Ο Graham Harman υποστηρίζει πως τα αντικείμενα είναι αιχμαλωτισμένα στην ανθρώπινη τερατωδία της χρηστικότητας. Την ίδια στιγμή όμως όλα αυτά τα φυγάνθρωπα πράγματα που μας περιβάλλουν ακτινοβολούν μία δική τους ιδιαίτερη ουσία και ποιότητα την οποία εμείς ωσάν πρακτικοί άνθρωποι επ’ ουδενί δεν διακρίνουμε.
Το παραδαρμένο σκεπτικό του Harman συνεχίζεται λέγοντας πως ακόμη και τα ίδια τα ανέστια αντικείμενα δεν είναι σε θέση να συσχετιστούν αναμεταξύ τους, όπως ακριβώς και οι άνθρωποι.
Όπως εγώ αδυνατώ να κατανοήσω τον πλησίον μου, έτσι κι ένα αντικείμενο δεν είναι δυνατόν να «δει» την ουσία ενός άλλου αντικειμένου.
Εγώ λοιπόν μπαίνω κάπου εδώ, αναμαλλιασμένος και με τις πιτζάμες μέσα στον βροχερό Ιούνη ετούτο, τοποθετώντας ένα ημίμετρο - την δήλωση του Harman - για να μπορέσω να προσδιορίσω το δικό μου πρόβλημα που εμπεριέχει τα αντικείμενα και τον ίδιο μου τον ακατανόητο εαυτό.
Ανοίγω την θύρα της όπισθεν εσοχής του σπιτιού κι αντικρύζω ένα μακάβριο βουνό από κούτες, ξύλα, παπούτσια, πιάτα, απορρυπαντικά, γλάστρες, σακούλες, τρόμπα, απλώστρα, μπαλαντέζα, κουτί με γεωμετρικά σχήματα φτιαγμένα από αλουμίνιο, σφουγγαρίστρα, βαλίτσα, καλόγερο σπασμένο αγορασμένο από τα ΙΚΕΑ κάπου το 2016, κράνος μηχανής, σιδερένιο κουτί με σπασμένες κηρομπογιές μέσα του, αλυσίδα ασφαλείας για ποδήλατο, σπάτουλα, κάδρο με μία βρεγμένη ζωγραφιά σε χαρτί, σακούλα τσιμέντο ταχείας πήξεως, μπουκάλι μαλακτικό ρούχων, πράσινη πλαστική λεκάνη, άδειο ξύλινο κασόνι και φυσικά το σαν λευκό ταύρο πλυντήριο.
Ο περίλυπος χώρος ετούτος δεν είναι παραπάνω από δύο επί τέσσερα μέτρα.
Οπισθοχωρώντας από τρόμο εντός της κουζίνας, κλείνοντας τη θύρα του μπαλκονιού, τρέμοντας από το πλήθος των πραγμάτων που ξεροσταλιάζουν στον Αττικό αέρα, μπορεί κανείς να δει κι άλλα ασαφή θεάματα, όλα δικής μου παραγωγής και με πρωταγωνιστές αντικείμενα διαφόρων υλικών και σχημάτων, χρωμάτων και υφών.
Τρία ανολοκλήρωτα γλυπτά κεφάλια από γύψο, ένα πολυμερές κυτίο γεμάτο με άμμο γάτας, ένα τραπέζι, ένα φωτιστικό, ένας σκισμένος χάρτης της Ελλάδας φτιαγμένος από κάποιο Γάλλο κάπου το 1893, μία ηλεκτρική σκούπα κάτω από τον πάγκο της κουζίνας, πάνω της ένας ανεμιστήρας μέσα σε μία μπλε πλαστική σακούλα, δίπλα μία άλλη σακούλα με άπλυτα ρούχα, δύο φορητά μάτια μαγειρέματος, τοστιέρα, βραστήρας, ψυγείο, καφετιέρα, φουρνάκι, δύο καρέκλες από φτηνό ξύλο πάλι από ΙΚΕΑ, αγορασμένες το 2019.
Αυτή η σειρά των αντικειμένων τα οποία είναι κάπως χρηστικά αναμιγνύεται δια μιας αθώας κρυψιβουλίας με την άλλη υποχθόνια διασπορά των πραγμάτων που βρίσκονται στο χώρο προσωρινά για λόγους αέναης αναδιοργάνωσης, είτε διότι κατασκευάζονται εκεί από εμένα επιτόπου.
Προσπαθώ να ξεπεράσω τον τρόμο που με καταβάλει όταν (για άλλη μία φορά) συνειδητοποιώ πως είναι αδύνατον να δραπετεύσουμε τα αντικείμενα, με το να κατανοήσω πως η απόσταση μου από αυτά είναι αχανής, πιθανώς άπειρη, όπως υποστηρίζει ο Harman. Αυτό με ανακουφίζει και είμαι τώρα περισσότερο ικανός να περιδιαβαίνω ανάμεσα τους χωρίς να φρικιάζω. Εκείνους που λυπάμαι ελαφρώς είναι τους επισκέπτες μου, μιας και το σοκ που δέχονται από την τόσο πυκνή συστοιχία ύλης εντός της οικίας μου είναι λίαν αξέχαστο.
