Όλοι έχουμε βρεθεί κάποια στιγμή σε αυτό δραματικό σταυροδρόμι της ζωής μας μπροστά στη βιτρίνα με τις σφολιάτες και τις κάθε είδους πίτες. Η ώρα του δεκατιανού, προάριστον για τους τυπολάτρες, είναι ιερή για τον εργαζόμενο εντός του αστικού ιστού και μια παράδοση δεκαετιών. Δεν είναι τυχαίο που μερικά από τα πιο ιστορικά τυροπιτάδικα βρίσκονται εντός του ιστορικού τριγώνου της πρωτεύουσας, με κάποια από αυτά να έχουν κλείσει εδώ και χρόνια έναν αιώνα λειτουργίας.
Το ότι αυτή η ιδιότυπη μέρα της μαρμότας για όλους τους εργαζόμενους στον τριτογενή τομέα παραγωγής, και όχι μόνο, δεν έπαψε ποτέ να έχει το ίδιο βασανιστικό σταυροδρόμι, είναι ενδεικτικό της σπουδαιότητας κάθε μίας πίτας ξεχωριστά. Ακόμα και οι πιο πιστοί σε μία μόνο σφολιάτα, κατά καιρούς κάνουν την παρασπονδία τους, ενώ η χρυσή τομή είναι όσοι παίρνουν δύο πίτες κάθε φορά, την στάνταρ αγαπημένη και μία μπαλαντέρ.
Αυτή είναι και η τακτική του γράφοντα με τη σταθερή επιλογή να είναι πάντα η λουκανικόπιτα με το συνοδευτικό να είναι τις περισσότερες φορές να είναι η σπανακόπιτα, κάποιες άλλες τυρόπιτα κουρού, κάποιες άλλες ζαμπονοτυρόπιτα. Το σκεπτικό πίσω από αυτή την αιρετική προσέγγιση θα αναλυθεί ευθύς αμέσως.
Δεν έχω αγαπημένο τυροπιτάδικο που να πηγαίνω κάθε μέρα, δηλαδή έχω, αλλά δεν με βολεύει για να πηγαίνω κάθε μέρα σε αυτό. Όταν έχω την πολυτέλεια να το κάνω ή έχω την τύχη να πάω σε κάποιο άλλο πολύ συγκεκριμένο μαγαζί, η Νο1 επιλογή μου είναι η σπανακόπιτα την οποία και θεωρώ κορυφαίο street food που μπαίνει άνετα δίπλα σε σουβλάκια και πίτσες όταν είναι σωστά φτιαγμένη. Σε αυτό το κείμενο όμως δεν θα αναλυθεί περεταίρω η φινέτσα της σπανακόπιτας, εδώ είμαστε για τα σίγουρα στοιχήματα, αυτά που παίζεις με χαμηλή απόδοση για σίγουρο ταμείο, δεν είναι για ρίσκα και ακροβασίες η πείνα στις 11:30. Αυτό που χρειάζεται το στομάχι, αλλά και το μυαλό, στο δύσκολο αυτό μεταίχμιο της ημέρας είναι μια λουκανικόπιτα, ίσως και δύο.
Η ανατομία της λουκανικόπιτας είναι πάναπλη και ίσως το μυστικό του πάντα κερδισμένου στοιχήματος. Ένα λουκάνικο τύπου Φρανκφούρτης και ένα κομμάτι σφολιάτας να το αγκαλιάζει τρυφερά πριν μπει στον φούρνο. Σε κάποιες περιπτώσεις υπάρχει και σάλτσα ντομάτας, παρόμοια με αυτή της ζαμπονοτυρόπιτας, αλλά η σωστή λουκανικόπιτα είναι η στεγνή, αυτή που έχει αυτοπεποίθηση στα δύο και μοναδικά υλικά της χωρίς ανάγκη από φιοριτούρες και βελτιωτικά γεύσης, άλλωστε έχει μπόλικα από δαύτα το λουκάνικο που δεν θέλουμε να ξέρουμε πως φτιάχνεται, όπως και η συνήθως κατεψυγμένη ζύμη της. Η φρέσκια ζύμη στην λουκανικόπιτα δεν είναι απλά overqualified, είναι σαν να βάζεις σηματάκια Μ3 σε BMW 316i Ε36, καραγκιοζιλίκι.
Ο συνδυασμός τραγανής ξεροψημένης σφολιάτας και του τρυφερού λουκάνικου Φρανκφούρτης είναι γκολ από τα αποδυτήρια και αγαλλιάζει τη στοματική κοιλότητα με την πρώτη δαγκωνιά. Ακόμα και η χειρότερη λουκανικόπιτα, αν υπάρχει τέτοια, δεν γίνεται να μην έχει αυτόν τον τρομερό συνδυασμό υφών που ένας σεφ μπορεί να παλεύει χρόνια για να τον πετύχει σε ένα πιάτο όπως το μοσχάρι Wellington. Ακόμα και χτεσινή λουκανικόπιτα στο ψυγείο το καταφέρνει αυτό, ακόμα ένα προτέρημα της ορθόδοξης λουκανικόπιτας χωρίς σάλτσα που νοτίζει μετά από λίγη ώρα και θυσιάζει την υφή στον βωμό της γεύσης.
Δεν είναι τυχαίο που η λουκανικόπιτα είναι το μοναδικό σφολιατοειδές που υπάρχει σαν φαγητό και σε άλλες χώρες, ακόμα και στην Αγγλία με τη μορφή των sausage rolls και σε μια σειρά από άλλες χώρες. Εδώ αξίζει μια ειδική αναφορά γιατί μιλάμε για τη χώρα που έχει χειρότερη γαστρονομική παράδοση κι από κέντρο νεοσυλλέκτων της Τρίπολης. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που κάνουν οι Άγγλοι για να καταστρέψουν οτιδήποτε βρώσιμο και να το κάνουν οριακά προϊόν δυσανεξίας, η λουκανικόπιτα κατάφερε και ύψωσε το ανάστημά της και βγήκε με αλώβητο το γευστικό της κύρος.
Είναι τόσο ασφαλές που ακόμα και σε βομβαρδισμένο πεζοδρόμιο της Κυψέλης να σου πέσει και να τη σηκώσεις, ακόμα και αφού έχουν περάσει 5 δευτερόλεπτα να τη σηκώσεις, τρώγεται χωρίς να έχει αλλοιωθεί η γεύση της, ενώ με τόσα πρόσθετα και τόσα συντηρητικά που έχει το λουκάνικο, είναι αμφίβολο το αν μπορεί να επιζήσει πάνω του κάποιο βακτήριο. Για το τέλος αφήσαμε τον άσσο στο μανίκι της λουκανικόπιτας.
Όπως όλα τα βρώμικα με βραστό λουκάνικο, έτσι και η λουκανικόπιτα είναι και φαγώσιμη θεραπεία για το hangover που μπορείς να βρεις 24/7 χωρίς την ενοχή που ακολουθεί το βρώμικο και χωρίς να κινδυνεύεις από το τρέξιμο σάλτσας. Θεραπεία για hangover μετά από «λάθος» ποτών μετά το γραφείο σε καθημερινή; Η λουκανικόπιτα είναι πάντα εκεί για σένα στην άκρη του ραφιού δίπλα στις άλλες σφολιάτες, ακόμα κι αν δεν της δίνεις την πρέπουσα σημασία και την προσπερνάς για την παράδοση της τυρόπιτας ή τις new age προσεγγίσεις στις πίτες που έχουν από γκότζι μπέρι, μέχρι παστινάκι.
