«Μα τι το ωραίο βρίσκουν σε αυτό τα παιδιά μας» αναρωτιέται ο Σταύρος Θεοδωράκης και πήγα στη συναυλία του Toquel και βρήκα την απάντηση. Καμία ερώτηση δεν μένει χωρίς απάντηση και έτσι όλα λύθηκαν την Παρασκευή στο κατάμεστο κλειστό γήπεδο μπάσκετ του ΟΑΚΑ . Είχα μεγάλη περιέργεια για να μάθω αυτή την άλλη πλευρά ενός παράλληλου σύμπαντος.
Ομολογώ ότι είχα ιδέα για το γκελ στο νεανικό κοινό, όμως δεν είχα ιδέα πόσο μεγάλο είναι όλο αυτό που συμβαίνει. Θεωρούσα ξεπερασμένες καταστάσεις «λατρείας» σε έναν καλλιτέχνη, όμως να που τελικά υπάρχoυν και τις είδα μπροστά μου. Δεν ήταν μόνος του ο Toquel, αλλά είχε τους δικούς του guests. Και το παράδοξο σε αυτή την κατάσταση; Είχε μια γοητεία και βρήκα κάτι μέσα σε όλο αυτό το πρωτόγνωρο που είδα μπροστά μου. Εξάλλου, εκ πεποιθήσεως δεν απορρίπτω οτιδήποτε είναι πέρα από το προσωπικό μου γούστο.
Τελικά έχει σημασία αν η trap είναι πραγματική μουσική;
Στο ΟΑΚΑ κάνω business
Η συναυλία ήταν προγραμματισμένη για τις οχτώ, ωστόσο ο Toquel βγήκε στις δέκα, δύο ώρες αργότερα. Να που όμως τελικά εμφανίστηκε σαν να βγήκε από τις οθόνες με όλα τα απαραίτητα «αξεσουάρ», όπως ορίζει η κουλτούρα της συγκεκριμένης μουσικής . Ήταν ένα 360 live show για την παρουσίαση του δίσκου «1111». Μια Mercedes w140, παρέμεινε στο κέντρο της σκηνής καθ’ όλη τη διάρκεια του live. Μαζί του επί σκηνής ήταν και άλλοι γνωστοί του μουσικού είδους όπως Bloody Hawk, Hawk, Roran και Snik.
Ο Light είπε την πιο σωστή κουβέντα για την trap και την κοινωνία μας
Καταρχάς, πριν την εμφάνιση του καλλιτέχνη βγήκε ένας τύπου «κράχτης» που προετοίμαζε το έδαφος για να εμφανιστεί ο Toquel και από την στιγμή της εμφάνισης του έγινε «έκρηξη» ενέργειας. Και άμα τη εμφανίσει μέχρι τη μία που έκλεισε η συναυλία με το business -που είναι και το κομμάτι εκείνο που τον ανέδειξε δεν κατέβηκε σχεδόν καθόλου από τη σκηνή. Κάτι που δεν είναι και λίγο, αν αναλογιστείς την ενέργεια που χρειάστηκε για να βγάλει όλο αυτό το σόου.
Παιδιά και γονείς. Δεν θυμάμαι σε καμία συναυλία, ούτε και στα δικά μου εφηβικά χρόνια να ήταν τόσοι μαζεμένοι γονείς μαζί με τα παιδιά τους σε συναυλία. Οι ηλικίες που υπήρχαν ήταν από μαθητές γυμνασίου μέχρι τους γονείς τους που πήγαν μαζί τους. Θα έλεγα πως αυτό είναι ένα περίεργο στοιχείο καθώς όπως και να το πάρεις είναι κάτι που δεν περιμένεις να τους ενώνει -να που συμβαίνει όμως. Οι παρευρισκόμενοι ήξεραν τις ρίμες από έξω, ολόκληρα κατεβατά που έχουν αποστηθίσει, χωρίς να είμαι σίγουρη ότι κατανοούν ακριβώς τι λένε.
Κατανόησα την ενέργεια που υπήρχε στον χώρο, έχει μια εγρήγορση που ακουμπάει τη νεανικότητα. Ο ρυθμός, το φαντασιακό, η έντονη ενέργεια που είναι έκφραση ενός νέου ανθρώπου. Και ας μην ξεχνάμε είναι ένα ακόμη ρεύμα μουσικής.
Λεφτά, γυναίκες, όπλα…Ναι αλλά και Όχι
Είναι και κάποια άλλα θέματα που πραγματεύονται όπως η φτώχεια, η απώλεια, δύσκολα παιδικά χρόνια και ρατσισμός. Ένα κομμάτι που είναι για εκείνους τους μη τυχερούς, που δεν τα είχαν όλα στο πιάτο και ήρθαν αντιμέτωποι με πολύ σκληρές καταστάσεις στη ζωή τους και η επιβίωση ήταν μονόδρομος. Ένα από τα θέματα που πραγματεύονται είναι η απόκτηση χρημάτων, καθώς εκείνοι χωρίς λεφτά, γνωριμίες και ορμώμενοι από την επαρχία γεμίζουν γήπεδα. Άρα ας δούμε και αυτό το κομμάτι της εξέλιξης. Δεν το λες και λίγο.
