Ανάμεσα στους πολλούς άγραφους κανόνες των διακοπών είναι ότι σε γενικές γραμμές αποφεύγουμε να κάνουμε στο νησί τα πράγματα που κάνουμε στην πόλη. Εκτός από το μπάνιο και την ξεκούραση, προσπαθούμε να εντάξουμε τον εαυτό μας σε ένα modus vivendi ενταγμένο στους ασβεστωμένους τοίχους και στο island life, τουλάχιστον όπως αυτό έχουμε στο μυαλό μας. Η αναζήτηση του παραδοσιακού φούρνου για προμήθεια ενός πρόχειρου πρωινού πριν την κάθοδο στην παραλία ήταν κλασικό τελετουργικό μέχρι πρότινος, μέχρι που ήρθαν τα μπραντσάδικα.
Στην Πάρο θέλουν να πάρουν πίσω τις παραλίες τους
Το brunch στην πόλη είναι ταυτισμένο με εκείνα τα πρωινά προς το μεσημέρι που δεν δουλεύουμε και έχουμε χρόνο να να ξυπνήσουμε ό,τι ώρα θέλουμε και να φάμε κάτι με τους φίλους μας. Κάτι που από άποψη συνθηκών μοιάζει πάρα πολύ με τη ζωή στο νησί λόγω προγράμματος, παρέας κλπ. Άρα αυτό είναι που μας οδηγεί σαν υπνωτισμένους σε αυτά; Μάλλον είναι λίγο πιο σύνθετο το θέμα και δεν αφορά μία ακόμα μαζική μόδα.
Δεν είναι μόνο τα μπραντσάδικα, αλλά κάθε λογής καταστήματα που βρίσκουμε στις μεγάλες πόλεις, από είδη ρουχισμού και εστίασης, μέχρι και διασκέδαση. Μικρογραφίες της Ερμού και του Κουκακίου στήνονται στις Χώρες, με λίγο παραπάνω ασβέστη στη πρόσοψη για να την απαραίτητη ένταξη στο περιβάλλον και το πιο σημαντικό είναι ότι πάνε καλά.
Παρά την γκρίνια που υπάρχει γύρω από τις Μικρές Αθήνες που στήνονται στα νησιά του Αιγαίου, η αλήθεια ότι δεν υπάρχει κανένα σκοτεινό σχέδιο αλλοίωσης του χαρακτήρα των νησιών μας, αυτό είναι ένα αποτέλεσμα που ακολουθεί. Η αγορά κρίνει ότι τα γεμάτα μπραντσάδικα ήταν απαραίτητα στα νησιά από τη στιγμή που αυτά γεμίζουν και δεν προλαβαίνουν να σερβίρουν πιάτα με αυγά, αβοκάντο και μπέργκερ. Άρα η ζήτηση υπήρχε πολύ πριν την προσφορά.
Γιατί πάω κάθε χρόνο στο ίδιο νησί και δεν με ενδιαφέρει να δω κανένα άλλο
‘Έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτό ότι έχουν αλλάξει οι ανάγκες μας ή μάλλον οι προτιμήσεις μας όταν πηγαίνουμε σε ένα νησί για 5-10 μέρες. Πλέον δεν θέλουμε να κάνουμε ένα διάλειμμα από την Αθήνα και την καθημερινότητά της όταν πάμε για διακοπές. Η νέα comfort zone μας θέλει να φέρνει από την Αθήνα και μερικές από τις πτυχές της ζωής εκεί, αυτές που μας αρέσουν όταν κάνουμε διάλειμμα από την κανονική ζωή στην πόλη. Η ζωή του Σαββατοκύριακου έχει κάνει κατάληψη στα νησιά και αυτό δεν ξέρουμε αν είναι καλό ή κακό, αλλά απλά συμβαίνει χωρίς να το καταλάβουμε.
Πόσες φορές δεν έχουμε δει κάποιον στην παραλία να καταριέται την ώρα και τη στιγμή που ήρθε σε αυτό το νησί που δεν πιάνει 5G γιατί πρέπει να δει οπωσδήποτε εκείνο το βίντεο που του έστειλε κάποιος; Κάποτε δεν μας ένοιαζε που το μόνο που είχαν τα νησιά ήταν σήμα για ομιλία κι αυτό μόνο γύρω από το λιμάνι του νησιού. Από τις ξαπλώστρες σε κάθε πιθανή ή απίθανη παραλία μέχρι εκείνο το avocado toast, όλα μαρτυρούν ότι στις διακοπές μας θέλουμε απλά να αλλάξουμε ντεκόρ για τις στιγμές που θα μετατρέψουμε σε post στο Instagram. Ένα διαφορετικό ντεκόρ για μια ζωή που δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε να αλλάξουμε.
Τώρα για όσους επιμένουν να γκρινιάζουν για την παρουσία αυτών των μαγαζιών στα νησιά, έχουν ένα μικρό δίκιο, αλλά όσο αλλοιώνουν την ταυτότηα των νησιών, άλλο τόσο αλλοιώνουν και την ταυτότητα της Αθήνας. Όσο η Αθήνα μετατρέπεται σταδιακά σε μία τουριστική Disneyland, τόσο χάνει και αυτή τη δική της ταυτότητα, μόνο που δεν στεναχωριέται κανείς για τη δική της ταυτότητα από τη στιγμή που έχουμε μάθει να τη μισούμε. Η λύση δεν είναι η γκρίνια, αλλά η ανάπτυξη μιας καταναλωτικής συνείδησης που δεν θα μας κάνει τουρίστες στην πόλη μας, αλλά ούτε και στα νησιά μας.
Το μυστικό του νησιού που αγαπούν οι ξένοι, αλλά όχι οι Έλληνες
Η επιμονή στη στήριξη των τοπικών προϊόντων και συνταγών, η επιλογή του να αφήνουμε τα λεφτά μας σε επιχειρήσεις που δεν κανιβαλίζουν την πολιτιστική κληρονομιά του τόπου που λειτουργούν δεν είναι μόνο αισθητικές δηλώσεις, είναι και μια δικλείδα ασφαλείας για το μέλλον. Ό,τι είναι μόδα κάποια στιγμή θα περάσει και θα την ακολουθήσει κάποια άλλη. Τα κουφάρια των μπραντσάδικων θα χάσκουν σε λίγα χρόνια σαν τις παρατημένες ντισκοτέκ περιμένοντας τη νέα φοβερή και τρομερή επενδυτική ιδέα που θα κάνει τα φύκια να αξίζουν για μεταξωτές κορδέλες.
