Πέρασε μια δεκαετία για τον καινούργιο τίτλο της Bioware και αν σκεφτεί κανείς ότι ο πρώτος τίτλος βγήκε το 2009, σίγουρα πολλά πράγματα άλλαξαν, λίγα έμειναν ίδια και ακόμα περισσότερα θα κάνουν εντύπωση στο ολοκαίνουργιο Dragon Age: The Veilguard.
Στο νέο τίτλο της Bioware, τα γεγονότα συνεχίζουν από εκεί που τα αφήσαμε με το Dragon Age: Inquisition. Μια ολοκαίνουργια ομάδα, παρουσία κάποιων ηρωών που είδαμε και στο προηγούμενο παιχνίδι, πρέπει να σταματήσει τον Solas που σκοπεύει να ολοκληρώσει ένα τελετουργικό - και που για την υπόθεση δεν θα πούμε περισσότερα για λόγους. Το ερώτημα που πρέπει να προκύπτει στα παιχνίδια με sequels είναι το παρακάτω: πόσο δεμένος νιώθεις με όσα έχεις δει από τα προηγούμενα.
Δεν είναι μια απόλυτη αλλά τελείως λογική σκέψη. Μέχρι σήμερα το Dragon Age, χωρίς τα DLCs, έχει κυκλοφορήσει πριν το Veilguard τρεις τίτλους. Το Origins, από το οποίο ξεκίνησε η ιστορία, το Dragon Age 2 με τον Hawk και το Inquisition που συνέχισε τα γεγονότα και γνώρισε στον κόσμο το Orlais. Πού πήγαμε όμως από εκεί; Μέχρι στιγμής το Veilguard μοιάζει με ένα μεγάλο reboot του franchise. Ακολουθεί όλο το lore γύρω από το Thedas, τα βασίλεια και κάποιες ιστορίες που είδαμε από το Inquisition, αλλά η διαφοροποίηση φαίνεται σε βασικά πράγματα. Τα γραφικά είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Δεν είναι καλό ή κακό, αλλά είναι διαφορετικό. Στα δικά μου μάτια είναι πιο «παιδικά» για ένα franchise σαν το Dragon Age, σε σημείο που θα μπορούσε να το είχε βγάλει η Disney. Οπότε από πρώτης όψης και μόνο, το Veilguard μοιάζει τελείως διαφορετικό παιχνίδι. Όπως είπε ένας χρήστης του Reddit για το art του παιχνιδιού, «ακολούθησε την συνταγή Borderlands 3». Νομίζω ότι είναι τρομερά εύστοχο σχόλιο και αν υπάρχει κάποια απογοήτευση στο art, αυτό φαίνεται στο πόσο «παιδικά» και σχεδόν αστεία είναι τα τέρατα του παιχνιδιού.
Το σύστημα μάχης του είναι κοντά στο Inquisition, αλλά επίσης με διαφορετικό τρόπο. Οι μάχες είναι τόσο γρήγορες σε σημείο που το RPG θυμίζει υβρίδιο κάπου hack and slash – δεν καταλαβαίνεις πότε έχει γίνει κάποιο μαγικό ή κάποια melee special ενέργεια. Και πάλι, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά απομακρύνεται πολύ από ότι γνωρίζαμε. Αυτό που είναι όντως κακό, είναι το πόσο γρήγορα τρέχει το σενάριο. Ενώ η αρχική σκέψη από το συμβάν με τον Solas και μετά είναι σεναριακό έξυπνο, είναι λες και το Veilguard «τρέχει να προλάβει» χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος. Αυτό που κρατάει ωστόσο αυτή την ταχύτητα, είναι η ανάπτυξη των χαρακτήρων, οι διάλογοι και το γεγονός ότι δίνεται η ικανότητα στον πρωταγωνιστή να πάρει αποφάσεις -μεγάλες και μικρές- που επηρεάζουν το gameplay του παιχνιδιού. Αυτό αποτελεί σίγουρα εξέλιξη στο decision making του franchise γενικότερα.
Είναι ευχάριστο, είναι fan, έχει ένα πολύ ωραίο στόρι που σε κρατάει, αλλά δεν έχει σε καμία περίπτωση την βαρύτητα των προηγούμενων Dragon Age. Τι του λείπει; Ένας epic χαρακτήρας ακριβώς όπως ταιριάζει και όπως συστήθηκε από την πρώτη φορά. Για τους νεότερους, θα πάμε πολύ πίσω στο χρόνο για να το θυμηθούν.
Σε κάθε περίπτωση, αν είσαι ορκισμένος φαν, του αξίζει μια ευκαιρία.
