Ούτε ένα, ούτε δύο, ούτε τρία, ούτε τέσσερα, ούτε πέντε, ούτε έξι, ούτε εφτά, ούτε οχτώ, αλλά εννιά ολόκληρα εκατομμύρια ανθρώπων χρησιμοποιούν καθημερινά το μετρό της Μόσχας για τις ενδοαστικές τους μετακινήσεις. Το ότι δεν μιλάμε για ένα όποιο κι όποιο δίκτυο, δεν το καταλαβαίνεις μονάχα από τον όγκο των ανθρώπων που μετακινούνται κάτω από τους μοσχοβίτικους δρόμους, αλλά και από το μουσειακό του χαρακτήρα που δύσκολα θα συναντήσεις σε κάποια άλλη μεγαλούπολη.
Αγάλματα, ψηφιδωτά, αναπαραστάσεις από τη σοβιετική και όχι μόνο εποχή, βρίσκονται διάσπαρτα στην υπόγεια μικροπολιτεία από το 1935 που τέθηκε στην υπηρεσία του κοινού. Το εντυπωσιακό σκηνικό που παρατηρεί κανείς όση ώρα περιμένει τον επόμενο συρμό, έχει αποτελέσει ουκ ολίγες φορές αντικείμενο φωτογράφισης από διάφορους καλλιτέχνες ανά τον κόσμο, ωστόσο ο Ισραηλινός φωτογράφος Tomer Ifrah σκέφτηκε να το πάει ένα βήμα παραπέρα και να εστιάσει όχι στο μέσο ή στα υλικά, αλλά στα ίδια τα πρόσωπα.
Κι όλα αυτά με μια προσέγγιση πιο ποιητική και vintage...