Τα πράγματα όμως είναι όπως τη σκόνη. Όσο κι αν τα πετάς ή τα διώχνεις πάντα εκείνα βρίσκουν το δρόμο να γυρίσουν πίσω, είτε με τη μορφή νέων αντικειμένων, είτε με την αναγέννηση τους από τα χέρια μου.
Αυτό ήταν και το κερασάκι στην υλιστική τούρτα μου κατά ένα τρόπο: Δεν μου έφταναν τα readymades που κυκλοφορούσαν και φώλιαζαν εντός του σπιτιού ωσάν ξεθεωμένοι δούλοι, επιθυμούσα να κατασκευάσω κι άλλα, δικής μου ευρεσιτεχνίας, μόνο και μόνο για να τα βάλω στην δούλεψη μου πάραυτα μετά τη γέννηση τους.
Ο μεταφυσικός ρεαλισμός του Harman όμως επιμένει εντός μου. Βλέπω ομπρός μου έναν υπόγειο κόσμο αντικειμένων ο οποίος είναι αδύνατον να διαπεραστεί απ’ τη γνώση μου γι’ αυτά. Βιώνω το αίσθημα πως τα ίδια τα πράγματα που υπάρχουν μέσα στο σπίτι είναι ζωντανά συμπλέγματα μορίων τα οποία δεν έχουν ποτέ ερευνηθεί σε βάθος λόγω ανικανότητας μας να τα πλησιάσουμε.
Το αστείο είναι πως ακόμη και τα γλυπτά που κατασκευάζω δεν είναι δυνατόν να τα κατανοήσω σε ένα εσωτερικό πλαίσιο της ύλης τους. Έτσι τα αντικείμενα (ακόμη και τα υποτιθέμενα «δικά» μου) παραμένουν για πάντα άγνωστα προς εμένα, τελώντας την δουλεία που τους έχω φορτώσει με το αναντίρρητο δικαίωμα του δημιουργού.
Το πλυντήριο, το γύψινο κεφάλι, τα ηχεία, το modem, ο φορητός υπολογιστής, η οδοντόβουρτσα, ο νυχοκόπτης, όλα ετούτα τα υλικά συμφύρματα αντηχούν εντός των μυστικών κυψελών μίας ύπαρξης όπου καμία ανθρώπινη συσχέτιση δεν μπορεί να φτάσει.
Έτσι λοιπόν τα αντικείμενα παραμένουν αιωνίως γελοία, έτσι και ο άνθρωπος ο οποίος τα μαζεύει διαφαίνεται με μία πρώτη ματιά, εντελώς παράταιρος κι αστείος. Αυτός είναι ο hoarder, εν προκειμένω εγώ, δηλαδή εκείνος ο αστός ο οποίος ποτέ δεν πετάει τίποτα διότι έχει την εντύπωση πως και το πιο μικρό πραγματάκι κάποτε μπορεί να φανεί απόλυτα χρήσιμο.
Χρήσιμο όμως προς μία κατανόηση κι ανακάλυψη ενός τρόπου να κοιτάει βαθύτερα τον υλικό κόσμο.
Ο αστεακός hoarder διαφαίνεται ως ένας αξεπέραστος και πρωτοποριακός διανοητής. Ζει εντός ενός διαρκούς ψυχολογικού σφάλματος. Εκεί συνειδητοποιεί πως δεν είναι παράξενο να μην είναι ικανός να κατανοήσει τον συνάνθρωπο του απόλυτα, όσο κοντά και να έρθουν, όπως ακριβώς και τα αντικείμενα δεν είναι σε θέση ν’ ανοίξουν τις πύλες των μαρτυρίων τους προς εμάς και προς τα άλλα μυριάδες αντικείμενα όπου δημιουργούνται ή πεθαίνουν κάθε μέρα μπροστά μας.
Ο hoarder είναι ένας προφήτης που δεν χάνει ποτέ την ελπίδα του προς τα αντικείμενα και κατ’ επέκταση προς τους ανθρώπους. Ο hoarder είναι ο απόλυτος ανθρωπιστής με το να είναι ένας ακραίος υλιστής.
Ετούτο και μόνο το γεγονός είναι από μόνο του τρομερά ανακουφιστικό και μας απομακρύνει αυθωρεί από μία ελαφρώς πεπαλαιωμένη ανθρωποκεντρική θέαση του κόσμου. Με πιο λιτά λόγια: Όταν όλοι οι άνθρωποι θα έχουν χαθεί από προσώπου γης, τα αντικείμενα και οι άγνωστες εσωτερικές ζωές τους θα παραμένουν.
