Πέρα από όλα τα features ενός παιχνιδιού, από το gameplay του μέχρι τα γραφικά του και το στόρι του, το Watch Dogs: Legion έκανε την μόνη λογική κίνηση που θα μπορούσε να κάνει κάποιος σε ένα τέτοιο παιχνίδι. Το ανέπτυξε. Το πήγε ένα βήμα παραπέρα. Το να χειριστείς μία ομάδα από Αντικαθεστωτικούς που περιλαμβάνει χάκερς, κατασκόπους, γιατρούς, οικοδόμους ή ακόμη και πλανόδιους μουσικούς, είναι κάτι που θα μπορούσε να θυμίζει την φιλοσοφία του Assassin’s Creed: Brotherhood. Είναι όμως τόσα, μα τόσα πολλά περισσότερα.
Μία ομάδα από μόνη της, ένα Legion, πιθανόν να είχε όλα τα mechanics που περιμένεις να δεις, αλλά όχι το background. Όμως η αφομοίωση στο σενάριο για ένα αστυνομικό κράτος, που ακολουθεί τυραννικές πρακτικές και ουσιαστικά ενοχοποιεί τους πολίτες που πράγματι νοιάζονται, είναι το εναρκτήριο λάκτισμα αυτής της ιστορίας που σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Το Watch Dogs: Legion, παρουσιάζει ουσιαστικά ένα μέλλον που δεν θα ήθελες να δεις, αλλά θα ήθελες πολύ να παίξεις για να μην γίνει ποτέ πραγματικότητα. Ούτε καν στο παιχνίδι.
Όλα αυτά φυσικά γίνονται και με τα κατάλληλα εργαλεία. Γιατί πέρα από το γεγονός ότι μπορείς να κάνεις recruit στην ομάδα σου, κυριολεκτικά, όποιον θέλεις, υπάρχει η κατάλληλη τεχνολογία που θα σε βοηθήσει και θα έκανε τον James Bond να ντρέπεται. Μπορείς λοιπόν να χακάρεις συστήματα, να ανοίξεις πόρτες, να κάνεις download ψηφιακά κλειδιά και ό,τι μπορείς να φανταστείς, επιλέγοντας τα κατάλληλα εργαλεία και τα κατάλληλα άτομα. Το τελευταίο είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό γιατί δεν παίρνεις μία προκαθορισμένη ομάδα Χολιγουντιανών προτύπων. Δεν έχεις δηλαδή έναν ήρωα που ειδικεύεται στο hacking, κάποιον άλλο στα όπλα, άλλον στις μάχες σώμα με σώμα κ.ο.κ. Μπορείς να φτιάξεις από την πιο καλά οργανωμένη ομάδα, μέχρι να στρατολογήσεις τους πιο άκυρους, άχρηστους, άμπαλους τύπους, που έχουν όμως την καρδιά να παλέψουν. Μπορούν να είναι όλοι ένα μάτσο τύποι που πλακώνονται στα ρινγκ, fashion bloggers που δεν έχουν ιδέα ή οικοδόμοι που θα κοπανήσουν τους εχθρούς του με ό,τι βρουν (σ.σ.: Οι χούλιγκαν του ποδοσφαίρου ήταν οι αγαπημένοι μου). Αλλά αυτό δεν είναι ωραίο στα αντικαθεστωτικά γκρουπ; Η ποικιλία.
Και μετά είναι το Λονδίνο. Αν οι developers κατάφεραν να κάνουν κάτι σωστά, αυτό ήταν να μεταδώσουν την ατμόσφαιρά του. Ειλικρινά, πιστεύω πως αν επέλεγαν οποιαδήποτε άλλη πόλη, δεν θα υπήρχε αυτό που λέμε «άρωμα του Λονδίνου». Είναι οι τοποθεσίες, είναι η προφορά, είναι τα βρισίδια, είναι λίγο-πολύ όλα. Και οι Λονδρέζοι έχουν αποδείξει και ιστορικά πως δεν τα θέλουν καθόλου και για κανένα λόγο τα φασιστικά καθεστώτα. Το σημαντικό λοιπόν, είναι πως κάθε σου ήρωας, κάθε σου επιλογή, θα βιώσει αυτόν τον κυβερνητικό πόλεμο σαν ένας γνήσιος στρατιώτης της Αντίστασης, που θα χρησιμοποιήσει τα skills του για την μάχη. Αν τα καταφέρει. Αν όχι, σε έναν πόλεμο υπάρχουν πάντα απώλειες και οι απώλειες αντικαθίστανται με νέες στρατολογήσεις. Έτσι δεν είναι;
Το Watch Dogs: Legion όμως έχει κάτι ακόμη καλύτερο. Είναι ένα παιχνίδι που έχει μέλλον. Ακόμη και μετά από τρεις τίτλους. Είναι ένα νέο σύμπαν που έχει κάθε λόγο να επεκταθεί ακόμη περισσότερο και να γίνει το παράδειγμα για την φωνή της Αντίστασης εκεί έξω που χάνεται καθημερινά. Από τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, μέχρι τους καλλωπισμένους δήθεν προστατευτικούς νόμους που μόνος τους στόχος είναι ο έλεγχος. Σήμερα το Λονδίνο, αύριο το Βερολίνο, μεθαύριο η Κωνσταντινούπολη. Έχουμε τόσα παραδείγματα εκεί έξω και τόσες αφορμές για να δημιουργηθούν ομάδες σαν τους DeadSec. Μέσα και έξω από τις κονσόλες.
Μέχρι τότε, Anarchy in the UK.
