Υπάρχουν και εκείνες οι μέρες. Που θέλεις πάλι σουβλάκι αλλά όχι το ίδιο. Τις περισσότερες φορές το πρόβλημα λύνεται με το να παραγγείλεις απλά από ένα άλλο σουβλατζίδικο. Είναι όμως εκείνες οι μέρες που απλά ο γύρος και το καλαμάκι είναι σαν μία επανάληψη στην τηλεόραση. Αγαπάς μεν, βαριέσαι να ασχοληθείς δε. Και εκεί είναι που έρχονται στο προσκήνιο οι δευτεραγωνιστές, η τίμια Β’ Εθνική που προσφέρει το δικό της γευστικό πλάνο.
Είναι δηλαδή εκείνα τα τυλιχτά που βρίσκονται στις τελευταίες γραμμές του καταλόγου που διαβάζεις στο e-food και στο Wolt. Που τα κοιτάζεις και λες ότι το ένα από τα δύο τυλιχτά μπορεί να είναι όντως ένα από αυτά. Που παίζουν μπάλα υποστηρικτικά, αλλά που στην ουσία αυτά είναι που θέλεις να δοκιμάσεις. Που τραβάνε το μάτι και κάνουν τον λαίμαργο να μιλάει μέσα σου. Είναι εκεί για να μας θυμίζουν ότι το τυλιχτό, δεν θέλει απαραίτητα γύρο ή καλαμάκι.
