Ό,τι κι αν έχετε ακούσει από συγγενείς, γνωστούς και φίλους το Βερολίνο δεν είναι μια ακόμη ευρωπαϊκή πόλη, πόσο μάλλον ένας βαρετός τουριστικός προορισμός. Παρότι πρωτεύουσα της Γερμανίας, θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται σε κάποια χώρα της Λατινικής Αμερικής. Πατρίδα τεράστιων διανοητών, καλλιτεχνών και επιστημόνων, μία ανήσυχη, εξελισσόμενη αστική μητρόπολη που δεν διστάζει να πειραματιστεί, να τσαλακωθεί και να ζήσει όπως εκείνη γουστάρει. Καθόλου παράξενο. Όταν έχεις τραυματιστεί από το διχασμό και έχεις βιώσει την απομόνωση στο πετσί σου μαθαίνεις να εκτιμάς τη διαφορετικότητα. Να διψάς για νέες πληροφορίες, νέες εμπειρίες και φρέσκες εικόνες. Μαθαίνεις να αγαπάς τις συνθέσεις και να μισείς τις αφαιρέσεις.
Αυτό το ιστορικό βάρος της πόλης, μια υπόγεια ενέργεια που σου ψιθυρίζει ότι εδώ που πατάς κάτι σημαντικό συνέβη, διαχέεται με έναν περίεργο τρόπο στον κάθε επισκέπτη της. Από τα επιβλητικά μπαρόκ κτήρια, όπως το Ράιχσταγκ μέχρι τους σύγχρονους ουρανοξύστες και από τα γκρίζα industrial κουφάρια, τώρα στέκια διασκέδασης μέχρι το υποβλητικό μνημείο του Ολοκαυτώματος, το Βερολίνο συμπυκνώνει αντιθέσεις και διηγείται μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Ευτυχώς για μένα, την είχα ήδη ακούσει.
Ξυπνώντας στο δωμάτιό μου σε αυτή την τρίτη μου επίσκεψη, ένιωθα πιο πολύ ένας κοντινός συγγενής παρά ένας απροσάρμοστος ξένος. Απερίσπαστος από τα τουριστικά καθήκοντα της πρώτης φοράς ή και της δεύτερης, μπορούσα να εστιάσω στα πιο σημαντικά. Και να απολαύσω χωρίς καμία τύψη την τελική φάση ενός επικού ταξιδιού στον κόσμο του mixology, το World Class Global Finals 2018. Κι αν νομίζεις ότι υπερβάλλω, πώς αλλιώς εκτός από επικό μπορείς να χαρακτηρίσεις έναν διαγωνισμό που κράτησε πέντε μήνες με πάνω από 10.000 bartenders από 56 χώρες να διαγωνίζονται για τον πολυπόθητο τίτλο του Best Bartender για το 2018;
Συνταγές και μυστικά στα βάθη του χρόνου
Στους industrial χώρους του E-Werk, του πάλαι ποτέ μυθικού techno club των 90s, είχε στηθεί ένα σκηνικό για να παρακολουθήσουμε up close and personal τον τελευταίο σταθμό αυτού του ταξιδιού. Και επειδή σε όλα τα ταξίδια χρειάζεται να περιπλανηθείς λίγο παραπάνω, να συζητήσεις, να γευτείς, να μάθεις νέα πράγματα… αυτό ακριβώς έκανα.
Γιατί πέρα από το συναρπαστικό διαγωνιστικό κομμάτι αυτών των ημερών, είχα την ευκαιρία να ακούσω από κοντά τον Tom Bulleit να μιλάει με πάθος για το Bulleit bourbon και τη συνταγή του προπροπάππου του Αugustus και τι το κάνει πραγματικά ξεχωριστό. Τον Enrique De Colsa, τον Μaster Distiller της Don Julio να μας κερνάει παγωμένη Don Julio 70® Añejo Claro Tequila (σύντομα και στην Ελλάδα) με τους ραφινάτους τόνους βανίλιας και μελιού και να αντιλαμβάνομαι ευχάριστα πόσα πράγματα ακόμα αγνοώ για την τεκίλα.