Πέρα από όλα τα features ενός παιχνιδιού, από το gameplay του μέχρι τα γραφικά του και το στόρι του, το Watch Dogs: Legion έκανε την μόνη λογική κίνηση που θα μπορούσε να κάνει κάποιος σε ένα τέτοιο παιχνίδι. Το ανέπτυξε. Το πήγε ένα βήμα παραπέρα. Το να χειριστείς μία ομάδα από Αντικαθεστωτικούς που περιλαμβάνει χάκερς, κατασκόπους, γιατρούς, οικοδόμους ή ακόμη και πλανόδιους μουσικούς, είναι κάτι που θα μπορούσε να θυμίζει την φιλοσοφία του Assassin’s Creed: Brotherhood. Είναι όμως τόσα, μα τόσα πολλά περισσότερα.
Μία ομάδα από μόνη της, ένα Legion, πιθανόν να είχε όλα τα mechanics που περιμένεις να δεις, αλλά όχι το background. Όμως η αφομοίωση στο σενάριο για ένα αστυνομικό κράτος, που ακολουθεί τυραννικές πρακτικές και ουσιαστικά ενοχοποιεί τους πολίτες που πράγματι νοιάζονται, είναι το εναρκτήριο λάκτισμα αυτής της ιστορίας που σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Το Watch Dogs: Legion, παρουσιάζει ουσιαστικά ένα μέλλον που δεν θα ήθελες να δεις, αλλά θα ήθελες πολύ να παίξεις για να μην γίνει ποτέ πραγματικότητα. Ούτε καν στο παιχνίδι.
Όλα αυτά φυσικά γίνονται και με τα κατάλληλα εργαλεία. Γιατί πέρα από το γεγονός ότι μπορείς να κάνεις recruit στην ομάδα σου, κυριολεκτικά, όποιον θέλεις, υπάρχει η κατάλληλη τεχνολογία που θα σε βοηθήσει και θα έκανε τον James Bond να ντρέπεται. Μπορείς λοιπόν να χακάρεις συστήματα, να ανοίξεις πόρτες, να κάνεις download ψηφιακά κλειδιά και ό,τι μπορείς να φανταστείς, επιλέγοντας τα κατάλληλα εργαλεία και τα κατάλληλα άτομα. Το τελευταίο είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό γιατί δεν παίρνεις μία προκαθορισμένη ομάδα Χολιγουντιανών προτύπων. Δεν έχεις δηλαδή έναν ήρωα που ειδικεύεται στο hacking, κάποιον άλλο στα όπλα, άλλον στις μάχες σώμα με σώμα κ.ο.κ. Μπορείς να φτιάξεις από την πιο καλά οργανωμένη ομάδα, μέχρι να στρατολογήσεις τους πιο άκυρους, άχρηστους, άμπαλους τύπους, που έχουν όμως την καρδιά να παλέψουν. Μπορούν να είναι όλοι ένα μάτσο τύποι που πλακώνονται στα ρινγκ, fashion bloggers που δεν έχουν ιδέα ή οικοδόμοι που θα κοπανήσουν τους εχθρούς του με ό,τι βρουν (σ.σ.: Οι χούλιγκαν του ποδοσφαίρου ήταν οι αγαπημένοι μου). Αλλά αυτό δεν είναι ωραίο στα αντικαθεστωτικά γκρουπ; Η ποικιλία.
Και μετά είναι το Λονδίνο. Αν οι developers κατάφεραν να κάνουν κάτι σωστά, αυτό ήταν να μεταδώσουν την ατμόσφαιρά του. Ειλικρινά, πιστεύω πως αν επέλεγαν οποιαδήποτε άλλη πόλη, δεν θα υπήρχε αυτό που λέμε «άρωμα του Λονδίνου». Είναι οι τοποθεσίες, είναι η προφορά, είναι τα βρισίδια, είναι λίγο-πολύ όλα. Και οι Λονδρέζοι έχουν αποδείξει και ιστορικά πως δεν τα θέλουν καθόλου και για κανένα λόγο τα φασιστικά καθεστώτα. Το σημαντικό λοιπόν, είναι πως κάθε σου ήρωας, κάθε σου επιλογή, θα βιώσει αυτόν τον κυβερνητικό πόλεμο σαν ένας γνήσιος στρατιώτης της Αντίστασης, που θα χρησιμοποιήσει τα skills του για την μάχη. Αν τα καταφέρει. Αν όχι, σε έναν πόλεμο υπάρχουν πάντα απώλειες και οι απώλειες αντικαθίστανται με νέες στρατολογήσεις. Έτσι δεν είναι;
Το Watch Dogs: Legion όμως έχει κάτι ακόμη καλύτερο. Είναι ένα παιχνίδι που έχει μέλλον. Ακόμη και μετά από τρεις τίτλους. Είναι ένα νέο σύμπαν που έχει κάθε λόγο να επεκταθεί ακόμη περισσότερο και να γίνει το παράδειγμα για την φωνή της Αντίστασης εκεί έξω που χάνεται καθημερινά. Από τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, μέχρι τους καλλωπισμένους δήθεν προστατευτικούς νόμους που μόνος τους στόχος είναι ο έλεγχος. Σήμερα το Λονδίνο, αύριο το Βερολίνο, μεθαύριο η Κωνσταντινούπολη. Έχουμε τόσα παραδείγματα εκεί έξω και τόσες αφορμές για να δημιουργηθούν ομάδες σαν τους DeadSec. Μέσα και έξω από τις κονσόλες.
Μέχρι τότε, Anarchy in the UK.
