικός ταξιδευτής, ένα από τα πιο ωραία πράγματα που μπορεί να απολαύσει έχοντας το προνόμιο της επιλεκτικής παρέας, είναι η διάδρασή του με τους λόκαλς. Προφανώς και δεν μιλάμε για ταξίδια σε απρόσωπες μητροπόλεις, αλλά σε εκείνα που μπορείς να επιχειρήσεις σε λιγότερο πολύβουους προορισμούς. Εκεί όπου η αίσθηση της γειτονιάς είναι ακόμα κυρίαρχη και το να χτυπήσεις την πόρτα των ντόπιων για να σου δώσουν στο πιάτο τα ψιλά γράμματα του χωριού, της πόλης και της χώρας (ή ακόμη και αυτό το ίδιο το πιάτο που περισσεύει από το μεσημεριανό τους τραπέζι) είναι μια καλοδεχούμενη πρακτική που μπορεί να γεμίσει το ταξιδιωτικό ημερολόγιο με ουσία και όχι με παπάτζα.
4. Οι backpackers που δεν τρομάζουν στην ιδέα να ταξιδέψουν μόνοι, κερδίζουν στο νήμα κάθε συμβατικό ταξιδευτή και για έναν ακόμη λόγο: Ακόμα και στις πιο δύσκολες ώρες του ταξιδιού, εκείνες δηλαδή που τους επισκέπτεται η νοσταλγική αίσθηση για πρόσωπα και πράγματα της καθημερινότητάς τους, μονάχα κερδισμένοι βγαίνουν. Και το κέρδος αυτό προκύπτει επειδή το πέρασμα που κάνουν από το δίπολο «εκτίμηση-επανεκτίμηση» κατά τις ώρες που νιώθουν τη μοναξιά να τους βαραίνει στο ταξίδι, είναι το ίδιο που θα αναβαθμίσει την ζωή τους άμα τη επιστροφή τους.
5. «Θες δεν θες, ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ. Και σκέφτεσαι πολύ». Απαράβατος κανόνας για κάθε έναν και κάθε μία που θα αποφασίσει να ταξιδέψει σόλο και ίσως ο κυριότερος λόγος που θέλουμε να ακολουθούμε το παράδειγμά τους. Μέσα στην τρελή καθημερινότητα, λίγες είναι οι ευκαιρίες κι ακόμη λιγότερος ο χρόνος που μας δίνεται για να τσατάρουμε με τον εαυτό μας. Με τα μύρια όσα αρνητικά συνεπάγεται αυτή η αυτό-αποξένωση. Οπότε η προοπτική του να διαθέσουμε επιτέλους άπλετο από αυτόν για να βάλουμε τα εσωτερικά μας σε μια τάξη, όχι μονό δεν πρέπει να μας φοβίζει, αλλά θα πρέπει να την κυνηγάμε με μανία. Δεν μπορούμε να φανταστούμε κάτι πιο ψυχολυτρωτικό από τις ατελείωτες αυτές ώρες εποικοδομητικής μοναχικότητας.
Κάνουμε τώρα στην μπάντα και περιμένουμε να ακούσουμε τη δική σου γουστόζικη ιστορία, μοναχικέ ταξιδιώτη…
