Κάθε Παρασκευή, μόλις το ρολόι στη δεξιά άκρη της οθόνης του υπολογιστή δείξει 18.00, ο χρόνος αρχίζει να μετράει αντίστροφα για τη στιγμή που θα κλείσω επιτέλους τον υπολογιστή και θα ανοίξω την πόρτα του γραφείου, αφήνοντας πίσω τα άγχος, τις σκοτούρες και τα deadlines, για να μπω στον συρμό του ηλεκτρικού που θα με αφήσει στο Θησείο. Αυτή η διαδρομή στην πράσινη γραμμή του ηλεκτρικού μέχρι το κέντρο της Αθήνας, είναι για εμένα η «ιεροτελεστία» που με αποφορτίζει από την ένταση της ημέρας, ενώ συγχρόνως, με προετοιμάζει για το Σαββατοκύριακο που με περιμένει.
Διότι κάθε εβδομάδα, το δικό μου Σαββατοκύριακο ξεκινάει λίγο νωρίτερα και συγκεκριμένα από τη στιγμή που θα πατήσω το πόδι μου στην αποβάθρα του Θησείου. Αυτό είναι για εμένα το σημείο εκκίνησης της καθιερωμένης διαδρομής, η οποία καταλήγει σχεδόν πάντα στην αγαπημένη μου αθηναϊκή γειτονιά, το γραφικό και πολυσύχναστο «μικρό Παρίσι» της Αθήνας, δηλαδή το Κουκάκι.
Ωστόσο, πριν καταλήξω σε κάποιο από τα γνωστά στέκια στα οποία χαλαρώνω συνήθως με τις φίλες μου για δροσιστικά after work drinks, έχω ήδη πραγματοποιήσει έναν αναζωογονητικό περίπατο από την Αποστόλου Παύλου προς τον λόφο του Φιλοπάππου και από εκεί, στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Στην περίπτωση, λοιπόν, που θέλεις να θυμηθείς ξανά τους λόγους για τους οποίους «ερωτεύτηκες» την Αθήνα ή να ανακαλύψεις μία νέα, αναζωογονητική διαδρομή για αστικές περιηγήσεις, συνέχισε να διαβάζεις!
Απολαμβάνοντας ένα επιβλητικό ηλιοβασίλεμα από τον λόφο του Φιλοπάππου
Από τη στιγμή που θα βγω από τον σταθμό, φτάνουν στα αυτιά μου οι μουσικές από τους καλλιτέχνες του δρόμου, μπερδεμένες με τις φωνές και τα γέλια των περαστικών, δημιουργώντας ένα μελωδικό, ζωντανό βουητό, το οποίο με προσκαλεί να εξερευνήσω το αστικό τοπίο. Αφού κάνω την απαραίτητη στάση στο κοντινότερο περίπτερο, για να προμηθευτώ ένα δροσιστικό Somersby, αρχίζω να περπατώ στη λιθόστρωτη ανηφόρα της Αποστόλου Παύλου και κατευθύνομαι προς τον λόφο του Φιλοπάππου. Συχνά, βέβαια, σταματάω μπροστά από τον πάγκο κάποιου πλανόδιου μικροπωλητή και πιάνω κουβέντα μαζί του για ένα ζευγάρι χειροποίητα σκουλαρίκια ή ένα κολιέ.
Φτάνοντας στη συμβολή των οδών Αποστόλου Παύλου, Διονυσίου Αρεοπαγίτου και Ρομπέρου Γκάλι, τα βήματά μου ακολουθούν το «κατάφυτο», πλακόστρωτο μονοπάτι του Δημήτρη Πικιώνη. Περνάω τον ναό του Αγίου Δημητρίου Λουμπαρδιάρη και «ανοίγω» το βήμα μου, θέλοντας να προλάβω να φτάσω έγκαιρα στο Επτάθρονο, ένα ξέφωτο λίγο πιο πάνω από το θέατρο «Δώρα Στράτου» με επτά σκαλιστά μαρμάρινα καθίσματα στη μέση, για να θαυμάσω το μαγευτικό ηλιοβασίλεμα. Εκεί θα μπορέσω να καθίσω αναπαυτικά για να απολαύσω τις τελευταίες γουλιές από την ευχάριστη γλυκύτητα και τις φρουτένιες «νότες» του αγαπημένου μου Somersby, παρακολουθώντας συγχρόνως τον ήλιο να «βυθίζεται», βάφοντας την Αθήνα με πορτοκαλί και μαβιές αποχρώσεις.
Διαβάστε περισσότερα στο Queen.gr
