Πρέπει να ήταν αρχές Ιούλη γιατί όλη η Αθήνα έβραζε σαν μεγάλο καζάνι. Από εκείνη την ζέστη που βγαίνεις έξω το βράδυ για ποτό και το σώμα σου κολλάει στο πεντάλεπτο. Ο Τάκης ήταν φρεσκοχωρισμένος και δεν είχε πολύ όρεξη για αστεία. Δεν γέλαγε ούτε με εκείνα τα καμμένα που τόσο του άρεσαν. Οι υπόλοιποι στην παρέα, εγώ, ο Γιάννης και ο Μάριος, απλά απαντήσαμε στο πρώτο πράγμα που ζήτησε μετά τον χωρισμό του. «Θέλω ποτά και ροκιές σε ταράτσα». Δεν σκεφτήκαμε πάνω από 1 δευτερόλεπτο για να επιλέξουμε το 45 Μοίρες.
Ήταν άλλωστε το μαγαζί που μας είχε μεγαλώσει. Ένα ιερό καταφύγιο. Ένας ναός που έλεγε στους πιστούς του «Μην ανησυχείτε για τις λαϊκούρες και τον λοιπό μουσικό εμετό που σερβίρουν εκεί έξω. Εγώ είμαι εδώ. Με τα ποτά μου, τους Black Sabbath και τα άλλα παιδιά να κάνουμε κέφι». Και η αλήθεια είναι πως πάντα κάναμε κέφι. Αγαπούσαμε το χειμερινό μαγαζί του ισογείου γιατί είχε φιλοξενήσει πολλές φορές την σαπίλα που κουβαλούσαμε με αλκοόλ, αλλά το ταρατσάτο ήταν άλλο πράμα. Ανέβαινες την σιδερένια σκάλα και μπορεί να πετύχαινες από τα ηχεία χίλια-δύο πράγματα. Motorhead. Judas Priest. Led Zeppelin. Όμορφα πράματα, τίμια και αντρίκια. Μεγάλο θέμα να ξέρεις ότι πας σε original ροκόμπαρο που δεν θα ξεκινήσει να βαράει Ρέμο στις 2 το πρωί.
Η πρώτη μου φορά στην ταράτσα ήταν με μία κοπέλα, όπου μετά από πέντε ποτά που έριξε άκυρο. Αυτό ωστόσο δεν εμπόδισε τις επόμενες επισκέψεις. Ή τα επόμενα άκυρα. Να όμως άλλη μία νύχτα. Αυτή τη φορά με κολλητούς, εκ των οποίων ο ένας δεν μιλιόταν. Ακόμη και αν η μπάρα σε τραβούσε ν’ αράξεις, ψάχναμε πάντα κάτι μπροστά στο μπαλκόνι για την θέα. Βόλευε πάντα γιατί μπορούσες να βλέπεις και ότι έπαιζε το video wall. Η σερβιτόρα ενημερώθηκε από την αρχή. «Ο φίλος μας χώρισε και απαιτείται ποτό». Όταν η απάντηση είναι «ήρθατε στο σωστό μέρος», πώς να μην λατρεύεις την επιλογή σου. Ήρθαν οι μπίρες μαζί με τα σφηνάκια του ουίσκι και με τον Kurt Cobain να φιγουράρει στο video wall με το ‘‘Come as you are’’. Μετά ξεκίνησε η γιορτή. Το μαγαζί γέμισε, οι παρέες αφέθηκαν στο ποτό. Χρειάστηκαν αρκετά ροκοτράγουδα και κάνα-δύο γύρες ακόμα ώστε ο Τάκης να αναπτερώσει το ηθικό του και να ξυπνήσει ο γύπας μέσα του.
Γιατί εκείνο το βράδυ, ο φρεσκοχωρισμένος Τάκης μετέτρεψε την παρέα σε ένα μεγάλο χαρέμι. Έφυγε με την μπίρα στο χέρι και σε όποια παρέα με γυναίκες έβρισκε, έλεγε το παρακάτω ποιηματάκι. «Κορίτσια καλησπέρα. Είμαι ο Τάκης, χώρισα χθες και η παρέα μου με έχει βγάλει για ποτό. Θα μας κάνετε παρέα γιατί δεν την παλεύω;». Δεν ξέρω αν το είδε σε ταινία, δεν ξέρω αν έλεγε κάτι παραπάνω από την ατάκα που μας είπε, αλλά στις 9 (σ.σ.: ναι, 9) κοριτσοπαρέες που άπλωσε τα νύχια του ο Τάκης ήρθαν οι 4. Και καταλαβαίνεις πως κάθε φορά που έφευγε για να πάρει την καινούργια παρέα και έδειχνε τα κορίτσια που ήδη είχαν πάει στο τραπέζι, πιθανόν τα κορίτσια να σκεφτόντουσαν πως «οι τύποι δεν είναι λιγούρια». Τι την κάναμε αυτή την ευκαιρία; Αυτό το χαμόγελο της θεάς Τύχης προς τις τιποτένιες υπάρξεις μας; Τίποτα. Είχαμε ήδη ξεκινήσει το ποτό και γίναμε τόσο λιώμα που η μία παρέα με κοπέλες έφυγε ξενερωμένη. Πρέπει να είναι το μεγαλύτερο fail που έχει κάνει αντροπαρέα περιστοιχισμένη από γυναίκες αφού συμπληρώσαμε ένα επικό 0 στα 4 και μέχρι σήμερα αισθανόμαστε ιδιαίτερα τυχεροί που δεν μας πήραν τα κινητά και τα πορτοφόλια. Αποκορύφωμα της νύχτας, το τρανό γέλιο του Τάκη λίγο πριν χύσει την μπίρα στο στήθος της κοπέλας. Για μούτζες.
Όπως έχεις καταλάβει, έχουμε περάσει υπέροχα σε αυτό το μαγαζί. Και είμαστε σίγουροι πως όλοι έχουν μία ιστορία από τις 45 Μοίρες. Ένα μαγαζί που μας μεγάλωσε, που μας ανέθρεψε στην ποτάδικη ροκ διασκέδαση και μας έχει δώσει αφορμή για μερικές από τις ωραιότερες αναμνήσεις. Σε κάθε περίπτωση, το μόνο σίγουρο είναι πως η ταράτσα του θα αποτελέσει αναμφισβήτητο προορισμό για πολλές ακόμη καλοκαιρινές νύχτες.
Και μην χύνετε τις μπίρες σας πάνω στον κοσμάκη. Κρίμα το ποτό.
Βουτάδων & Ιάκχου 18, Γκάζι, 210 3472729
