Για τον designer Σπύρο Κοντάκη τίποτα στη ζωή δεν είναι «για πάντα». Αντίθετα, πιστεύει πως οφείλουμε κάθε φορά που νιώθουμε πως χρειάζεται, να ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον ίδιο μας τον εαυτό, να αναζητούμε την αλήθεια και να μην «κρυβόμαστε» πίσω από κοινωνικές συμβάσεις. Ο ίδιος εφάρμοσε αυτήν την αρχή στη ζωή του τουλάχιστον μία φορά και με αρκετά «δραματικό» τρόπο: Σταματώντας την καριέρα του ως μουσικός εν μία νυκτί. Ο ίδιος διηγείται στο Ratpack.gr πώς έφτασε σε αυτή την απόφαση, πώς άλλαξε τη ζωή του και τι είναι τελικά αυτό που κάνει την ψυχή του να ξεχειλίζει.
«Γεννήθηκα στο κέντρο, στο Παγκράτι κι έχω ζήσει για τα καλά το βουητό της πόλης στ’ αυτιά μου. Πέρασα από τα σχολεία του Παγκρατίου και τότε με την παρέα, είχαμε προτεραιότητα τη μουσική, εκεί ήταν η “μαγκιά” και η κόντρα μας. Κι εμένα προσωπικά με είχαν επηρεάσει πολύ τα μουσικά ακούσματα, οι δίσκοι από βινύλιο -ήταν προτεραιότητά μας το ροκ, όλα τα κλασικά ροκ της δεκαετίας του ’70 και του ‘80», διηγείται για τα ερεθίσματα που τον οδήγησαν στον δρόμο της μουσικής.
Από τα γκρουπάκια με φίλους, έφτασε να παίζει μουσική στη μουσική σκηνή του Λονδίνου: «Η κουλτούρα της γενιάς μου ήταν καταλυτική στο να διαμορφώσεις αισθητική, δεν υπήρχε μία ισοπεδωτική αισθητική, αλλά ένα πιο αυθεντικό λαϊκό τραγούδι, υψηλής αισθητικής. Εγώ έπαιζα κιθάρα από 13 χρονών, σε σχολικά γκρουπάκια, που τότε είχαμε μια πάρα πολύ καλή χημεία με τα παιδιά. Η χαρά μας ήταν να βρισκόμαστε και να παίζουμε μουσική. Τότε λοιπόν, είχαμε όλοι όνειρο να πάμε στο εξωτερικό να παίξουμε μουσική. Δεν τα πήγαινα καλά με το σχολείο κι έτσι έφυγα και πήγα στην Αγγλία για να ακολουθήσω το μουσικό όνειρο του κιθαρίστα. Έμεινα πέντε χρόνια με πολλές δυσκολίες, αν και το Λονδίνο ήταν πηγή μουσικής ειδικά εκείνη την εποχή. Πέρασα από πάρα πολλές οντισιόν, έπαιξα σε μιούζικαλ, αλλά κυρίως διαμόρφωσα ένα ύφος στην κιθάρα, που με χαρακτήριζε ως μουσικό».
Η επιστροφή στην Ελλάδα συνοδεύτηκε από μία καριέρα 20 ετών στον χώρο της μουσικής: «Τελικά πήρα την απόφαση να γυρίσω πίσω στην Ελλάδα. Έψαξα τα βήματά μου εδώ και γνώρισα τους Έλληνες παραγωγούς και ξεκίνησα να εργάζομαι: Έχω παίξει στην ηχογράφηση 3.500 χιλιάδων τραγουδιών, σε συναυλίες, περιοδείες στην Ελλάδα και το εξωτερικό -ήταν και “χρυσές” εποχές τότε, με πολλά χρήματα. Έπαιζα μουσική δίπλα σε πολύ μεγάλα ονόματα, αλλά δεν έπαιζα τη μουσική που ήθελα εγώ. Έπαιζα όλη τη γκάμα της μουσικής, είχα την ικανότητα να προσαρμόζομαι άμεσα σε διαφορετικά στυλ και γι’ αυτό με προτιμούσαν, όμως αυτό που έκανα ένιωθα πως δεν ήταν δημιουργικό. Τα ακούσματα τα δικά μου δεν είχαν θέση στην ελληνική δισκογραφία -αυτή ήταν η αίσθηση που με κατέκλυζε».
