Η αλήθεια είναι πως μέχρι το κλείσιμο της εστίασης που έφερε η καραντίνα, ούτε εμείς οι ίδιοι δεν είχαμε εκτιμήσει σε βάθος τη συνολική εμπειρία που προσφέρει μια παραδοσιακή ταβέρνα που ξεφεύγει κατά πολύ από τα στενά όρια της ικανοποίησης του αισθήματος της πείνας. Η μυσταγωγία ξεκινάει από το εγκάρδιο καλωσόρισμα, σαν μην τρως σε μια επιχείρηση εστίασης, αλλά σε κάποιο φιλικό σπίτι και συνεχίζεται με το παραδοσιακό χάρτινο τραπεζομάντηλο μιας χρήσης. Τα πρώτα σημάδια που τους μαγνητίζουν σε αυτή την gallery
Αυτές οι μικρές εναρκτήριες λεπτομέρειες δεν βρίσκονται σε κανένα βιβλίο Savoir-Vivre και σε κανέναν άγραφο κανόνα για το τι θεωρείται υψηλή γαστρονομία, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Όσοι έχουν καθίσει έστω και μια φορά στην ξύλινη καρέκλα με το ψάθινο κάθισμα ξέρουν, ακόμα κι αν είναι δύσκολο να το εκφράσουν με λέξεις. Οι ξένοι τουρίστες έχουν γίνει πολλές φορές στόχος στερεοτυπικών σχολίων γύρω από τον τρόπο που παραγγέλνουν. Ελάχιστες μερίδες, μοιράζουν τη σαλάτα και τα ορεκτικά σε ατομικά πιάτα και διστάζουν να σπάσουν μια γωνιά ψωμιού με το χέρι και να την βουτήξουν μέσα στο παρθένο ελαιόλαδο μιας χωριάτικης.
Τα περισσότερα ειρωνικά σχόλια τα γνωρίζουν, το ίντερνετ φροντίζει για την ταχύτατη κυκλοφορία της πληροφορίας, ακόμα και μεταξύ δεκάδων χιλιομέτρων. Σιγα-σιγά όμως λύνονται. Και δεν το κάνουν απαραίτητα από μιμιτισμό για να γνωρίσουν τον τρόπο ζωής των ντόπιων, είναι κάτι που συμβαίνει φυσικά, φροντίζει η ατμόσφαιρα της ελληνικής ταβέρνας γι’αυτό. Ένα ποτήρι χύμα κρασιού παραπάνω, η ανάλαφρη ζαλάδα που δίνει το σκόρδο στο τζατζίκι και άλλες τέτοιες στιγμές που δεν έχουμε προσέξει λόγω του ότι τα θεωρούμε δεδομένα, είναι αυτές που τους οδηγούν σε έναν πιο ελληνικό τρόπο ζωής που μέχρι τώρα αγνοούσαν. Αν σας άνοιξε κι εσάς η όρεξη δείτε μερικά ακόμα για την ελληνική ταβέρνα στην gallery που ακολουθεί.
Κάποιοι ερχόμενοι για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ιδίως όσοι έχουν μαζί τους εικόνες άλλων εποχών από παλιές ταινίες, μπορεί να περιμένουν σπάσιμο πιάτων και έναν τρόπο ζωής πολύ πιο γραφικό και να απογοητεύονται αρχικά. Με το που καθίσουν όμως σε κάποια ταβέρνα χωρίς κατάλογο με κάποιο μέλος της οικογένειας, συνήθως το μικρότερο που ξέρει και αγγλικά, να τους απαγγέλει το μενού απνευστί, ενθουσιάζονται και πάλι. Κάποια τελευταία στοιχεία γοητείας της ελληνικής ταβέρνας σε αυτή τη gallery
Στη λίστα με τα όσα πρέπει να δουν στην ολιγοήμερη παραμονή τους στη χώρα μας, τα μουσεία και οι αρχαιολογικοί χώροι αρχίζουν και υποχωρούν δίνοντας τη θέση τους σε ένα ακόμα ταβερνάκι. Άλλωστε είναι τόσα πολλά, και τόσο διαφορετικά μεταξύ τους που δυσκολεύεται κάποιος να αποφασίσει ποιο θα αποκλείσει. Άλλο για το ψάρι, άλλο για το κρέας, εκείνο με την απίθανη θεά και το άλλο που είχε κάτι που τους τράβηξε χωρίς να μπορέσουν να το προσδιορίσουν.
Το μόνο σίγουρο είναι πως η μακρά λίστα με τις καλύτερες ταβέρνες που πρέπει να επισκεφτούν, ακόμα κι αν αυτή περιορίζεται σε μόλις ένα νησί, θα αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς και εκκρεμότητες. Και του χρόνου πάλι εδώ θα είναι, πού θα βρουν καλύτερα;
