Κάποτε πίστευα πως όσα περισσότερα έκανα, όσα πιο πολλά αποκτούσα, όσους περισσότερους φίλους είχα, όσο πιο έντονο ήταν το πρόγραμμά μου και όσα πιο πολλά «με» περιλάμβανε η καθημερινότητά μου, τόσο καλύτερα θα περνούσα και τόσο πιο cool θα ήμουν και θα φαινόμουν στους διαδικτυακούς μου followers στα social media.
Η αλήθεια είναι, ωστόσο, ότι αν υπάρχει ένα πολύτιμο «μάθημα» που πήρα τους τελευταίους - ομολογουμένως παράξενους- μήνες, αυτό είναι πως οτιδήποτε αληθινό, είναι στη βάση του υπερβολικά απλό ή απολαυστικά λιτό και πως σε πολλές περιπτώσεις, ένα «άνευ» είναι αρκετό για να κάνει τη διαφορά στην καθημερινότητά σου. Αυτή είναι και μία από τις καλύτερες συμβουλές που μου έχουν δώσει, ότι δηλαδή κάποια «άνευ» είναι καλύτερα από τα «με», μία συμβουλή που κατάφερα να κατανοήσω σε βάθος και να εκτιμήσω, την περίοδο που έμεινα σπίτι και χρειάστηκε να ρίξω για λίγο τους ρυθμούς μου.
Ξαφνικά, κλήθηκα να ανακαλύψω επιλογές που θα έφερναν την απόλαυση, τη χαρά και την αισιοδοξία στη ζωή μου, χωρίς τα «με» που είχα συνηθίσει όλα τα περασμένα χρόνια. Και προς μεγάλη μου έκπληξη, όχι μόνο τα κατάφερα, αλλά πλέον έχω μάθει -και μου αρέσει- να ζω με περισσότερα «άνευ» και λιγότερα «με».
Το πώς κάποια «άνευ» είναι καλύτερα από τα «με» και το γιατί αυτή η συμβουλή που μου έδωσε ο καλύτερός μου φίλος ένα βράδυ κάπου στο κέντρο της Αθήνας, θα αποτελέσει τη βασική «φιλοσοφία» του φετινού μου καλοκαιριού, θα το μάθεις αμέσως.
Η μαγεία μίας βόλτας άνευ προγράμματος
Πάντα ήμουν από εκείνους που ήθελαν να τα έχουν όλα σε πρόγραμμα. Όταν λέω όλα, εννοώ πραγματικά οτιδήποτε «έπαιζε» ή υπήρχε πιθανόvτητα να «παίξει». Από τα επαγγελματικά ραντεβού μέχρι τη συνάντηση με το κορίτσι και από το γυμναστήριο μέχρι τα social media posts μου και τη βόλτα με τους κολλητούς.
Οτιδήποτε ήταν εκτός προγράμματος, δεν είχε θέση στη ζωή μου. Αυτό που συνειδητοποίησα, ωστόσο, τους τελευταίους μήνες ήταν πως η ζωή είναι τόσο μικρή και πολύτιμη, για να μπαίνει σε καλούπια και να περιορίζεται σε ένα πρόγραμμα.
Η μία after work βόλτα με τους συναδέλφους άνευ προγράμματος, λοιπόν, έφερε την άλλη και σύντομα διαπίστωσα πως το να είμαι περισσότερο αυθόρμητος και ευέλικτος και να μην γεμίζω την καθημερινότητά μου με «πρέπει», δεν με κάνει λιγότερο αξιόπιστο ή οργανωμένο, αλλά με κάνει ακόμη πιο κοινωνικό και πάνω από όλα, χαρούμενο.
Η απόλαυση ενός διαλείμματος άνευ συμβιβασμών
Οφείλω να ομολογήσω πως όταν πριν από δύο εβδομάδες έμαθα πως θα επέστρεφα στο γραφείο έπειτα από περίπου έξι μήνες τηλεργασίας, δεν ήξερα πώς να αισθανθώ. Από τη μία πλευρά μου είχαν λείψει τα φιλαράκια μου, δηλαδή οι συνάδελφοί μου στο Ratpack.gr. Από την άλλη όμως, δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να εγκαταλείψω την αγαπημένη συνήθεια της ζωής στο σπίτι. Ποια ήταν αυτή; Μα φυσικά, το να βγαίνω στο μπαλκόνι για δέκα λεπτά και να χαλαρώνω απολαμβάνοντας το μεσημεριανό μου γεύμα. Αυτό που συνειδητοποίησα επιστρέφοντας στην εταιρεία, ωστόσο, ήταν ότι δεν χρειαζόταν να συμβιβαστώ, σε ό,τι είχε να κάνει με το διάλειμμά μου.
Διάλειμμα άνευ συμβιβασμών στο γραφείο, λοιπόν, και επειδή έξω μυρίζει ήδη καλοκαίρι, κάθε μεσημέρι θα με βρεις στο πάρκο πίσω από το γραφείο, να απολαμβάνω το γεύμα μου με μία FΙΧ Άνευ. Κάπως έτσι, συντροφιά με την αγαπημένη μου αυθεντική γεύση μπύρας άνευ αλκοόλ, δεν χρειάζεται να κάνω τον παραμικρό συμβιβασμό, ούτε να στερηθώ αυτή τη μικρή χαρά του μεσημεριανού γεύματος, η οποία έχει εξελιχθεί σε μία άκρως απολαυστική «ιεροτελεστία» της νέας μου καθημερινότητας.