Πήρα το brunch μου μαζί με τον Bob Nolet, μέλος της 11ης γενιάς που βρίσκεται πίσω από τη δημιουργία της Ketel One Vodka, ο οποίος μας εξήγησε πόσο σημαντικό είναι για αυτόν και την οικογένειά του να υποστηρίζουν το κίνημα της βιωσιμότητας. Αυτή η αναζήτηση της ιδανικής ισορροπίας μεταξύ ποιότητας για καλύτερα ποτά και δέσμευσης απέναντι στον ίδιο τον κόσμο που μας περιβάλλει. Και μας παρουσίασε ακριβώς αυτό μέσα από μια σειρά inspirational videos, όπου bartenders αποτύπωσαν το πάθος τους να δημιουργούν με τοπικά προϊόντα, ξεπερνώντας τα όρια ενός μπαρ συνεισφέροντας έμπρακτα στην τοπική τους κοινότητα.
Με θέα σχεδόν όλο το Βερολίνο, σχεδόν above the clouds (see what Ι did there) απόλαυσα σχεδόν όλη την γκάμα του Ζacapa Rum μαζί με το εξαιρετικό food pairing ανάμεσα σε γλυκές και αλμυρές γεύσεις που είχε ετοιμάσει ο Mark Moriarty, o βραβευμένος Ιρλανδός chef και τώρα πρώτος Diageo Reserve Global Gastronomer. Δηλώνω πως παραμένω λάτρης του XO.
Έπιασα στα χέρια μου για πρώτη φορά το White Walker από το Johnnie Walker. Limited Edition και πολύ Game of Thrones blended whisky. Ναι, ανέβηκαν κάποιες selfies.
Αλλά μην ξεχνιόμαστε. Ήρθα για τον τελικό.
Στη «μάχη» για την ανάδειξη του καλύτερου στον κόσμο
Στον τελικό, που δυστυχώς δεν κατάφερε να μας εκπροσωπήσει ο δικός μας Αχιλλέας Πλακίδας από τον Γορίλα της Θεσσαλονίκης. Αν και πιστεύω ότι το μέλλον του ανήκει, όπως ο ίδιος απέδειξε με δύο χαρακτηριστικά serves με ελληνικά στοιχεία όπως ο κρόκος Κοζάνης και βάση το Johnnie Walker Black Label στη δοκιμασία ”Flavours of a Nation”.
Μετά από ένα Σαββατοκύριακο γεμάτο δοκιμασίες, και όσο εγώ περιπλανιόμουν στον κόσμο του Fine Drinking, στον τελικό του World Class Global Finals, οι τέσσερις finalist bartenders (Αυστραλία, ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία και Τουρκία), ήρθαν αντιμέτωποι στο «Cocktails Clash» διεκδικώντας επάξια τον τίτλο του World Class Bartender of the Year.
Σε ένα λαμπερό E-Werk που δονούταν από ρυθμό και ένταση - και τους περισσότερους καλεσμένους να φοράνε αυτοφωτιζόμενα γυαλιά ηλίου CÎROC (τέλεια για parties). Tην Δευτέρα το βράδυ οι Orlando Marzo, Daniel Oliver Warren, Gokhan Kusoglu και η Laura Newman ήρθαν face to face από τα υπερυψωμένα booths τους σαν άλλοι DJs δίνοντας τον καλύτερό τους εαυτό. Ταχύτητα, θεατρικότητα, εξαιρετικά serves, ήταν και οι τέσσερις στο max. Αλλά στο τέλος επικράτησε ένας.
Έχοντας κερδίσει ήδη δύο βραβεία πριν «σηκώσει» και το τελευταίο ο Αυστραλός Orlando Marzo από το Lûmé στη Μελβούρνη, αναδείχθηκε ως ο καλύτερος bartender του κόσμου για το 2018. Και μάλλον του άξιζε.
Γύρισα το βράδυ στο ξενοδοχείο με τα πόδια. Σκεφτόμουν ότι ενώ δεν είχα κινηθεί πάνω από 4 με 5 χιλιόμετρα (και τις 4 ημέρες συνολικά) είχα αισθανθεί ότι είχα ταξιδέψει σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Από τα υψίπεδα της Γουατεμάλα, στους γραφικούς μύλους της Ολλανδίας και από το Μexico, στα Highlands της Σκοτίας. Όλα μέσα από εικόνες, ιστορίες και γεύσεις. Όλα μέσα σε ένα τριήμερο του Οκτώβρη στο Βερολίνο.
Στο τέλος της ημέρας αυτό είναι το World Class. Αυτό είναι το Fine Drinking.
