Είναι η μοίρα και το γραφτό όλων των διαχρονικών αντικειμένων και καταστάσεων. Υπάρχουν κάπου εκεί από κτίσεως κόσμου, περνουν διάφορες περιόδους ακμής και επανόδου, σίγουρα όχι τόσο λαμπρές όσο η νιότη τους, και τα μεγάλα διαστήματα αφάνειας διαταράσσονται από μικρές εκλάμψεις υπέρμετρης δημοσιότητας, ανάλογα και με την εποχική ανάγκη για λίγη ακόμα κατανάλωση νοσταλγίας.
Μια νοσταλγία που πολλές φορές καλύπτει ένα κενό δημιουργικότητας ως μια έτοιμη λύση από το ράφι, σαν ένα παλιό βαρύ φορ με ένδοξο παρελθόν που είναι η τελευταία ελπίδα για γκολ λίγο πριν το 90’. Κάπως έτσι εμφανίστηκε και πάλι το Bloody Mary στους καταλόγους των μπαρ που λειτουργούν από νωρίς, ως το απαραίτητο συνοδευτικό ενός χορταστικού brunch. Μπορεί αυτή η νέα ταυτότητα να του έδωσε μια ακόμα ευκαιρία να βγει από τη λήθη της ιστορίας, όμως του αξίζει ένας καλύτερος ρόλος από ότι ο υγρός κομπάρσος ενός croque madame, κάτι που ίσως και να το καταφέρνει σίγα-σιγά.
Πριν από τον νέο ρόλο, αξίζει να θυμηθούμε τις ρίζες αυτού του ιστορικού cocktail, το όποιο όπως κάθε ιστορικό cocktail έχει διάφορες ιστορίες να ερίζουν για αυτές. Η επικρατέστερη είναι ότι γεννήθηκε στο Παρίσι του μεσοπολέμου, τα υλικά του δεν γαλλοφέρνουν ιδιαίτερα, αλλά αυτό είναι κάτι που εξηγείται εύκολα από το μέρος και τη χρονική στιγμή της γέννησης.
Το Harry’s New York Bar του Παρισιού εκείνη την εποχή ήταν αναμφίβολα το κέντρο του κόσμου. Το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, εκτός από την ειρήνη, άφησε στη γαλλική πρωτεύουσα ένα πλήθος Αμερικανών και Βρετανών μεταναστών που ξέμειναν από τον πόλεμο. Την ιστορία τους, έστω και με φανταστικό τρόπο μπορείτε να τη δείτε στην τελευταία ταινία του Wes Anderson, The French Dispatch. Στους Αγγλοσάξονες μουσιφαριαίους θα πρέπει να συνυπολογίσουμε τους Λευκούς Εμιγκρέδες, εκείνους τους Ρώσους που δεν είδαν με καλό μάτι την Οκτωβριανή Επανάσταση και κίνησαν για τόπους πιο φιλόξενους, οξύμωρο αν σκεφτούμε τη σχέση των Γάλλων με τη μοναρχία. Οι δύο αυτές λοιπόν πληθυσμιακές ομάδες, οι εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, έφεραν δύο καινά δαιμόνια στους παριζιάνικους δρόμους, τον χυμό ντομάτας σε κονσέρβα και τη βότκα. Ήταν μόνο θέμα χρόνου να συναντηθούν αυτά τα δύο ροφήματα, το σημείο δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από melting pot της πόλης.
Η επικρατούσα θεωρία, τόσο καλή που δεν χρειάζεται να αναφέρουμε άλλη, θέλει το Bloody Mary να είναι το αποτέλεσμα brainstorming μεταξύ του ηθοποιού και επαγγελματία καλοζωιστή George Jessel και του barman του Harry’s Fernand Petiot. Στο απλό μείγμα ντοματόζουμου και βότκας του Jessel προστέθηκε η Worcestershire Sauce από τον Petiot κατά τη θητεία του στο St. Regis' King Cole Bar, εκπολιτίζοντας το αρχικό long drink το οποίο έπινε σε αναλογία 1:1 ο Jessel ως θεραπεία για το hangover που του πρόσφεραν οι άπειρες προπόσεις που έκανε ο Toastman. Φυσικά και το έπινε ο Ernest Hemingway κατά την παραμονή του εκεί, αλλά δεν μπορούμε να εξάγουμε με ασφάλεια το συμπέρασμα ότι ήταν και το αγαπημένο του κοκτέιλ όπως ισχυρίζονται κάποιοι. Στην Κούβα το αγαπημένο του ποτό ήταν το Daquiri, άρα αν ζούσε στην Ελλάδα θα ήταν το τσίπουρο, γενικά ήταν καλόβολος με το αλκοόλ.
Όσο για το ποια ακριβώς είναι αυτή η αιμοσταγής Μαίρη η οποία χάρισε το όνομά της σε ένα από τα ελάχιστα cocktail που δεν γλυκίζουν; Υπάρχουν διάφορες ιστορίες, από τη Mary Pickford και την Queen Mary μέχρι μια σερβιτόρα από ένα μπαρ στο Σικάγο. Για την οικονομία της συζήτησης, και για να μην μπει ο γράφων σε μια ανούσια ετυμολογική αναζήτηση με έντονα στοιχεία μισογυνισμού, ας δεχτούμε ότι το Bloody Mary δεν οφείλει πουθενά το όνομά του, παρά μόνο στην ιδιαίτερη και αξεπέραστη γεύση του.
