Με «15 μπάνια και 32 παγωτά» με έβρισκε πάντα – μέχρι τα 12 -13 – ο Ιούλιος. Βλέπεις, ο Ιούνιος ήταν «μισός» στα μπάνια, ένεκα σχολικών υποχρεώσεων που με κρατούσαν μακριά από το χωριό, που στην περίπτωσή μου ήταν νησί.
Για να ξεκινήσουν τα μπάνια των παιδικών μου καλοκαιριών λοιπόν έπρεπε να κλείσουν τα σχολεία και να πάμε με την αδερφή μου στους παππούδες στο νησί. Το καλοκαίρι μας όμως ξεκινούσε πάντα την 25η Μαρτίου, όταν μετά την παρέλαση, οι άλλοι παππούδες οι «Αθηναίοι», μας πήγαιναν στη τζελατερία της πλατείας για παγωτό – εννοείται, παγωτό δωδώνη, που ήταν το πιο in παγωτό της εποχής και παραμένει! Εκείνο το πρώτο παγωτό της σεζόν για ‘μένα είχε πάντα κλασική αξία: Ήταν, αρχικά, το χωνάκι βανίλια που έλιωνε στα χέρια μου μέχρι να το καταφέρω ολόκληρο και το οποίο μετά έγινε «παγωτό στο ποτήρι» με μπισκοτάκι και κερασάκι και ακόμα μία μπάλα. Ήταν πάντα η μεγαλύτερή μου απόλαυση και ποτέ μονότονο – αντίθετα, ήταν μοναδικό.
Αυτά στο τέλος της δεκαετίας του ’80, όταν το παγωτό μας ήταν δωδώνη καθώς οι παππούδες το εμπιστεύονταν και το γνώριζαν από το 1967 – αν εγώ είμαι Millenial, οι παππούδες είναι Boomers και το ευχαριστιόντουσαν το ίδιο από τότε! To 1967, άλλωστε, ιδρύθηκε η «Παγωτά Δωδώνη», ξεκινώντας από ένα μικρό γαλακτοπωλείο στην Κυψέλη και από τότε, το κορυφαίο της παγωτό, χωρίς συντηρητικά, από αγνό πιστοποιημένο 100% ελληνικό φρέσκο γάλα και πρώτης ποιότητας πρώτες ύλες, όπως φρέσκια κρέμα γάλακτος, φρέσκους κρόκους αβγού, αληθινά φρούτα και ολόκληρους ξηρούς καρπούς, κακάο και γνήσια σοκολάτα ανώτερης ποιότητας είναι η top προτίμησή τους. Οι παππούδες επέμεναν βέβαια πως το παγωτό με τη «θεϊκή γεύση», ήταν το παρφέ κρέμα και καϊμάκι, πασπαλισμένο με στιγμιαίο καφέ, αυτό δηλαδή, που έκανε τη δωδώνη «talk of the town», πίσω στα τέλη του ’60.
Πρώτα τα παγωτά, μετά τα μπάνια
Εκείνο το «πρώτο παγωτό» έκανε την αρχή, αλλά η αλήθεια είναι πως οι γονείς, κλασικοί Gen Xers, δεν ήθελαν «τα παιδιά να κρυώσουν» τρώγοντας παγωτά από τον Μάρτιο και για λίγο διάστημα, το παγωτό δεν ήταν καθημερινότητα, ήταν μόνο για τις Κυριακές στην πλατεία. Καθώς οι καλοκαιρινές ζέστες πύκνωναν, πλήθαιναν και τα παγωτά μας κι έτσι πάντα, έρχονταν πρώτα στο μέτρημα και το σκορ παγωτά VS μπάνια ξεκινούσε συνήθως με ένα σκορ 20 – 0.
Η… παγωτορουτίνα της «επίσημης έναρξης» στις 25 Μαρτίου συνεχίστηκε κι έγινε οικογενειακή παράδοση, στην οποία συμμετείχαν και οι κολλητοί ενίοτε, ειδικά όσο ήμασταν ακόμα στο σχολείο. Ο παππούς και η γιαγιά δεν άφηναν κανέναν παραπονεμένο χωρίς το δωδώνη του και κάπως έτσι, μετά τη βανίλια και καθώς τα καταστήματα της αλυσίδας «ξεφύτρωναν» σε κάθε γειτονιά, η μεγαλύτερη απόλαυσή μας όπου κι αν βρισκόμασταν ήταν να εντοπίσουμε τη δωδώνη και να δοκιμάσουμε τους πιο πρωτότυπους, απολαυστικούς συνδυασμούς: Πώς μπορώ, άλλωστε, να ξεχάσω τη χαρά, την ευδαιμονία που με κατέκλυσε όταν είδα στη βιτρίνα εκείνο το καλοκαίρι του 1993 τη θεϊκή γεύση whisky choco;!
