Πάντα ο πατέρας μου με μάθαινε να φτιάχνω πράγματα. Στην αρχή φαινόταν λίγο σαν το αντίθετο βέβαια μιας και ήμουν μικρός και όλο κατέστρεφα ό,τι βρισκόταν στο δρόμο μου με την ίδια ευκολία που ανέπνεα.
Όταν όμως τα χρόνια πέρασαν και μεγάλωσα, έγινα άντρας κτλπ, συνειδητοποίησα πως η μαθητεία μου κοντά του ήταν τρομερά εποικοδομητική. Χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα που κάνω σήμερα με τα χέρια μου.
Στην αρχή κατάλαβα πως ο πατέρας μου ξέρει από μαστορέματα όταν τον είδα να καθαρίζει το τζάκι στο σπίτι στο νησί. Ήταν τόσο έξυπνος που δε μπορούσα να το διανοηθώ με το μικρό μου μυαλό του δεκάχρονου.
Είχε βρει ένα θάμνο από αστοιβίδα του οποίου τα κλαδιά είναι σκληρά σαν καρφιά, το έδενε με ένα σχοινί και το κατέβαζε από την καμινάδα. Μετά με έβαζε να το τραβάω από κάτω κι έτσι καθαρίζαμε κάθε χειμώνα το τζάκι μας. Φυσικά εγώ γινόμουν χάλια από την κάπνα.
Μετά έμαθα πώς να αλλάζω λάμπες και να ξεβουλώνω νεροχύτες. Έμαθα να βάφω τοίχους και να τους περνάω πρώτα με το αστάρι. Ο πατέρας μου μου έδειξε πως είναι να τρίβεις κάγκελα όλο το καλοκαίρι και μετά να πρέπει να τα βάψεις κιόλας. Ίσως μία από τις πιο δύσκολες δουλειές για μένα μιας και δεν είχα ποτέ υπομονή με τα περίεργα γυρίσματα του σίδερου.
Φυσικά με έπαιρνε μαζί του στην οικοδομή κι εκεί έμαθα τι σημαίνει σκληρή δουλειά μέσα στο κρύο και τη ζέστη. Ο πατέρας μου ήταν ο άνθρωπος που μου έδειξε πως είναι να σε πιάνει το ηλεκτρικό ρεύμα και πως δεν πρέπει να κοιτάμε κάτω όταν ανεβαίνουμε μία ανεμόσκαλα.
Όταν μία φορά έκοψα πολύ άσχημα το δάχτυλο μου με μία λαμαρίνα εκείνος ήταν εκεί για να μου δείξει πώς να το δέσω έτσι ώστε να κλείσει πιο γρήγορα η πληγή. Μπορεί με τη μητέρα μου συνεχώς να τσακωνόντουσαν για τα δικά τους προσωπικά θέματα αλλά κι εκείνη όταν είχε μία ανάγκη τον φώναζε για να το φτιάξει.
Έτσι κι εγώ δίπλα του έμαθα τι σημαίνει να πρέπει να τα φτιάχνεις όλα και να τα επιδιορθώνεις διαρκώς μιας και δεν υπήρχε η οικονομική άνεση να αγοράζουμε καινούρια πράγματα ή να φωνάζουμε άλλους να τα φτιάχνουν.
Δίπλα του έμαθα να κουρεύω γκαζόν, να κλαδεύω δέντρα, να φυτεύω φυτά, να μεγαλώνω ντομάτες, να επιδιορθώνω το χαλασμένο πλυντήριο, να σταματάω τις βρύσες να στάζουν, να γυαλίζω ξύλα και να χρησιμοποιώ διάφορα παράξενα εργαλεία.
Φυσικά ήταν ο πρώτος που μου έμαθε να οδηγώ αυτοκίνητο. Στην αρχή κι ο ίδιος φοβόταν όταν πρωτομάθαινα αλλά μετά συνήθισε. Πάντα όμως αισθανόμουν παράξενα όταν ο πατέρας μου ήταν δίπλα στη θέση του συνοδηγού. Πάντα έλεγα πως κάτι δεν θα κάνω καλά και θα μου κάνει παρατήρηση.
Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως ο ίδιος του ο πατέρας ήταν και ο δάσκαλος του στην εντροπία της ζωής. Μετά από χρόνια όμως όλοι μας το νιώθουμε μιας και παίρνουμε χαμπάρι τι γίνεται.
Οι πατεράδες μας είναι και οι πρώτοι μας και πιο σημαντικοί δάσκαλοι.
