Η εποχιακή γρίπη θερίζει κυρίες και κύριοι, μία ανάσα από τις γιορτές των Χριστουγέννων και έχουμε δυστυχώς ταμπουρωθεί μέσα στα αστικά μας σπήλαια για να μην κολλήσουμε και τους υπόλοιπους. Δεν πάμε γραφείο, δουλεύουμε από το σπίτι, στη θαλπωρή της σόμπας και στην ασφάλεια του αναβράζον ντεπόν. Ο λαιμός πονάει, τα πνευμόνια βήχουν και τα κόκαλα διαμαρτύρονται. Η μύξα τρέχει ποτάμι και εσύ κάθεσαι κουλουριασμένος στην κουβέρτα σου κι αναρωτιέσαι πως γίνεται και βγαίνει όλο αυτό το υγρό από το σώμα σου. Τέλος πάντων, αυτό το άρθρο όμως δεν έχει σκοπό να μας μάθει πως δουλεύει το ανοσοποιητικό μας αλλά να καταγράψει ένα μικρό θαύμα που έγινε κατά τη διάρκεια του μίνι εγκλεισμού μου λόγω ίωσης. Έτρωγα μόνο φρούτα και έπινα μόνο τσάγια μπας και καταφέρει ο οργανισμός να πάρει καμιά βιταμίνη. Για δύο μέρες δεν είχα φάει κανονικό φαγητό μιας και δεν είχα καν γεύση οπότε δεν μου έκανε και όρεξη να φάω. Την τέταρτη μέρα όμως ξύπνησα και αισθανόμουν πως είτε θα μαγείρευα είτε θα με μαζεύανε με το κουταλάκι οι γείτονες.
Κανείς δεν είναι τόσο δεμένος με το τάπερ του φαγητού όσο ο Έλληνας
Η μάνα μου με είχε διδάξει από παλιά πως δύο φαγητά μόνο ενδεικνύονταν για να γίνεις καλύτερα από μία βαριά γρίπη. Κοτόπουλο σούπα με ρύζι ή σούπα με μοσχάρι και λαχανικά. Επειδή όμως ακόμη και τώρα που είμαι 40 χρονών με πιάνει το αντιδραστικό γεροντοεφηβικό μου πείσμα, είπα να κάνω τη διαφορά και να τη σπάσω στη μάνα μου. Θα έφτιαχνα ένα δικό μου αντιγριπικό φαγητό, έτσι για να μείνει και κάτι από μένα στην ιστορία της γρίπης. Έτσι είπα να αυτοσχεδιάσω. Κουκουλώθηκα το βαρύ παλτό μου πάνω από τις πιτζάμες, έβαλα με το ζόρι τα αθλητικά παπούτσια και τράβηξα τον ανήφορο για την Καλλιδρομίου με προορισμό τον Βασιλόπουλο. Δεν είχα ιδέα τι θα έφτιαχνα, γνώριζα μόνο πως θα έχει σίγουρα βάση το μπούτι κοτόπουλο μιας και δεν έπαιζε μπακαγιόκο για μοσχάρι (εκεί που έχουν πάει η τιμές είναι λογικό).
Μπήκα σαν ασθενικός σίφουνας μέσα στο σούπερ μάρκετ και πήγα καρφί για το ράφι με την αιώνια τροφή του εργένη: ΜΑΚΑΡΟΝΙΑ. Κι όμως ακόμη και με λίγα ευρώ μπορεί κανείς να φτιάξει κάτι πολύ καλό και νόστιμο. Είδα κάτι χυλοπίτες από το Πήλιο και λέω φίλε εδώ είμαστε. Θα φτιάξω κοκκινιστές χυλοπίτες με κοτόπουλο και θα γίνει το έλα να δεις. Πήρα και ένα κουτί ντοματάκι έτοιμο να το ρίξω μέσα, πήρα κι ένα μεγάλο κρεμμύδι, σκόρδο, κι ήμουν ουσιαστικά έτοιμος. Πλήρωσα γρήγορα και πήγα αμέσως στο κρεοπωλείο. Εκεί ζήτησα 3 μερακλίδικα μπούτια από ντόπια πυρηνικά κοτόπουλα και ο υπάλληλος δεν με απογοήτευσε. Βρήκε τρία από τα πιο μεγάλα και διανοητικά άρρωστα μπούτια κοτόπουλου και μου τα έδωσε. Έμοιαζαν με μπούτια αρχαίου μαμούθ. Φυσικά τον ευχαρίστησα και έφυγα τρέχοντας με τις μπουτάρες επ' ώμου.
Στο σπίτι έπρεπε να γίνει προετοιμασία μιας και είχε μαζευτεί πολύ πιάτο στο νεροχύτη από τη ρέκλα της γρίπης. Μετά πήρα την κατσαρόλα του εργένη, την πιστή μου Μάγια από το Τσέρνομπιλ, και την γέμισα μέχρι τη μέση με ένα μείγμα νερού, ελαιολάδου και σάλτσα ντομάτας. Το έπηξα στο αλάτι και στο πιπέρι και το πέταξα στο μάτι. Έριξα μέσα τις μαμουθιακές πυρηνικές μπουτάρες μου και τις άφησα να βράσουν για σχεδόν μία ώρα σε μεσαία φωτιά, μέχρι να γίνουν λούκουμος. Στη συνέχεια (και αφού πλέον μου έτρεχε το σαλάκι ποτάμι μαζί με τι μύξα από την πείνα) έβγαλα τα μπούτια από τη κατσαρόλα, τα έβαλα προσωρινά σε μία γαβάθα και έριξα τις χυλοπίτες στο ζουμί που έβραζε. Σε πέντε λεπτά ήταν έτοιμες, πέταξα μέσα στη σούπα και τα μπούτια και TADA!
Ένα σας λέω παιδιά, μετά από αυτό το φαγητό (πρέπει να το φας καυτό και να τρίψεις μπόλικο τυρί στη σούπα) αισθάνθηκα πως η γρίπη υποχωρεί. Ναι, δεν κάνω πλάκα, μετά από αυτό το επικό φαγητό ακόμη και η γρίπη την έκανε. Καλή όρεξη και περαστικά σας.
