O Pete Clemenza δεν ήταν ποτέ ένας απλός capo για την οικογένεια Corleone. Παρά τα γεγονότα της δεύτερης ταινίας, μας άρεσε πάντα που ένας big guy σαν και αυτόν δεν δίστασε ποτέ να μπει μπροστάρης στις μεγάλες μάχες που έκριναν την κυριαρχία της οικογένειας. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως ο Pete ήταν φίλος με τον Vito Corleone, από την εποχή που ο τελευταίος έφτασε στην Αμερική – μάλιστα στο βιβλίο αναφέρεται και ως νονός του Sonny.
Όμως αυτό που κρατήσαμε από την πρώτη ταινία, είναι πως ο Clemenza πάντα καταλάβαινε τον Michael. Χώρια του ότι υπήρξε πατρική φιγούρα για εκείνον όταν ο πατέρας του έφτασε πολύ κοντά στο θάνατο, έδειχνε να είναι ο μόνος που καταλάβαινε το φορτίο που καλέστηκε να κουβαλήσει ο Michael Corleone. Στην πρώτη ταινία επίσης, δείχνει να καταλαβαίνει καλύτερα από τον καθένα την αξία του να παραμείνεις πιστός, ακόμη και όταν όλα έχουν τελειώσει. Ωστόσο εκτός και από άξιος θαυμασμού, ο Clemenza υπήρξε και κάτι ακόμη. Αναπάντεχο ίσως, αλλά υπήρξε. Μία καλή αφορμή για να ασχοληθούμε με το μαγείρεμα. Το μαγείρεμα όμως όπως το έχουμε εμείς στο μυαλό μας.
Kάνε το κουίζ για να δεις ποιος χαρακτήρας του Godfather είσαι.
Γιατί δεν είναι μόνο οι κεφτέδες με τα ζυμαρικά που έκαναν τον Clemenza θρύλο στην περίφημη σκηνή. Ούτε οι συμβουλές στον Michael για το πώς θα σβήσει αποτελεσματικά την σάλτσα. Είναι όλη η ιεροτελεστία που, ακόμη και αν την είδαμε σαν πιτσιρικάδες, μας έκανε να αντιληφθούμε την πραγματική δύναμη του να μαγειρεύεις κάτι εξαιρετικό για σένα και τους φίλους σου, τους ανθρώπους που αγαπάς, που συνεργάζεσαι, που μοιράζεσαι μαζί τους πράγματα. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως αυτή η σκηνή, είναι ιδιαίτερα σημαντική για τους Corleone που βρίσκονται ξαφνικά χωρίς ηγέτη, αλλά την ίδια στιγμή μένουν ενωμένοι γύρω από ένα τραπέζι τιμώντας, τι άλλο, την μεγαλοπρέπεια της ιταλικής κουζίνας.
Σε προσωπικό επίπεδο, ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα έναν τηλεοπτικό γκάνγκστερ να μπαίνει στη διαδικασία να μαγειρέψει. Η οποιαδήποτε απαρχαιωμένη αντίληψη του «οι άντρες δεν μαγειρεύουν», μπορεί να μην βρήκε πρόσφορο έδαφος στην κοινωνία της εποχής, αλλά σίγουρα έκανε το χρέος της στη δική μας γενιά – προφανώς μαζί με μία σειρά από πράγματα. Όμως το ότι οι γκάνγκστερς μπορούσαν να σπάσουν τα μούτρα κάθε Barzini με την ίδια μαεστρία που έπλαθαν κοκκινιστούς κεφτέδες για σάλτσα, ήταν μία πανίσχυρη εικόνα. Που όχι μόνο μας έκανε να δούμε τα πράγματα διαφορετικά από την πλειοψηφία των αντρών της εποχής, αλλά και μας οδήγησε στον πειραματισμό.
Ευθύνεται ο Clemenza που οι άντρες εκτιμούμε την μαγειρική μας ικανότητα σήμερα; Ίσως και όχι. Ίσως στα δικά μας μυαλά να έχει περαστεί πλέον ως κάτι το φυσιολογικό και να έχει κάνει το ίδιο και στα μυαλά της επόμενης. Ίσως. Αλλά μας αρέσει σίγουρα να μαγειρεύουμε για τους φίλους μας. Μας αρέσει να μαζευόμαστε γύρω από ένας τραπέζι με την παρέα μας σαν εναλλακτικοί Corleone και να συζητάμε όλα εκείνα που λένε οι άντρες μεταξύ τους.
Όλα όμως, ξεκίνησαν με το Νονό, μία συμβουλή στον Al Pacinο και μία συνταγή για κεφτέδες με ζυμαρικά.