Μετά από μια γεμάτη καριέρα στη μουσική, με εμπειρίες, ταξίδια, γνωριμίες και ουσιαστικά ένα παιδικό όνειρο που εκπληρώθηκε, ο Σπύρος αισθάνθηκε πως «χάλασε 20 χρόνια» και αποφάσισε, αυτομάτως, να σταματήσει: «Είχα δει ένα ντοκιμαντέρ ιατρικού περιεχομένου, τελείως τυχαία, που έλεγε ότι υπάρχουν άνθρωποι που αλλάζουν εντελώς χαρακτήρα, αλλάζουν όλη τους τη ζωή, έτσι, στα ξαφνικά. Μάλιστα, στο συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ οι ψυχολόγοι εξηγούσαν ότι οι άνθρωποι αυτοί, άλλαζαν ξαφνικά άλλαζαν και προσωπικότητα. Το είχα “κρατήσει” μέσα μου αυτό το ντοκιμαντέρ και “φόρτωνα” καιρό. Είχα πάει και σε σχολή για σχεδιασμό επίπλου, μικρός έκανα μοντελισμό, μακέτες, έφτιαχνα σχέδια και ήξερα πως μου άρεσε αυτό. Δεν είχα πια καμία αίσθηση για τη μουσική και άλλαξα τη ζωή μου εντελώς», διηγείται απολαμβάνοντας μια δροσιστική Amstel Free στο ποτήρι του.
Η αλλαγή ήρθε πράγματι και ήταν ολοκληρωτική: «Εκεί που έπαιζα σε μια συναυλία με δύο πολύ γνωστά ονόματα, τους είπα “σήμερα σταματάω, δεν θα με ξαναδείτε” και τα άλλαξα όλα. Φυσικά, δεν με πίστεψαν, το πήραν στην πλάκα. Σήμερα όμως, 12 χρόνια μετά από εκείνη τη στιγμή δεν έχω ξαναπιάσει κιθάρα στα χέρια μου, πούλησα όλο τον εξοπλισμό που είχα και δεν ακούω και μουσική -σίγουρα δεν ακούω πια τη μουσική που άκουγα κάποτε, παρά μόνο ίσως κάποιες lounge μελωδίες ή κλασική μουσική».
Αναζητώντας τι είναι αυτό που θα κάνει την ψυχή του να ξεχειλίσει, ο Σπύρος Κοντάκης στράφηκε στο σχέδιο. Ο ίδιος άρχισε να σχεδιάζει και να δημιουργεί αντικείμενα, χρηστικά ή διακοσμητικά -σίγουρα όμως, μοναδικά. Μια σειρά από συμπτώσεις οδήγησαν τα έργα του στο Παρίσι, σε εκθέσεις και δημοπρασίες από τον Αλβέρτο και τη Στεφανί του Μονακό. «Τα πρώτα αντικείμενα που δημιούργησα ήταν μία τσαγέρα, ένας μπουφές και ένα τρόλεϊ μπαρ. Μέσα σε έναν χρόνο έκανα μια έκθεση ζωγραφικής στο Παρίσι. Ένας φίλος μου είδε τα αντικείμενα αυτά και τα έδειξε σε δικούς του φίλους, Γάλλους curators, τους άρεσαν πολύ και με πήραν στο Παρίσι. Εκεί έκανα και την πρώτη δημοπρασία το 2012 με τη Στεφανί του Μονακό και βγήκαν 30 τότε limited κομμάτια της τσαγιέρας εκείνης».
