Το ρητό αναφέρει πως σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι, ακόμα και αν μιλάμε για τις καλοκαιρινές μας διακοπές σε κάποιο νησί. Κάθε άντρας συμφωνεί με αυτή τη ρήση, εφόσον όμως το ταξίδι-μονοπάτι-δρόμος ή όπως στο καλό λέγεται δεν του βγάλει την πίστη. Καλώς ή κακώς, για τον Έλληνα, καλοκαίρι χωρίς νησί δεν είναι καλοκαίρι, παρόλα αυτά δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν παραφωνίες σε κάθε μας επίσκεψή μας σε ένα από τα αμέτρητα νησιά της χώρας μας.
Σίγουρα θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για όλους εκείνους/ες που μόλις δουν παραλία ψάχνουν για spot και επί τρεις ώρες ποζάρουν μπροστά μας προκειμένου να πετύχουν μία λήψη για το Instagram λες και είναι μοντέλα της Victoria's Secret ή o David Hasselhoff του 21ου αιώνα. Με αυτούς όμως γελάμε, δεν τσαντιζόμαστε.
Και τους κύριους του παρακάτω άλμπουμ που κοροϊδεύουν τις γυναίκες όταν ποζάρουν για το Instagram, τους αποθεώνουμε:
Υπάρχουν όμως ορισμένα πράγματα τα οποία δεν είναι μόδα των social media, αλλά συνέβαιναν πάντα. Συμβάντα και σκηνικά που πιστοποιούν ότι είσαι σε νησί, αλλά έχουν τη μαγική ιδιότητα να ξυπνούν τον «αγριεμένο» εαυτό που κρύβεις βαθιά μέσα σου μόλις τα δεις μπροστά σου.
Ποιο από τα παρακάτω σε κάνει πραγματικά έξαλλο, κατά τη διάρκεια μιας ημέρα σου σε ένα ελληνικό νησί;
Ο μπροστινός που νομίζει ότι ο δρόμος είναι δικός του
Δεν είπαμε ότι θα πάμε με 150 km/h στις στροφές και το χωματόδρομο, αλλά στην παραλία θες να πας με τον δικό σου ρυθμό. Ειδικά αν βιάζεσαι να προλάβεις ομπρέλα στην οργανωμένη ή να κοτσάρεις τη «σημαία» σαν τον Άρμστρονγκ στην ανοργάνωτη, τότε το τελευταίο πράγμα που σου λείπει είναι να πετύχεις σε στενό δρόμο έναν τύπο που τον προσπερνάς ακόμα και με όπισθεν. Δεν συμφωνούμε με τους οδηγούς που κάνουν προσπέραση πάνω στις στροφές, παίζοντας τη ζωή τους αλλά και του απέναντι ρέματος κορώνα-γράμματα, αλλά σε κανέναν δεν βγήκε σε κακό να κάνει λίγο στο πλάι για τους πιο βιαστικούς. Όσο για τα «minions» που τα προσπερνάς και αποφασίζουν να πατήσουν γκάζι την ώρα που είσαι στο αντίθετο ρέμα ή κάθονται στη μέση του δρόμου λες και κρατάνε με νύχια και με δόντια την πρωτιά στο Grand Prix, καλύτερο είναι να μην επεκταθούμε.
Δεν υπάρχουν δρόμοι, αλλά «περάσματα»
Ίσως οι στενοί και «ετοιμόρροποι» δρόμοι να είναι μέσα στα 5 τικς που πιστοποιούν ότι είσαι σε νησί, ωστόσο θυμήσου πόσες φορές έχεις ρίξει κατάρες για αυτά τα δρομάκια (γιατί δρομάκια είναι) που επιχειρούν να σε οδηγήσουν στην παραλία μέσω του βουνού αλλά με την παραμικρή απροσεξία, δική σου ή του απέναντι, δεν τρακάρεις απλά, αλλά κλείνεις θέση για τον «παράδεισο»;
Δεν έχει να κάνει ότι δεν μπορείς να κάνεις προσπέραση σε έναν δρόμο που δυσκολεύεται να χωρέσει σε πλάτος ένα Smart και ένα ποδήλατο, ούτε για τις διαχωριστικές γραμμές που δεν φαίνονται πλέον ή απλά δεν μπήκαν ποτέ, αλλά γιατί ποτέ δεν ξεκινάς για μπάνιο και εκτός από το μαγιό, την πετσέτα και την παρέα δεν έχεις επιστρατεύσει και την οργή μαζί σου; Ειδικά αν σου έρθει κάποιος από το αντίθετο ρεύμα και δεν χωράει να περάσει πλάι σου, τότε μόνο ο πιο παρανοϊκός θα περάσει.
