Αν υπάρχει ένα πιάτο που μπορεί να εκθρονίσει τις τηγανητές από τον ρόλο του ειρηνευτή στην παρέα κατά τη διάρκεια της παραγγελίας, αυτό δεν είναι άλλο από τα αχνιστά μύδια με σκόρδο και κρασί. Μάλλον το ξέρετε ήδη, αλλά σε περίπτωση που υπάρχει κάποια αμφιβολία, τότε δεν έχετε παρά να κάνετε το εξής πείραμα πάνω στη μάχη οποιασδήποτε παραγγελίας όπου μάχονται οι οπαδοί του μεγάλου ψητού ψαριού, του μικρού τηγανητού και των θαλασσινών ενδιάμεσα. Ανεξάρτητα από τις προτιμήσεις του οποιοδήποτε, η πρόταση για μια κατσαρόλα ανχιστών μυδιών στη σέντρα, θα γαληνέψει αμέσως τα πνεύματα και θα βρεθεί ο κοινός τόπος που θα βοηθήσει στην επίσπευση της κατάρτισης της παραγγελίας.
Τα μύδια είναι ο αφανής ήρωας ενός σοβαρού τραπεζιού με θαλασσινά. Σαν πρώτη ύλη είναι σχετικά φτηνή, η υφή τους τουλάχιστον ενδιαφέρουσα και η γεύση τους είναι ταυτόχρονα υπέροχη και ευκολοσυνδύαστη με άλλες. Μπορούν να γίνουν σαγανάκι, μπορούν να απογειώσουν μια μακαρονάδα, μπορούν να τηγανιστούν κάνοντας ακόμα πιο υπέροχη την υφή τους, αλλά το πραγματικά αρχοντικό πιάτο με μύδια είναι τα αχνιστά με σκόρδο και κρασί. Μπορεί να είναι πιο «πολυτελής» εκδοχή τους, αλλά και πάλι δεν απαιτούν μεγάλο κόστος. Αυτό θα ήταν από μόνη της ικανή και αναγκαία συνθήκη για να τα φτιάξει κάποιος σπίτι του, αλλά γίνεται ακόμα καλύτερο. Η συνταγή τους είναι πάρα πολύ εύκολη, θέλουν το πολύ ένα τέταρτο και δεν χρειάζονται ένα κάρο σκεύη και τσουμπλέκια, μια κατσαρόλα είναι και το σκεύος που σερβίρονται. Άρα είναι μια συνταγή που απαιτεί μαγειρικά skills πρωτοετή φοιτητή και είναι σαν κάνεις την πιο απλή μακαρονάδα. Τα μυστικά είναι ελάχιστα και θα τα δούμε ευθύς αμέσως.
Τα μύδια είναι σχετικά φτηνή πρώτη ύλη, κάτι που ξενίζει τους περισσότερους που πάνε για πρώτη φορά στον ψαρά της γειτονιάς τους. Τα μύδια από καλλιέργεια είναι συνήθως αρκετά καθαρά και δεν χρειάζονται ιδιαίτερη προετοιμασία, αλλά μερικές φορές όπως και τα «ελευθέρας βοσκής» έχουν το περίφημο «μούσι» αυτό είναι κάτι που βγαίνει εύκολα τραβώντας το προς τη φορά της κλείδωσης του όστρακου. «Πειράζουμε» ελαφρά το κέλυφος να δούμε ποια κλείνουν ερμητικά και πετάμε τα ακίνητα, μετά το βράσιμο ακολουθούμε την αντίστροφη πρακτική και πετάμε όσα παραμένουν κλειστά.
Τα υλικά που θα αναφέρουμε είναι για ένα κιλό μύδια, οπότε προσαρμόζουμε τις αναλογίες ανάλογα με την όρεξη των συνδαιτυμόνων. Ζεσταίνουμε τρεις κουταλιές ελαιόλαδο σε μια κατσαρόλα, ή μια κουταλιά καλό βούτυρο αν θελουμε να την κάνουμε πιο γαλλική τη συνταγή, σε χαμηλή φωτιά. Εκεί ρίχνουμε ψιλοκομμένα ένα μέτριο ξανθό κρεμμύδι, ιδανικά shallot, τουλάχιστον 4 σκελίδες σκόρδο λεπτοκομμένες. Μετά έχουμε το ελεύθερο να προσθέσουμε κάτι ακόμα πράσινο μυρωδικό της επιλογής μας, όπως πράσο σε λεπτές φέτες ή ένα ψιλοκομμένο φινόκιο ή ακόμα και 1-2 φρέσκα κρεμμυδάκια. Ανάλογα με τη διαθεσιμότητα και την προσωπική αισθητική του καθενός γίνεται η εν λόγω προσθήκη και στη συνέχεια τα αφήνουμε να μαραθούν στη χαμηλή φωτιά με ελάχιστο αλάτι και άφθονο φρεσκοτριμμένο πιπέρι για περίπου 10 λεπτά.
Μετά το δεκάλεπτο ανεβάζουμε την ένταση στο μάτι στο μέγιστο και προσθέτουμε μια κούπα ξηρού λευκού κρασιού και περιμένουμε να εξατμιστεί το αλκοόλ για κάνα δίλεπτο. Προσθέτουμε τα μύδια, κλείνουμε το καπάκι της κατσαρόλας και μαγειρεύουμε για μισό λεπτό ακόμα κουνώντας την κατσαρόλα συνεχώς.
Τέλος ανοίγουμε, αφαιρούμε από τη φωτιά και προσθέτουμε ακόμα δύο κουταλιές ελαιόλαδου (ή μια κουταλιά βούτυρο), μια χούφτα ψιλοκομμένο μαϊντανό, μια κουταλιά χυμό λεμονιού και το ξύσμα από ένα λεμόνι. Ανακατεύουμε καλά και βάζουμε σε ένα μπολ το περιεχόμενο και τρώμε αμέσως.
Δεν χρειάζονται άλλα σκεύη, εννοείται ότι τρώμε από μέσα αφήνοντας το απαραίτητο κενό ανάμεσα στα μύδια για επικές βούτες στο θεσπέσιο κι αρωματικό ζουμί τους.