Δωδώνη…. φοιτητική για τις σπουδές των millennials
Το 2000 ήταν το πρώτο έτος στη σχολή και τότε η δωδώνη υπήρχε παντού. Οι προτιμήσεις μου έγιναν πιο σοφιστικέ και έφτασα να έχω το παρφέ και το καϊμάκι πάντα στο… μενού. Σίγουρα, πλέον, τα παγωτά ήταν πολύ περισσότερα από τα μπάνια, αφού μέχρι να τελειώσει η εξεταστική και να ξεκινήσουν οι διακοπές στο νησί, είχε μπει για τα καλά ο Ιούλιος. Με την ολοκλήρωση και του… μεταπτυχιακού, το 2008 το Δωδώνη Café ήταν το στέκι μου για το πρωινό καφέ πριν το μάθημα και τον απογευματινό που συχνά συνοδευόταν από μια νέα ευφάνταστη και πεντανόστιμη «μπάλα» παγωτό Δωδώνη!
Σήμερα, που εκείνες οι μαθητικές απαριθμήσεις και η φοιτητική ανεμελιά έχει περάσει προ πολλού, υπάρχει μια συνήθεια που με συνδέει ανελλιπώς με το τότε: Διότι, η δωδώνη ήταν και παραμένει η πρώτη και μεγαλύτερη αλυσίδα καταστημάτων παγωτού, φτάνοντας το 2008 να διαθέτει πάνω από 160 καταστήματα σε όλη την Ελλάδα, αλλά και επεκτείνοντας τη δραστηριότητά της σε horeca και μεγάλες αλυσίδες super market με το συσκευασμένο παγωτό δωδώνη.
Οι διαχρονικές αλλά και πρωτότυπες γεύσεις της, είτε εκείνες με γιαούρτι, φρούτα, ξηρούς καρπούς και πολλές άλλες κατηγορίες έφτασε στον αριθμό 47 και ανανεώνεται κάθε χρόνο, μέχρι σήμερα. Πέρα από το αγαπημένο παγωτό, έχουμε πλέον δοκιμάσει τούρτες παγωτού και γλυκού, συσκευασμένο παγωτό, mini συσκευασίες παγωτού, γλυκά, κεράσματα, σοκολάτες, γαρνιρίσματα και άλλα, ενώ η «Δωδώνη», σήμερα, που συμπληρώνει τα 56 της χρόνια ως κλασική Gen-Xer, συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πιο ποιοτικές και αναγνωρίσιμες γαλακτοβιομηχανίες της χώρας, παραμένοντας πιστή στις αξίες της παράδοσης, της ποιότητας, της αγνότητας και του σεβασμού προς τους καταναλωτές που τιμούν με την εμπιστοσύνη τους το ελληνικό «Θεϊκό Παγωτό».
Όσο για ‘μένα, όντας σήμερα ένας Millenial μπαμπάς δύο μικρών παιδιών Gen Alpha, λατρεύω τις στιγμές εκείνες που συνεχίζουμε τη δική μας παράδοση.
Διότι γνωρίζω πως το παγωτό δωδώνη δημιουργείται από αγνό πιστοποιημένο 100% ελληνικό φρέσκο γάλα, φρέσκια κρέμα γάλακτος, φρέσκους κρόκους αβγού, αληθινά φρούτα και ολόκληρους ξηρούς καρπούς, με κακάο και γνήσια σοκολάτα ανώτερης ποιότητας. Το παγωτό παρφέ, ειδικά, είναι φτιαγμένο με δικής της παραγωγής γλυκό κουταλιού κυδώνι, ακολουθώντας την παραδοσιακή συνταγή από φρέσκα φρούτα Βόλου και αμύγδαλο που καραμελώνεται από τους ανθρώπους της. Με χαμηλή διόγκωση, χωρίς συντηρητικά και τεχνητές χρωστικές, είναι το καλύτερο παγωτό και για εμένα και για τα παιδιά.
Και φυσικά, κάποια πράγματα παραμένουν σταθερά: Τα παιδιά επιμένουν στο δωδώνη βανίλια που λιώνει στα χεράκια ενώ εγώ δεν ξέρω κάθε φορά ποια από τις νέες γεύσεις να διαλέξω – αν και η Grey Madagascar Vanilla έχει ένα προβάδισμα!