Γονείς δεν έχουν αυτά τα «διαχητικά» παιδιά;
Ναι οκ, το έχουμε ξανακούσει και χιλιο-επεξεργαστεί το «και εσύ παιδί ήσουν, χειρότερα έκανες» αλλά ειλικρινά έχεις αναρωτηθεί πόσες φορές παιδιά παίζουν δίπλα σου, εκεί όπου έχεις αράξει κάτω από την ομπρέλα και απολαμβάνεις τον καφέ ή το βιβλίο και αντί για το συνηθισμένο βουητό από την πολυκοσμία πρέπει να υποστείς συνεχώς κραυγές και μπάλες να σκάνε δίπλα σου λες και είσαι πλοίο σε ναυμαχία και κάνεις τον «σταυρό» σου να μην σε πετύχει τίποτα στο κεφάλι. Και όλα αυτά δίχως κάποιος γονιός να έρθει και να του πει «ενοχλείς τους ανθρώπους».
Είναι εκνευριστικό το να παίζει κάποιος ρακέτες μέσα στη μέση της παραλίας αλλά αυτό που κανείς δεν ασχολείται με το παιδί του που βουίζει σαν σειρήνα με ατελείωτες μπαταρίες, πώς να μην σε κάνει «Τούρκο», παρότι είσαι Έλληνας;
«Πάρκαρα δίπλα, στα 3 χιλιόμετρα»
Σε περιπτώσεις όπου δεις τα πάρκινγκ γεμάτα απλά ψάχνεις λίγο παρακάτω. Και μετά λίγο παρακάτω, και λίγο ακόμα, μέχρι που συνειδητοποιείς ότι σε λίγο ξεκινάει το πάρκινγκ υποβρυχίων καθώς ξεκινάει η θάλασσα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις εκεί είναι να αφήσεις το «πλήρωμα» να πιάσει ξαπλώστρα και εσύ να περιπλανιέσαι ελεύθερα, μήπως κάποιος αποφασίσει να φύγει νωρίτερα και «κλέψεις» τη θέση.
Μόνο που για να είμαστε ειλικρινείς πιο πιθανό είναι να κερδίσει το Euro 2024 η αποκλεισμένη Ελλάδα, παρά να βρεις θέση δίπλα. Ψυχραιμία, να εύχεσαι μόνο να βρήκε ξαπλώστρα η παρέα γιατί αλλιώς η «έκρηξη» είναι προ των πυλών και με κάθε δικαίωμα.
Η μαρτυρική επιστροφή
Έκανες το μπάνιο σου, άραξες πολλές ώρες στην παραλία, ήπιες μπίρα ή κοκτέιλ και γέλασες με τους φίλους σου. Όλα μοιάζουν υπέροχα, λες και δεν υπάρχει κάτι άλλο. Και όμως υπάρχει και είναι χειρότερο από όλα όσα είδες παραπάνω. Και αυτό το κάτι είναι η επιστροφή στο δωμάτιο. Αυτή που συνεπάγεται με κίνηση την ώρα της αποχώρησης, με άπειρη ζέστη και ιδρώτα, εκεί όπου με το κεφάλι-ζάντα ύστερα από μια ολόκληρη μέρα στην παραλία, θα πρέπει να δείξεις πνεύμα και σθένος, ξέροντας ότι θα είσαι οδηγός στον τον μαρτυρικό δρόμο της επιστροφής.
Είτε απλώς επιστρέφεις από το μπάνιο, είτε γυρνάς από την έξοδο σε μπαρ ή ταβέρνα, ο γυρισμός είναι ό,τι χειρότερο μπορείς να περάσεις, ίσως και από τον συνωστισμό στα Ferry Boat κατά την αποχώρησή σου. Διότι καλώς ή κακώς, δεν έκλεισες σε ένα μέρος που μπορείς να πας οπουδήποτε με τα πόδια.
Καλό καλοκαίρι σε όλους.
