Ήταν μία σπουδαία νύχτα. Μία κορυφαία νύχτα. Ήταν κάτι που πάντα θέλαμε και δεν ξέραμε αν θα το ζήσουμε. Βλέπετε, για όλους εμάς που μεγαλώσαμε με την grunge μουσική της δεκαετίας του ’90, το Release εκπλήρωσε χθες ένα όνειρο. Έφερε στην Αθήνα μία από τις μπάντες που γέννησαν την μουσική σκηνή του Seattle. Που μας έκαναν να χτυπηθούμε, να αναρωτηθούμε, να δακρύσουμε, να ξεσπάσουμε. Τη μπάντα που στάθηκε επάξια δίπλα στους Nirvana, στους Melvins και στους Screaming Trees. Τους Alice in Chains.
Χρειάζεται λίγος χρόνος για να συνειδητοποιήσεις πως ο Jerry Cantrell βρίσκεται στην σκηνή. Μεγαλώσαμε με τα riffs του. Κάποιοι από εμάς ήταν ο λόγος που ζητήσαμε από τον πατέρα μας να μας γράψει σε ωδείο και να μάθουμε κιθάρα. Ή τα τύμπανα του Sean Kinney. Δεν έχει σημασία. Το μόνο που είχε σημασία χθες, ήταν πως το grunge αναστήθηκε και ξαναβρήκε την χαμένη του γοητεία. Δεν το βρίσκουμε εύκολα αυτό. Το νιώσαμε στο πετσί μας όμως όταν τα φώτα χαμήλωσαν και τραγουδήσαμε όλοι μαζί το Would?. Ο William DuVall ήταν εκεί για να μας θυμίσει τις μελωδίες που κατάφεραν να εκτοπίσουν μέχρι και τον Μichael Jackson από την κορυφή. Γιατί αυτό ήταν πάντα οι Alice in Chains ρε παιδιά. Ήταν ο χαμένος ήχος της νιότης μας.
Και ήταν μία νιότη αυτή χωρίς internet και social media. Ήταν με προβληματισμό, αναρχία και χαμένους έρωτες. Τη νιώσαμε στο πετσί μας όταν το διάσημο riff του Man in the Box άρχισε να ακούγεται από την κιθάρα του Jerry. Τι ήταν αυτό ρε γαμώτο; Τι επανάσταση ήταν αυτή; Θυμάστε την πρώτη φορά που το ακούσατε; Κάποιοι στο MTV. Άλλοι από μία κασέτα που τους πρότεινε κάποιος πωλητής σε δισκάδικο ή που βρισκόταν στα προτεινόμενα κάποιου περιοδικού. Ήταν τότε που ερωτευτήκαμε την αντίδραση. Είμασταν η γενιά των περιθωριακών που ήρθε στο προσκήνιο και που με τις μελωδίες των Alice in Chains -τόσο τότε όσο και χθες το βράδυ- αποδείξαμε το προφανές στη μουσική: ότι το απλό είναι και υπέροχο. Γι’ αυτό χοροπηδήσαμε όλοι μαζί στον αέρα όταν η φωνή του William έφτανε στην κορυφή.
Αλλά μαζί με αυτό, ήρθε και μία νοσταλγία. Γιατί πιστεύω ότι χθες το βράδυ, δεν υπήρξε ούτε ένας φαν των Alice in Chains που να μην σκέφτηκε χθες τον αδικοχαμένο Layne Staley. Που αυτή η μάστιγα της grunge εποχής, η ηρωίνη, τον πήρε τόσο γρήγορα από την μπάντα του, από την μουσική και από τον κόσμο του. Όλους εμάς. Το είδα με τα μάτια μου χθες όταν ξεκίνησαν να ακούγονται τα ακόρντα του Nutshell. Όλοι τραγούδησαν. Κάποιοι δεν μπόρεσαν να το κάνουν καλά γιατί έκλαιγαν. Αλλά αυτό συμβόλιζε πάντα για εμάς το Nutshell. O αδιάκοπος αγώνας που κάναμε με τον εαυτό μας, τους δαίμονες μας που κρύβαμε βαθιά μέσα μας και έβγαιναν όποτε πιάναμε πάτο. Χθες με το άκουσμα του τραγουδιού, θυμηθήκαμε εκείνες τις ημέρες και κάποια στιγμή κλείσαμε τα μάτια σκεπτόμενοι τον Layne. Και ίσως και να ήταν εκεί μαζί μας. Ήταν το καλύτερο δώρο που μπορούσε να ζητήσει κανείς για το καλοκαίρι.
Εις το επανιδείν Alice in Chains. Εμείς θα είμαστε εδώ.
