Η Ντέπη Μπουρνάζου είναι ένα κορίτσι που τόλμησε να ακολουθήσει τον δρόμο που της έδειξε η έμπνευσή της, χαράσσοντας τη δική της πορεία, βήμα-βήμα. Μπορεί… γι’ αλλού να ξεκίνησε, όμως σήμερα είναι η δημιουργός ενός brand παπουτσιών, που δημιουργεί η ίδια, τόσο ως προς το σχέδιο, όσο και… πρακτικά και μάλιστα φέρουν ως ονομασία, τα αρχικά του ονόματος και του επωνύμου της: «de.bour». Η Ντέπη επέλεξε τον δικό της τρόπο ζωής, ακολουθώντας ένα επάγγελμα σχεδόν «ξεχασμένο» στην Ελλάδα του σήμερα και ενώ είχε ήδη ξεκινήσει να εργάζεται ως δημοσιογράφος. Κι όμως, ακολούθησε αυτό που της έλεγε η ψυχή της -και η ψυχή της, την οδήγησε… στα παπούτσια!
Η ίδια, μίλησε στο Ratpack.gr για το πώς ξεκίνησαν όλα και πώς πέτυχε να ασχολείται σήμερα με αυτό που πραγματικά ήθελε, με αυτό που κάνει την ψυχή της να ξεχειλίζει, αποτελώντας πλέον η ίδια έμπνευση και παροτρύνοντας καθέναν να κάνει αυτό που τον γεμίζει πραγματικά.
Όσο για το «πώς ξεκίνησαν όλα», η ίδια διηγείται: «Το μικρόβιο της δημιουργίας υπήρχε ανέκαθεν μέσα μου, διότι θυμάμαι από πολύ μικρή ηλικία να σκιτσάρω ρούχα, να ράβω για τις κούκλες μου, να φτιάχνω κοσμήματα και πολλά ακόμα. Είχα βάλει στόχο να περάσω στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, στο τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ. Ο στόχος πραγματοποιήθηκε, συνεπώς από ακαδημαϊκής άποψης είχα εκτελέσει το χρέος μου και μάλιστα, χωρίς να χρειαστεί να αλλάξω πόλη. Τότε, ζήτησα από την οικογένειά μου να στηρίξει, οικονομικά πάντα, το να παρακολουθήσω, παράλληλα με το Πανεπιστήμιο, μια σχολή σχεδίου μόδας. Και κάπως έτσι ξεκίνησε πιο επίσημα να ριζώνει μέσα μου αυτό που αρχικά νόμιζα πως απλώς μου αρέσει σαν χόμπι».
«Έξι χρόνια αργότερα είχα πτυχίο και από το τμήμα ΕΜΜΕ του Καποδιστριακού και από τη σχολή μόδας», θυμάται η Ντέπη, κι αυτό ήταν αρκετό για να καταγραφεί ως «πρώτο βήμα», ως τη «σπίθα» που άναψε τη φλόγα της δημιουργίας κι έστρεψε την πορεία της ζωής της σε μονοπάτια γεμάτα εμπειρίες, γνώση και πάθος για όσα πραγματικά κάνουν την ψυχή της να ξεχειλίζει.
Μέχρι να γίνει αυτό η «πραγματικότητά» της, όμως, η Ντέπη εργάστηκε ως δημοσιογράφος, ακολουθώντας το επάγγελμα που ήταν η «κανονικότητα» των επιλογών της: «Η πρώτη μου δουλειά ήταν σε ένα περιοδικό, όπου έγραφα κάποια άρθρα και παράλληλα έκανα και επιμέλεια της στήλης μόδας. Ύστερα από δύο χρόνια αποφάσισα να αλλάξω χώρο και έτσι ψάχνοντας να αλλάξω δουλειά, εντελώς κατά τύχη, βρήκα τη σχολή του σχεδίου υποδημάτων, που εν τέλει παρακολούθησα».
Η τύχη αγαπάει τους τολμηρούς και όσοι πράγματι τολμούν να ακολουθήσουν τα όνειρά τους και όσα τους αρέσουν, όσα επιλέγουν ακριβώς διότι τους αρέσουν, μπορούν να βρουν και τη δύναμη να τα πραγματοποιήσουν. «Μετά αποφοίτησή μου από το Πανεπιστήμιο, έκανα ένα side business και έφτιαχνα faux κοσμήματα και στόλιζα και σανδάλια. Στη σχολή του παπουτσιού έμεινα τρία χρόνια και όταν τελείωσα, αποφάσισα να ανοίξω το πρώτο μου κατάστημα στο Κολωνάκι», μας διηγείται η Ντέπη για το επόμενο βήμα -το πρώτο της, ουσιαστικά, στον χώρο του παπουτσιού.
Και τότε, όμως, χρειάστηκε μια μικρή «περιπλάνηση» για να βρει αυτό ακριβώς που ήθελε να κάνει. Μια περιπλάνηση που πάντως δεν ήταν «τεράστια» - από χιλιομετρικής τουλάχιστον άποψης, παρά μόνο όσο απέχει… το Κολωνάκι από τη Νέα Ιωνία: «Έμεινα στο Κολωνάκι δύο χρόνια και ύστερα ανέβηκα στην περιοχή της Νέας Ιωνίας, όπου εκεί έστησα πια το δικό μου εργαστήριο κατασκευής υποδημάτων και μαζί το Showroom-κατάστημα. Πλέον όλα τα παπούτσια εκτός από τη δική μου υπογραφή στο design, φέρουν και τη δική μου υπογραφή στο κομμάτι της κατασκευής».
Ανοίγοντας μια μπύρα ΑΜΣΤΕΛ Free Lemon απολαμβάνει σήμερα τον τρόπο ζωής που έχει επιλέξει, που έχει αποφασίσει πως τη γεμίζει πραγματικά, παρά τα όποια «στεγανά» συνεχίζουν να υπάρχουν: «Ο σχεδιασμός και η μόδα ήταν το κρυφό μου όνειρο πάντα. Απλώς, όπως σε πολλά ελληνικά σπίτια, υπάρχει η αντίληψη πως τα πιο καλλιτεχνικά επαγγέλματα δεν ισοδυναμούν στο μυαλό μας με σταθερό εισόδημα και ασφάλεια, οπότε χρειάζεται να το αποδείξεις εμπράκτως καμιά φορά», σχολιάζει η Ντέπη, που πάντα στην πορεία της προς την «εναλλακτική» επιλογή ζωής, είχε και έχει ως συνοδοιπόρο την οικογένειά της.
«Σημαντικό ρόλο έπαιξε σε όλα αυτά, πως και η οικογένεια μου υπήρξε πολύ υποστηρικτική και είχε πίστη στις ικανότητές μου. Σίγουρα αυτό με βοήθησε πολύ να προχωρήσω. Μάλιστα τα τελευταία επτά χρόνια η οικογένειά μου έχει μπει στο κομμάτι της κατασκευής και ασχολούνται και εκείνοι με το αντικείμενο. Είμαστε, λοιπόν, πλέον μια οικογενειακή επιχείρηση, μόνο που στην περίπτωσή μας, δεν πέρασε η επιχείρηση από τους γονείς στο παιδί, αλλά αντίθετα», μας είπε.
