Τα τελευταία χρόνια στην Αμερική τρέχει μια καμπάνια ευαισθητοποίησης με πρωταγωνιστές μεγάλους αθλητές του αμερικανικού ποδοσφαίρου, ναι αυτού που παίζεται με τα χέρια, και προ(σ)καλεί τα παιδιά να βγουν έξω και να παίξουν για μία ώρα κάθε μέρα. Σας φαίνεται εξαιρετικά χαμηλός ο στόχος της μίας ώρας για να κάτσουν να ασχοληθούν με αυτό οι πιο ακριβοπληρωμένοι αθλητές;
Δυστυχώς σύμφωνα με έρευνες, τα παιδιά περνούν μόλις 7 λεπτά της ώρας κάθε μέρα σε εξωτερικούς χώρους. Ναι, ακόμα και τα παιδιά που πάνε σχολείο πολλές φορές δεν τα βλέπει ο ήλιος, παρά μόνο στο σύντομο χρονικό διάστημα της μετακίνησής τους. Αυτά τα στατιστικά δεν αφορούν τα διαστήματα που είχαμε lockdown, αλλά για τις θεωρητικά νορμάλ εποχές.
Η πανδημία μόνο χειρότερα έκανε τα πράγματα αφού η μακρά παραμονή μέσα στο σπίτι έκανε τα παιδιά ακόμα πιο δεμένα με τις οθόνες τους, μπροστά από τις οποίες μένουν περίπου 7 ώρες κάθε μέρα. Στην Ευρώπη τα πράγματα είναι ελαφρώς καλύτερα, αλλά η τάση δείχνει ότι υπάρχει ένας σαφής εξαμερικανισμός και σε αυτόν τον τομέα.
Οι συνέπειες αυτού του φαινομένου είναι λίγο πολύ αναμενόμενες, αν όχι γνωστές. Η παραμονή στο σπίτι συνδέεται άμεσα με την έλλειψη άσκησης και αυτή με τη σειρά της με την παιδική παχυσαρκία. Η έλλειψη εξωτερικών ερεθισμάτων καθυστερεί τη νοητική και συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών. Ο περιορισμός της κοινωνικής επαφής βάζει όρια στην κοινωνικότητα και έτσι ούτε ο νους, αλλά ούτε και το σώμα είναι υγιές.
Οι ειδικοί καλούν τους γονείς να βρουν δημιουργικούς τρόπους για να «βγάλουν» τα παιδιά έξω από το σπίτι, αλλά να το κάνουν με τέτοιο τρόπο που να τα χαροποιεί. Ο ιδρυματισμός του σπιτιού είναι πολύ εύκολο να αναπτύξει την αντίδραση του παιδιού σε μια εκδρομή στη φύση και να την εκλάβει ως αγγαρεία. Γι’αυτό είναι προτιμότερο ο δεσμός γονιού-παιδιού να βγει όπως είναι εκτός σπιτιού, πάντα με δέλεαρ το παιχνίδι.
Δεν χρειάζεται να είναι κάποια μακρινή εκδρομή σε κάποιο βουνό, η αρχή μπορεί να είναι πολύ πιο ομαλή. Για παράδειγμα δουλειές γύρω από το σπίτι που θα μπορούσαν να γίνουν με τα πόδια, τα ψώνια ή η εξόφληση λογαριασμών. Είναι μια εύκολη αφορμή για να πειστεί το παιδί να κάνει ένα μικρό διάλειμμα, ακόμα κι η αφορμή είναι τόσο άχαρη. Μια αφορμή που μπορεί κάλλιστα να συνδυαστεί και με ένα μικρό δέλεαρ, πχ πάμε να περπατήσουμε και να πάρουμε ένα παγωτό.
Σε ό,τι αφορά την ίδια την επαφή με τη φύση, τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα. Τα νέα παιδιά, ειδικά της Gen A όχι απλά είναι αδιάφορα απέναντι στη φύση, αλλά φτάνουν ακόμα και στο σημείο της εχθρικής στάσης απέναντί της. Εδώ χρειάζεται ένα όπλο που χρησιμοποιεί ο εγκλεισμός και να αντιμετωπιστεί η φωτιά με τη φωτιά. Η περιέργεια των παιδιών που είναι έμφυτη μέσα τους, πρέπει να διοχετευτεί προς τη φύση και τους νόμους της. Μέσα από βίντεο στο YouTube μπορεί να καλλιεργηθεί αυτή η περιέργεια για το φυσικό περιβάλλον, κάτι που νομοτελειακά θα οδηγήσει και στην επιθυμία να βγουν έξω και να δουν με τα μάτια τους.
Και πάλι αυτές οι πρώτες βόλτες πρέπει να γίνουν σταδιακά γιατί στόχος δεν είναι μόνο να βγουν τα παιδιά από το σπίτι, αλλά να θελήσουν τα ίδια να βγουν. Τα κοντινά πάρκα και τα μουσεία φυσικής ιστορίας είναι οι ιδανικοί πρώτοι σταθμοί όπου η ανακάλυψη συνδέεται με το παιχνίδι και έτσι χτίζεται σιγά-σιγά ο δεσμός μεταξύ του παιδιού και της φύσης. Σε κάθε περίπτωση η πρωτοβουλία των κινήσεων ανήκει στους γονείς. Τα περισσότερα παιδιά που είναι κολλημένα μπροστά σε ένα τάμπλετ είναι γιατί οι γονείς τους νομίζουν ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να τα «παρκάρουν» κάπου χωρίς να τους ενοχλούν. Δυστυχώς το αντίτιμο της «ηρεμίας» είναι πολύ μεγάλο και δυσάρεστο.
