Παρασκευούλα ζάχαρη (ή στέβια), Παρασκευούλα μέλι. Ή, μήπως, κατά το τραγούδι των Στρουμφ, Παρασκευή πρωί λα λα λα λα λα λα λα; Εσύ αποφασίζεις (αν ακούς τη φωνή του Γιάννη Βούρου, έχεις ζήσει ωραία χρόνια).
Ό,τι και αν αποφασίσεις, ένα είναι το σίγουρο. Η Παρασκευή είναι εκείνη η μέρα, που ξυπνάμε με καλή διάθεση και σχεδόν δεν μας πειράζει που «τρώμε» μιάμιση ώρα στον δρόμο για να φτάσουμε στο γραφείο. Είναι κοινώς αποδεκτό, άλλωστε, πως πρόκειται για τη μόνη καθημερινή που την περιμένουμε πώς και πώς από την, εχμ, προηγούμενη Κυριακή γιατί μετά από αυτήν, ακολουθούν δύο μέρες που δεν θα ακούσουμε το (πολύ πρωινό) ξυπνητήρι. Δυο μέρες που δεν θα μας περιμένουν ατελείωτα projects που πρέπει να γίνουν… χθες. Με λίγα λόγια, δυο μέρες χωρίς στρες, που μπορείς να τις απολαύσεις όπως θες (να τη και η ρίμα).
Ε λοιπόν, όλα αυτά δεν αποτελούν ιδανικές αφορμές για να γιορτάσεις τον ερχομό του σαββατοκύριακου, από την Παρασκευή κιόλας, με μια μπύρα στο αγαπημένο σου μπαράκι;
Βρέθηκα να τα πίνω μ’ έναν άγιο...
...και ξαφνικά, όλως τυχαίως, ακούγεται από τα ακουστικά η βελούδινη φωνή της Αρλέτας, την ώρα που μπαίνουμε στον δικό μας «ναό». Δηλαδή το αγαπημένο μας συνοικιακό μαγαζί, το οποίο μπορεί να μην το λένε «Μπαρ το ναυάγιο» αλλά ένας… άγιος κάθεται στο διπλανό σκαμπό. Ή, μάλλον, απέναντι, πίσω (και όχι κάτω) από την μπάρα. Ναι, για τον μπάρμαν μιλάμε, πού το κατάλαβες;
Διαβάστε περισσότερα στο Queen.gr
