«Παίζουμε στην πόλη που μας γέννησε» βροντοφώναζε ο Σάκης Τόλης των Rotting Christ στη Μαλακάσα, την ίδια ώρα που ένας κολλητός γκάριζε μες στα αυτιά μου «μαλάκα, τι οδοστρωτήρας είναι αυτός;».
Λίγο πιο πριν ένας άλλος από την παρέα είχε φύγει την ώρα που έπαιζαν οι 1000mods για να ηρεμήσει λίγο το κεφάλι του. Όχι, δεν έφταιγε η μπάντα με το καλοδουλεμένο stoner rock της, οι μπύρες έφταιγαν που ήδη από τους Nightstalker είχαν πληθύνει επικίνδυνα.
Πάνω στον τρελό γηπεδικό χαμό των Rotting Christ η βρραδιά έφτασε στο ζενίθ της, που όμως δεν είχε κανένα ναδίρ στα μάτια και τα αυτιά μας. Μόνο συντροφικότητα, live-άρες, σηκωμένες γροθιές, αλκοόλ κι αναμνήσεις από 15 και βάλε χρόνια στις συναυλίες –με το Rockwave να είναι κακά τα ψέματα ορόσημο για αυτά, αφού ως παρέα το παρακολουθούμε από το 2001.
Διότι όσες μπάντες ανέβηκαν στη σκηνή έδωσαν αυτό που είχαν να δώσουν χωρίς εκπτώσεις: Godsleep, Bazooka και Innerwish μέσα στον ήλιο, Nightstalker σε mode «ροκ εν ρολ πάρτι», 1000mods με φουλ κοινό λες και είναι αστέρες από το εξωτερικό κι οι Rotting Christ από άλλο πλανήτη κανονικά. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι παίχτηκε τουλάχιστον δύο φορές η ατάκα από την παρέα: «απόψε δε θα βγούμε ζωντανοί».
Όλες, παίζοντας τελείως διαφορετική μουσική, είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: ανήκουν στην τοπική σκηνή του σκληρού ήχου. Και αυτή η βραδιά ήταν μια πραγματική νίκη για αυτή· αφού μάζεψαν κόσμο, έστησαν γλέντι κανονικό και μας έκαναν να ξεχάσουμε τις μίζερες μέρες που (δυστυχώς) τα ελληνικά συγκροτήματα έπαιζαν μόνο σαν ουρά στα ξένα.
Έχοντας παρακολουθήσει αρκετά Rockwave, και ακόμη περισσότερες συναυλίες, έρχομαι -ίσως πολύ εκ των υστέρων σε σχέση με άλλους γραφιάδες- να πω πως είναι ωραία να βλέπεις μια τοπική σκηνή που απολαμβάνει πια τον απόλυτο σεβασμό του κοινού δίχως να θεωρείται «παρηγοριά στον άρρωστο». Αλλά αντίθετα, κι ιδιαίτερα για τους Rotting Christ, να γίνονται συγκρίσεις με μεγάλα ονόματα του εξωτερικού για το πόσο αυθεντικοί, επαγγελματίες, τίμιοι και σαρωτικοί είναι σε σχέση με αυτά πια. Αρκεί να έβλεπε κανείς το κλείσιμό τους με το «Non Serviam» για να καταλάβει ακριβώς για τι πράγμα μιλάω.
Η ελληνική μέρα του Rockwave στο μυαλό μου έγραψε σαν μια καθαρά γηπεδική εμπειρία. Ξεκινήσαμε μια παρέα, κάποιοι από μας μια ζωή κολλητοί, περνώντας από τα σπίτια του καθενός να τον μαζέψουμε, για να πάμε να δούμε τους ντόπιους ήρωές μας να «αγωνίζονται».
Διότι τελικά ότι είναι το γήπεδο για κάποιους, είναι οι χέβι μέταλ συναυλίες για πολλούς από εμάς: ένας τόπος όπου ο χρόνος σταματάει, οι σκοτούρες πάνε στην άκρη, οι μπύρες πληθαίνουν, οι παρέες δένονται, ξελαρυγγιάζεσαι, κοπανιέσαι σα μουρλός με τη μουσική που γουστάρεις και φεύγεις ευτυχισμένος, έχοντας γεμίσει μπαταρίες για μια καθημερινότητα που δεν είναι πάντα ιδανική –αλλά το ακριβώς αντίθετο πολύ συχνά. Τουλάχιστον όμως υπάρχουν για σένα οι φίλοι και το χέβι μέταλ· δύο πράγματα που πολύ σπάνια σε απογοητεύουν.