Εκείνη την ψυχική ευφορία του πρώτου διαστήματος στο Παρίσι, δεν την ξεχνά ποτέ ο Σπύρος. «Είναι η αίσθηση της χαράς, ότι κάνεις αυτό που σε γεμίζει. Μετά, αναγκαστικά, παρασύρεσαι από τα χρήματα, αυτό που σου ζητούν να κάνεις, που πρέπει και να ζήσεις και η αρχική χαρά περιορίζεται κάπως. Για να το πετυχαίνεις αυτό πρέπει και εσύ να είσαι χαλαρός και το περιβάλλον σου να είναι “ανοιχτό”. Οι συνθήκες σήμερα, παγκοσμίως, σε βάζουν να έχεις τα ψυχολογικά σου σε πρώτο πλάνο. Εγώ δεν πιστεύω πως ό,τι κάνω το κάνω για ‘μένα. Οτιδήποτε κάνουμε, το κάνουμε για όλους, γιατί το θέμα είναι να μοιράζεσαι. Αυτό το πέτυχα μόνο στην αρχή, μετά είναι λίγο σαν να ψάχνεις την ευτυχία διαρκώς, όμως η ευτυχία είναι στιγμές. Κι όταν μπαίνουν οι παράγοντες του lifestyle, της κούρασης, το μείγμα αλλάζει και πρέπει να αλλάζουμε τη ζωή μας όταν “πήζουμε”, να μην κρυβόμαστε».
Για τον ίδιο, έχει μεγάλη σημασία το να είναι ειλικρινής και αληθινός με τον ίδιο του τον εαυτό. Να μην τον «ξεγελάει» πως είναι όλα καλά ή πως δεν μπορεί να γίνει τίποτα, κι αυτό πιστεύει πως πρέπει να ισχύει για όλους: «Αντί να ψάχνουμε την αλήθεια μας, κρυβόμαστε από την πραγματικότητα, κι αυτό συμβαίνει με όλους πιστεύω. Άλλοι κρύβονται στον γάμο τους, άλλοι στη δουλειά τους. Δεν σημαίνει όμως ότι επειδή έγινες τσαγκάρης, πρέπει να πεθάνεις τσαγκάρης ή μουσικός. Όταν δεν προχωράει κάτι, γιατί να το συνεχίζεις; Πρέπει να ξέρεις πότε να αρχίσεις και πότε να τελειώσεις. Είναι λίγο σαν τους μεγάλους τραγουδιστές που συνεχίζουν να τραγουδάνε για όλη τους τη ζωή, ενώ πλέον δεν μπορούν. Πολλοί υποκρίνονται με τον τρόπο ζωής τους και δεν αλλάζουν τη ζωή τους λόγω κοινωνικών συνθηκών: Κάθε τι κάνει τον κύκλο του και σβήνει».
Σήμερα, ο Σπύρος Κοντάκης είναι designer, επιχειρώντας να συνδυάσει το product και το design, όπως αναφέρει ο ίδιος χαρακτηριστικά. Το εντυπωσιακό είναι πως στη σημερινή του καριέρα βλέπει να έρχεται και πάλι το ίδιο «σενάριο»: «Είναι πολύ περίεργο -σαν να επαναλαμβάνεται η ιστορία της ζωής μου γιατί κάνω και τα ίδια στρατηγικά λάθη, τα ίδια συναισθηματικά λάθη». Επομένως, είναι σαφές πως μια τρίτη «μεγάλη» αλλαγή στη ζωή του, όχι μόνο δεν αποκλείεται, αλλά, αντίθετα «προετοιμάζεται»: «Πρέπει να τριτώσει το “κακό”! Η τρίτη αλλαγή, νομίζω θα είναι αυτή που επιβάλλεται για όλους μας, όσον αφορά στη στάση ζωής μας. Το πού θα μείνεις, πόσο θα απομονωθείς, όλο αυτό είναι το τρίτο στάδιο, της ηρεμίας, του να συγκεντρώσεις όλα τα στοιχεία που θα σε οδηγήσουν στη γαλήνη».
Ο Σπύρος Κοντάκης είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να τολμήσει να ακολουθήσει αυτό που του ζητάει ο εαυτός του. Είναι έτοιμος να ακούσει την αλήθεια της ψυχής του και να προχωρήσει μπροστά, σε ό,τι του επιφυλάσσει το μέλλον.
Εσύ είσαι έτοιμος να βρεις τι είναι αυτό που κάνει την ψυχή σου να ξεχειλίσει;
