Για τον συγγραφέα-δημοσιογράφο, εικαστικό και μουσικό Στέλιο Παπαγρηγορίου, η διαδρομή μέχρι το σήμερα, σίγουρα δεν ήταν μονόδρομος. Μπορεί ως όνειρο να υπήρχε το «όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω συγγραφέας», όμως δεν το πήρε «στα σοβαρά», παρά αργότερα, όντας ενήλικος και αναζητώντας αυτό που θα έκανε την ψυχή του να ξεχειλίσει και θα αποτελούσε την έμπνευση της καθημερινότητάς του, ώστε αυτή να γίνει ουσιαστικά ξεχωριστή.
«Γεννήθηκα στο Ηράκλειο Κρήτης. Το παιδικό μου όνειρο ήταν να γίνω συγγραφέας. Πέρασα σε ένα οικονομικό πανεπιστήμιο και μετά συνειδητοποίησα πως έπρεπε να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα. Δεν ασχολήθηκα ποτέ με τα οικονομικά», διηγείται ο ίδιος για τη ζωή του.
Αυτή η επιτυχία -για κάποιους- δεν ικανοποίησε τον Στέλιο. Έγινε η αφορμή για να αρχίσει να αναζητά τι είναι αυτό που τον εμπνέει, τι τον γεμίζει και πώς θα μπορούσε να το επιτύχει. Ακόμα και αν το όνειρο να γίνει συγγραφέας, υπήρχε στο μυαλό του, η πραγματοποίησή του ήταν μια εντελώς διαφορετική υπόθεση.
Ο Στέλιος Παπαγρηγορίου πέρασε από πολλά πεδία αναζήτησης: «Πάντα έκανα άκυρες δουλειές για να τα βγάζω πέρα, όπως ο περισσότερος νέος κόσμος που ψάχνεται με τη ζωή του. Έτσι έχω κάνει δουλειές πολλές φορές απίστευτες και παράξενες. Έχω εργαστεί σε παιδότοπο, έχω φτιάξει κορνίζες, έχω δουλέψει οικοδομή, έχω κάνει delivery, έχω εργαστεί για χρόνια σαν υπάλληλος βιβλιοπωλείου». Η συγγραφή όμως υπήρχε πάντα ως σταθερά, ενώ λίγο αργότερα, ήρθε και η δημοσιογραφία. Σταδιακά και μη βάζοντας «φρένο» στην έμπνευσή του, έδωσε χώρο και χρόνο στην καλλιτεχνική του φύση να εκδηλωθεί και να αποτυπωθεί, ακόμα και επαγγελματικά: «Η δημοσιογραφική μου δουλειά πήγαινε πάντα παράλληλα με το συγγραφικό. Έχω εκδώσει τρία βιβλία μυθοπλασίας κι εργάζομαι στα δημοσιογραφικά έντυπα χρόνια. Επίσης, παράλληλα είμαι εικαστικός και μουσικός».
Όσο για το πώς προέκυψε αυτός ο συνδυασμός επαγγελματικών ιδιοτήτων, ακόμα και ο ίδιος δεν μπορεί να το εξηγήσει «λογικά». Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός για όσους από εμάς θέλουν πραγματικά να ακολουθήσουν ό,τι τους εκφράζει, ό,τι τους εμπνέει για δημιουργία, όσα, δηλαδή, κάνουν την ψυχή να ξεχειλίζει.
«Κανείς δεν μπορεί να πει τι είναι αυτό που με έκανε να γίνω συγγραφέας, μουσικός και καλλιτέχνης. Υποθέτω πως για προσδιορίσει κανείς κάτι τόσο περίπλοκο θα χρειαζόταν κάποια μαθηματική εξίσωση. Είναι πολλά και κυρίως είναι οι επιρροές και τα βιώματά μου που με έκαναν να επιλέξω τον πιο καλλιτεχνικό δρόμο και τρόπο σκέψης», λέει ο Στέλιος σχετικά, χωρίς να παραλείπει πως υπήρξαν επιφυλάξεις για το αν έχει κάνει «σωστή επιλογή»: «Εννοείται, στην οικογένεια μου δεν ενέκριναν τον δρόμο που έπαιρνα, αλλά στην πορεία κατάλαβαν πως αυτό έχει σημασία για μένα. Όσο αφορά στον περίγυρο εκτός συγγενών, όλοι ήταν πολύ δεκτικοί με τις επιλογές μου και μάλιστα περισσότερο ενθαρρυντικοί απ’ ό,τι ήταν στην οικογένεια».
