“I’m the Man on the Silver Mountain” ακούστηκε με τη γιγαντιαία φωνή του Ρόνι Τζέιμς Ντίο, από τα μικρά ηχεία ενός παιδικού δωματίου στην Άνω Νέα Σμύρνη, κάπου εκεί στα 1994. Και ήταν κομβική στιγμή για έναν πιτσιρίκο που στην εφηβεία του οι γείτονες θα του φώναζαν συχνά «χαμήλωσέ το ρε βλαμμένο, μας έχει πάρει τα αυτιά!».
Ο γράφων, και πρωταγωνιστής της ιστορίας, είχε κολλήσει με αυτά που άκουγε στο σπίτι ενός παιδικού φίλου που'χε πατέρα ρόκερ. Διότι στο δικό του, το soundtrack είχε Βαμβακάρη και Θεοδωράκη εναλλάξ. Για να το γυρίσω τώρα στον πρώτο ενικό: έπρηζα ανηλεώς τον πατέρα μου να μου αγοράσει ΡΟΚ άλμπουμ στο δημοτικό, λες και θα ήταν το καλύτερο παιχνίδι που είχα παίξει ποτέ.
Δεν ξέρω ποιος άγιος άνθρωπος του σύστησε να μου πάρει ένα best off των Rainbow. Γνωρίζω όμως ότι του χρωστάω τεράστια χάρη. Τόσο σε εκείνον, όσο ακόμη περισσότερο στον Ντίο που η δικιά του φωνή με έμπασε στα μονοπάτια του χαρντ ροκ (και αργότερα του heavy metal).
Ήταν η φωνή του τραγουδιστή που με πήρε από το χέρι και μου άνοιξε ένα παράθυρο σε κόσμους μαγικούς κι ονειρεμένους. Που με έστειλε για μια τεράστια βόλτα, γεμάτη από ηχητικές περιπέτειες και τοπία που λογικά δεν θα αντικρύσω ποτέ στη ζωή μου.
Μεγαλώνοντας ποτέ δεν έπαψαν οι ερμηνείες του να με ανατριχιάζουν κανονικά. Είτε ήμουν κλεισμένος σα ποντικός στο δωμάτιο είτε είχα πιει μερικά ποτάκια παραπάνω σε κάποιο ροκάδικο. Μάλιστα, πολύ συχνά αποτελούσε ιδανικό soundtrack για τις λογοτεχνικές μου αναζητήσεις στον κόσμο του φανταστικού, αφού ήταν κομμένες και ραμμένες για αυτό.
Για το “Rainbow in the Dark” ιδιαίτερα, από τον προσωπικό του δίσκο Holy Diver, μπορώ να σου εκμυστηρευτώ το εξής: έχει παίξει τόσες φορές κολλητά, την εποχή που ήμουν στο λύκειο, ώστε σίγουρα να νομίζουν οι γείτονες ότι έχει κολλήσει κυριολεκτικά η βελόνα (του μυαλού μου).
Ο Ντίο υπήρξε, για μένα, ένας μουσικός που δε μπορούσα να κρίνω αντικειμενικά. Είχα μια σχέση μαζί του, έτσι την ένιωθα τουλάχιστον, προσωπική. Σα να είναι κάποιος αγαπημένος θείος που έρχεται να μου πει απίστευτες ιστορίες από ταξίδια -σε κάποια φανταστική ήπειρο που μόνο εκείνος έχει επισκεφτεί. Και η αλήθεια είναι πως όταν άκουσα, πριν εφτά χρόνια, την είδηση του θανάτου πάγωσα κυριολεκτικά. Δε μπορούσα να το πιστέψω, αν και το περίμενα, και σίγουρα δεν ήθελα να το δεχθώ.
Ήταν σα να έχανα έναν άνθρωπο δικό μου –χτυπημένο από τον καταραμένο τον καρκίνο που συχνά παίρνει αυτούς που αγαπάμε πιο πολύ στον κόσμο. Όμως αυτό που λέω στον εαυτό μου και έχει καταλήξει να αποτελεί πάγια πεποίθησή μου, είναι πως τουλάχιστον θα έχω πάντα τα τραγούδια του για συντροφιά. Μιας και καμία αρρώστια και κανένας θάνατος δε μπορεί να σβήσει αυτό που αφήνει κάποιος άνθρωπος παρακαταθήκη πίσω του.