Ναι, ιδιαίτερη γιατί το Bloody Mary δεν μπορεί να μπει σε καμία κατηγορία, όποια κι αν είναι η μέθοδος κατηγοριοποίησης. Αν το πάμε με βάση την κύρια αλκοολική πρώτη ύλη, δεν θα λέγαμε ότι έχει και πολλά κοινά με άλλα cocktail βότκας, πιο πολλά το συνδέουν με τη σάλτσα βότκας που συνόδευε τις πένες των πρώιμων κοσμοπολιτών των late 80s-early 90s. Αν προσπαθήσουμε να το ομαδοποιήσουμε με βάση τη γευστική του παλέτα, το μοναδικό ίσως που κάπως μπορεί να το θυμίσει είναι το Prairie Oyster. Βέβαια δύσκολα μπορεί να χαρακτηριστεί σαν cocktail και οι μαγικές του θεραπευτικές ιδιότητες απέναντι στο hangover ακόμα περιμένουν την επιβεβαίωση της επιστήμης. Κάποιοι ιερόσυλοι θα έβαζαν το Bloody Mary στην ίδια κατηγορία με άλλα cocktail που πίνονται απενοχοποιημένα από το πρωί, όπως η mimosa ή το bellini. Ντροπή τους και μόνο που τολμούν και το συγχέουν με αυτά μυρωδάτα αφρίζοντα νεροπλύματα, τους ευχόμαστε να έχουν την ίδια μοίρα με τους Προτεστάντες που έπεσαν στα χέρια της Queen Mary.
H μοναχικότητα του Bloody Mary του έδωσε τη δυνατότητα να αυτονομηθεί περεταίρω από την κλασική λίστα, αλλά και από την μπάρα. Γι’αυτό είναι και ένα από τα ελάχιστα cocktail που δεν φέρουν με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους κάποια αυθεντική συνταγή. Το Bloody Mary προσφέρει την ίδια απόλαυση ως room service, ως after work drink, ως καλοκαιρινό long drink σε κάποιο beach bar και φυσικά ως συνοδευτικό ενός brunch που περιέχει τουλάχιστον δύο διαφορετικούς τρόπους μαγειρέματος αυγών.
Εκτός από tabasco και Worcestershire Sauce, θα βρούμε συνήθως ένα κλωνάρι σέλερι, να το φάτε κάνει καλό στα δόντια και φρεσκάρει την αναπνοή. Στο χείλος του εκτός από αλάτι, ίσως σε κάποια αρωματισμένη εκδοχή του, μπορεί να αναπαύεται μια πίκλα, αγγουράκι για τους ασφαλείς, jalapeño για τους τολμηρούς. Έχουμε δει ακόμα και φέτες ξεροψημένου μπέικον να αναλαμβάνει τον άχαρο ρόλο της ανάδευσης. Είναι μια tabula rubra (see what I did there?) για bartenders και όσους θέλουν να πειραματιστούν σπίτι τους αφήνοντας αχαλίνωτο τον δημιουργικό τους οίστρο. Στις φωτογραφίες θα δούμε μια κλασική συνταγή που μπορείτε να πειράξετε όσο και όπως θέλετε.
Το ίδιο ισχύει και με το δεύτερο βασικό του υλικό τη βότκα, βλέπετε είναι τόσο ξεχωριστό αυτό το cocktail που η βότκα είναι δευτερεύουσας σημασία μπροστά στον χυμό της ντομάτας και το μείγμα των καρυκευμάτων. Αν τη θέση της βότκας την πάρει η τεκίλα, έχουμε την Bloody Maria και με το τζιν γίνεται Red Snapper, γίνεται ακόμα και Bloody Molly ή Bloody Joseph ανάλογα με το ουίσκι της επιλογής σας.
Συνεπώς το Bloody Mary δεν είναι ιδανικό για μία περίσταση και ακατάλληλο για μία άλλη, είναι ένα ποτό για κυριολεκτικά όλες τις ώρες, ακόμα και στην virgin εκδοχή του είναι ένα απολύτως υγιεινό ρόφημα, ενδιαφέρουσα εναλλακτική από τον χιλιοστυμμένο χυμό πορτοκαλιού. Αν έχετε ακόμα αμφιβολία για το ποιο είναι το κοσμοπολίτικο cocktail του κόσμου, ορίστε ένα τελευταίο tip: Είναι το μοναδικό ποτό που έχει καλύτερη γεύση όταν πίνεται σε αεροπλάνο. Ο ξηρός αέρας της καμπίνας αλλοιώνει τον τρόπο με τον οποίο προσλαμβάνει η γλώσσα μας το γλυκό και το αλμυρό με αποτέλεσμα το έντονο γευστικό προφίλ του Bloody Mary να δημιουργεί μια πολύ πιο απολαυστική εμπειρία στον ουρανίσκο.