Το πραγματικό θέμα όμως, η ουσία, είναι να ακολουθείς αυτό που σε εμπνέει. Αυτό που μπορεί να υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού σου και να μην το παραδέχεσαι ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό -ή που το γνωρίζεις πολύ καλά, πως αυτό είναι που σε γεμίζει, αλλά δεν έχεις τον τρόπο να το κάνεις πραγματικότητα. Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι να βρεις τον τρόπο. Σε μια στιγμή απόλαυσης, σε μία στιγμή χαλάρωσης, σε μια στιγμή με την παρέα και μια ΑΜΣΤΕΛ, που απολαμβάνεις την μπύρα που σου αρέσει. Αυτό μας καλεί να κάνουμε ο Στέλιος. Να ψάξουμε λίγο καλύτερα μέσα μας, να βρούμε τους κατάλληλους συνοδοιπόρους και να δημιουργούμε στιγμές που μας εμπνέουν και μας δίνουν ώθηση να ερχόμαστε κάθε μέρα πιο κοντά στον πραγματικό μας εαυτό και παράλληλα, μας θυμίζουν όλα εκείνα που κάνουν την ψυχή μας να ξεχειλίζει.
«Χωρίς αυτό που κάνω δεν θα ήμουν ο εαυτός μου, οπότε αυτό τα λέει όλα νομίζω», εξηγεί αφοπλιστικά και απολύτως ξεκάθαρα ο Στέλιος, εκφράζοντας το συναίσθημα και ταυτόχρονα τη σπουδαιότητα τού να κάνεις ό,τι σε γεμίζει πραγματικά.
Δεν μιλάμε βέβαια για μια «τέλεια ζωή», αλλά για μία πραγματικότητα, όπου οι συμβιβασμοί υπάρχουν, γίνονται όμως «για καλό». «Καμιά φορά χρειάζεται να συμβιβάζεται κανείς, αν όμως γνωρίζει πως είναι για καλό και πως στο μέλλον θα αποδώσει. Αν είναι να το κανείς από φόβο, τότε όχι δεν είναι καλό», εξηγεί ο Στέλιος. Εξάλλου, το κίνητρο να συνεχίζεις, είναι πάντα να κάνεις αυτό που σου αρέσει πραγματικά και ουσιαστικά. Για τον Στέλιο, το κίνητρο να συνεχίζει είναι σαφές: «Είναι η φιλοδοξία και η αγάπη για την δημιουργία. Επίσης η αποφυγή της βαρεμάρας είναι για μένα τεράστιο ζήτημα όπως επίσης και η έκφραση του εσώτερου εαυτού μου προς τα έξω».
«Η ψυχή μου ξεχειλίζει από μουσική και λέξεις, χρώμα, υφές και σχήματα. Όλα αυτά μαζί ενώνονται και με γεμίζουν καθημερινά», δηλώνει, αποτυπώνοντας σε μια πρόταση όσα περικλείουν την επιλογή του να κάνει αυτό που τον γεμίζει -σε όλες τις μορφές.
Αυτό που επισημαίνει πάντως είναι πως η έμπνευση, η δημιουργία, το να κάνεις αυτό που σε γεμίζει, σημαίνει πως χρειάζεται να δώσεις σε αυτό όσα μπορείς: «Σκληρή δουλειά ακόμη κι αν δεν αποδίδει στο παρόν. Σημασία έχει να εργάζεται κανείς πάνω σε αυτό που αγαπάει, όλα τα άλλα έρχονται φυσικά».
Εσύ, είσαι έτοιμος να εξερευνήσεις τι είναι αυτό που κάνει την ψυχή σου να ξεχειλίσει;
