Δεν ξέρω αν λατρεύω περισσότερο τα ζυμαρικά ή την ιταλική κουζίνα, αν μπορεί κάποιος να διαχωρίσει αυτά τα δύο πράγματα, αλλά δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτή τη σπίθα ευδαιμονίας που μου δίνει κάθε, μα κάθε φορά η πρώτη μπουκιά υδατάνθρακα βουτηγμένη σε οποιαδήποτε σάλτσα. Πολύ πριν μπω στη διαδικασία να μάθω όσα περισσότερα γίνεται για την κουζίνα της γειτονικής χώρας, μαζί και τη γλώσσα της, δεν ντρέπομαι να πω ότι έχω απολαύσει πολλές φαρφάλες με κέτσαπ και συσκευασμένο τριμμένο τυρί αγνώστων λοιπών στοιχείων σαν παιδί, σπεσιαλιτέ του πατέρα μου, αλλά και αρκετή ετοιματζίδικη πέστο, η οποία ακόμα και σήμερα βρίσκει τρόπο να τρυπώσει αραιά και πού στο καλάθι του σούπερ μάρκετ.
H caccio e pepe σαν αποθέωση της cucina povera
Το πλήθος των σαλτσών με το οποίο μπορεί να συνοδεύσει κανείς μισό κιλό ζυμαρικών είναι κυριολεκτικά αναρίθμητο. Εκτός από τις δεκάδες γνωστές συνταγές, έχουμε και άπειρες παραλλαγές τους, έχουμε και τις «ελληνοποιημένες» εκδοχές τους και το πραγματικά ευτυχές με τις σάλτσες αυτές είναι ότι υπάρχει τουλάχιστον μία συνανταγή για τον κάθε ένα. Δεν αναφέρομαι τόσο στη γεύση, όσο στο επίπεδο δυσκολίας. Οι σάλτσες ζυμαρικών είναι ίσως το βάπτισμα του πυρός για οποιονδήποτε αποφασίζει να μπει στην κουζίνα και να λερώσει πάνω από ένα σκεύος μαγειρικής. Από τη φίνα απλότητα ενός ταπεινού κι εύκολου aglio olio μέχρι την πολύωρη υπομονή που απαιτεί το γενοβέζικο ραγού, υπάρχει μια τεράστια γκάμα συνταγών από 3 υλικά και 5 λεπτά, μέχρι όσο θέλει να βασανιστεί κάποιος. Τι γίνεται όμως όταν δεν θέλει να βασανιστεί κάποιος;
Είναι πολύ εύκολο να απαντήσει κάποιος άλλος ότι δεν είναι δα και μεγάλη υπόθεση μια κόκκινη σάλτσα του δεκάλεπτου που μπορεί να γίνει και όση ώρα περιμένουμε να βράσει το νερό για τα μακαρόνια, αλλά χάνεται ένα πολύ σημαντικό point εδώ, της comfort νωθρότητας μετά από μια πολύ δύσκολη ημέρα, ή ακόμα και εβδομάδα αν μιλάμε για μια σαββατιάτικη μαγερική. Οι one-pot συνταγές έχουν την τρομερή ευκολία της μη απαίτησης δύο ή και παραπάνω σκευών μαγειρικής, αλλά η έτοιμη πέστο είναι κάτι το ανώτερο ακόμα.
Πάψε επιτέλους να κατηγορείς τα μακαρόνια για τα περιττά κιλά σου
Το ότι μία συνταγή τιτλοφορείται ως one-pot δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζεται αρκετά υλικά που θέλουν προετοιμασία όπως πλύσιμο, κόψιμο και φυσικά να τα έχουμε ήδη αγοράσει. Η έτοιμη πέστο δεν χρειάζεται τίποτα από όλα αυτά. Περιμένει υπομονετικά στο κομψό βαζάκι της, αεροστεγώς συσκευασμένη στο βάθος ακόμα και του πιο γκουρμεδιάρικου pantry που μοιάζει να έχει υποστεί curating από τον Stanley Tucci. Το ανοίγεις, το αδειάζεις στα βρασμένα μακαρόνια και ανακατεύεις. Είναι πιο απλό κι από τα μακαρόνια με κέτσαπ και αμφιλεγόμενης ποιότητας τριμμένου τυριού γιατί δεν χρειάζεται το τυρί, και δεν χρειάζεται να βάλεις πίσω στο ντουλάπι την κέτσαπ.
Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα την πηγή της απενοχοποιημένης απόλαυσης της έτοιμης πέστο. Σε αντίθεση με την έτοιμη μπολονέζ που μόνο στα κρυφά μπορεί να τη φάει κάποιος για να γλιτώσει την κοινωνική κατακραυγή, η έτοιμη πέστο βασιλικού είναι κάτι παραπάνω από αποδεκτή, είναι στα όρια του δημιουργικού σνακ. Ίσως να φταίει ότι τη γνωρίσαμε στη διαβόητη δεκαετία που μάθαμε ότι η καρμπονάρα είναι με αυγά και όχι με κρέμα γάλακτος, άρα πέρασε κάτω από ραντάρ του διαχωρισμού του τι θεωρούμε κοινωνικά αποδεκτό για να τρώμε σε κοινή θέα.
Πόσο κακή είναι τελικά μια «καρμπονάρα» με κρέμα γάλακτος;
Ίσως να φταίει και το ότι η απόσταση της έτοιμης πέστο βασιλικού από τη σπιτική δεν είναι και τόσο μακριά όσο αυτή που έχουν άλλες έτοιμες σάλτσες. Το ότι είναι ωμοφαγική και δεν χρειάζεται καν ζέσταμα, της δίνει έξτρα πόντους εγγύτητας στη σπιτική. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι για να είναι σωστή μια σπιτική πέστο, για να είναι ανάλογη της καρμπονάρας με κρόκους αυγών και guanciale, τα υλικά πρέπει να τα συνθλίψουμε σε ένα σεβαστό γουδί με ένα στιβαρό γουδί και αρκετό κόπο για να γίνουν τα κουκουνάρια, ο βασιλικός, το σκόρδο και το ελαιόλαδο μια εξόχως αρωματική και γευστική σάλτσα. Το μπλέντερ έχει ασύγκριτη ευκολία, αλλά τότε το πέστο χάνει ένα κομμάτι από την ταυτότητά του, και φυσικά τη γεύση του. Αν είναι κάνει θυσίες για χάρη της ευκολίας, γιατί να μην θυσιάσεις για την απόλυτη ευκολία;
Για εμάς τους millennials οι comfort ρίζες της έτοιμης πέστο βασιλικού βρίσκονται στα φοιτητικά μας χρόνια, αφού ένα βαζάκι και ένα πακέτο από το πιο φτηνό σπαγγέτι ιδιωτικής ετικέτας αρκούσαν για την πιο τίμια εναλλακτική σε ένα ακόμα λιπαρό και υπερεκτιμημένο ντελίβερι. Στη συνέχεια έχουμε αυτή την απόλυτη πιστότητα στο γευστικό αποτέλεσμα.
Είναι καιρός να μάθεις το μυστικό για τέλεια μακαρόνια με κιμά
Ακόμα και οι πιο απλές συνταγές μπορούν να πάνε στραβά καμιά φορά, αλλά όχι το άδειασμα ενός βάζου σε βρασμένα ζυμαρικά. Το κόλλημα των comfort συνταγών προκύπτει από το ότι γνωρίζουμε ακριβώς το πώς θα νιώσουμε από την πρώτη μπουκιά που θα ηρεμήσει τη βασανισμένη μας ύπαρξη και η έτοιμη πέστο βασιλικού δεν πρόκειται ποτέ να μας προδώσει σε αυτό.
Αν ακόμα κάποιος νομίζει ότι αυτή η ετοιματζίδικη λύση είναι το ίδιο ακριβώς με τα instant noodles ή οποιοδήποτε άλλο κατεψυγμένο και προμαγειρεμένο γεύμα δεν πειράζει. Η ευεξία που χαρίζει μετά από μια δύσκολη μέρα αυτό το βάζο των σκάρτων 250 γραμμαρίων μπορεί να δώσει το κίνητρο για μία πολύ πιο δημιουργική μαγειρική στην επόμενη μέρα, ίσως και μιας σπιτικής πέστο βασιλικού.
